Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mówiąc szczerze to przeklinała Sędziego w duchu. Że też musiał ją wysłać do samego Mistrza. Znowu miała wylądować u niego w gabinecie, co jakoś jej się nie uśmiechało. Ale taką miała pracę, a za nią była wdzięczna. I nawet dobrze się tam czuła, bo miała czym się zająć, czym zapchać myśli.
Wdrapywała się po wszystkich tych krętych schodach, a im bliżej będąc szczytu, tym wolniej. Wbrew pozorom, nie było to spowodowane zmęczeniem. Polimorfka zwyczajnie nie chciała tu jeszcze wracać. Ale mus to mus.
Dotarła na przeklęte szóste piętro, wiedziala którędy pójść by dotrzeć domiejsca, gdzie urzędował Mangel. Coś ją jednak zatrzymało na korytarzu. Coś nieokreślonego się tu działo i polimorfka chyba nie chciała w tym uczestniczyć. Przynajmniej nie dobrowolnie. A skoro miała jeszcze okazję się wycofać, to wolała to zrobić. Tym razem szła tyłem, tak jakby niewiadomo co miało wyskoczyć zza drzwi do gabinetu...

Arghez milczał przez cały czas. W myślach nie próżnował, poza rozpraszającymi jego myśli wizjami, a raczej fantazjami o owych kobietach które zawsze były powstrzymywane przez jego miłość. Ciało, ciałem ale nie zawsze tu o nie chodzi - Powtarzał jak mantrę gdy tylko znów nachodziły go te myśli...
Cała sytuacja wyglądała ciekawie, wchodzą, rozmawiają czystoumysłowe negocjacje... A do tego mamy wszech-sojuszników... Czy są jakieś wady tego układu? Tak po prostu wszystko jest wporządku? Anioł nie wierzył że one robią wszystko bezinteresownie

Anioł starał się jak mógł zachować godną pozę, obecność Ski wybitnie mu w tym pomogła.
Foana znów stanęły w równym rzędzie, tuż przed drzwiami gabinetu, Mistrz zaś tak był przejęty całym zajściem, że nie zajął się nawet słabym impulsem, jaki oznaczał pojawienie się na horyzoncie Ireth. Wysilił się i znów przemówił.
- Nie chcecie być częścią Zakonu, już mi to przekazałyście… - powiedział ostrożnie – Ale wspieracie nas teraz i ustanowiłyście mnie dziedzicem Falthar… Czemu?
Anioł powiódł wzrokiem po zebranych w pomieszczeniu istotach. Byli tak różni, mieli inne cele, inne marzenia, należeli do różnych gatunków i byli przedstawicielami różnych profesji. Co ich łączyło? Nienawidzili Chaosu, chyba tylko to.
- No i, powiedzcie mi, jak mam być władcą, skoro nie wiem nawet czy ta grupa mnie za takiego uzna… Co innego być podwładnym na wojnie, a co innego pochylić kark przed władcą! W dodatku, czym ja mam władać? Z Faltharu zostało tylko to miasto, ziemie rozparcelowano na nowo, miasta upadły… - położył lewą rękę na dłoni Skimrry, spoczywającej na jego prawym ramieniu, potrzebował teraz jej pomocy... Potrzebował JEJ.
Tu Foana przerwały mu… nuceniem. Zanuciły piękną, cichą, starożytną melodię. Anioł ucichł, wsłuchując się w ich głos, czy słyszał tam pieśń o złotej erze i upadku? Czy to była historia Foana, opowiedziana bez słów i obrazu?
- Czyż nie uznacie go jako swego króla? – zapytała jedna z sióstr wszystkich zgromadzonych, gdy jej siostry nadal nuciły melodię, teraz jakby lekko uśpioną, lecz nadal żywą?

Dla elfa wszystko działo się zbyt szybko, stał w milczeniu w kącie. Spoglądał na trzy kobiety, które mówiły o starożytnym mieście Falthar. Mag starał się wszystko notować w głowie. Jego podświadomość zaczęły oblężać różne fakty, myśli skąd się wzięły, do czego zmierzają. Wciąż był zaskoczony tą sytuacją, nie wiedział co powiedzieć.

