Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lejsu cały czas stał przed biurkiem Mangela. Teraz próbował ułożyć sobie w głowie wszystko to co wyjaiwł im przed chwilą Anioł. Szymonix nie był Szymonixem, ktoś lub coś skopiowało jego ciało i się pod niego podszywało.
-Dobra, dobra - powiedział Treser lekko skołowany informacjami. - Ktoś podszywał się pod prawdziwego Szymonixa. Kto? Jeśli dobrze myślę to był to Balzak, tak? I kim w ogóle jest ten cały Balzak? I co się