Syknął z bólu, co jak co, ale anioł miał mocne kości i jeszcze większą siłę. W dodatku tym razem przesadził. Tak, impuls był mocny i potrzebny, ale można było to zrobić nieco delikatniej. nie łamiąc przy tym jednej z kończyn. Nogi bez której trudno było poruszać się ludziom. I tak też kłopoty pojawiły się natychmiast.y.
Podskoczył na jednej  nodze w górę, a drugą złapał w dłonie. Jednak gdy trzy kobiety weszły do środka, ten z przerażenia stanął na dwóch stopach z powrotem co sprawiło, że cierpiał jeszcze bardziej. Odruchowo oparł się o biurko mistrza i podciągnął chorą nożynę.
Mógł wreszcie skupić się na tym po co to tu przybył. Zaczął słuchać uważnie tego co Foana chciała przekazać. Z sekundy na sekundę był co raz spokojniejszy. Ich głosy były piękne i kojące, stwarzały iluzję bezpieczeństwa której poddali się wszyscy. Oprócz zielonoskrzydłego i jego przyszłej żony. Oni musieli być wiecznie trzeźwi, no prawie...
Jednak z chwilą gdy dowiadywał się więcej i więcej czar powoli pryskał. Coś tu było nie tak. Były zbyt hojne i pojawiły się niemalże znikąd. Miło, by było gdyby okazały się istotami z dobrym sercem, ale świat nie był tak różowy jak niektórym się wydawało.
Ostatnie ich słowa, te przerywanie i nucenie, ten sen, brzmiały i miały wydźwięk groźby. Wszyscy byli w kropce. Albo się z nami zgadzacie, albo was zabijemy i rozszarpiemy.
Araton jednak nie chciał myśleć nad konsekwencjami własnych słów wolał pozostawić wszystko przeznaczeniu, jego los. Zaczął mówić to co myśli. -Nie, nie uznam Mangela za mojego władce. Jest już naszym mistrzem, Nie potrzebujemy króla, chcemy, by był nadal tym kim jest. Nie tylko tym kim jest z funkcji, ale i przyjacielem niektórych zakonników, naszego przyjacielem! - Myśliwy w momencie gdy powiedział ostatnie słowo, uśmiechnął się, ale tak szczerzy...

Spojrzał wprost w oczy wiedźmy. A z tych można było czytać jak z otwartej księgi. Nie miała złych intencji, ale nie spodziewał się, że to ona mu odpowie, myślał bardziej o mistrzu, ale odpowiedź jego przyszłej żony była wystarczająca. W prawdzie nie miał pomysłu co dalej, ale od tego miał rozum, od improwizacji do której zmuszany był co chwilę w swoim życiu. Mimo wszelakich przygotowań zawsze musiało coś pójść mu nie tak. Fajtłapą i nieudacznikiem został z przypadku.
Uśmiechnął się, a raczej został z tym wyrazem twarzy od ostatnich słów. Jedyny co go zabolało to te nieszczęsne per pan. Ale nie, było całkiem w porządku. Nadszedł czas na kontynuowanie swojego wywodu przed Skimrrą. -Króli znam tylko z widzenia. I co zauważyłem każda okazja jest dobra do biesiady. - Zaczął żartobliwie. -Te tłuste wieprze uważały się za duszę towarzystwa, byli najlepszymi przyjaciółmi zebranego ludu. Szkoda tylko, że przy takiej ich ilości zapomnieli o tych prawdziwych... - Przerwał na chwilę i odwrócił głowę do reszty, do wszystkich i dodał. -Chcecie Mangela czy Mistrza-króla? A ty Mangelu, będziesz potwierdzeniem słów swojej ukochanej? I nie mówię tu o tytule, ale o waszym oddaniu względem żywej osoby.

Ostatnio edytowany przez Araton (2010-03-26 22:24:14)

Anioł miał dokonać wyboru czy uzna w Mangelu władcę. Właściwie to czemu nie? Przecież i tak to Mistrz zawsze sprawował najwyższą władzę więc dla Arevisa nie miało znaczenia jaki tytuł przybrał tak czy siak trzeba mu było się mu podporządkować. Arghez miał jednak rację pewnie kapłanki czegoś chciały w zamian, bardzo rzadko zdarzało się, że ktoś coś zrobi z dobroci serca, no ale wyjątki się zdarzają. Barbita nie wiedział za bardzo jak się zachować więc pochylił tylko głowę przed przyszłym władcą.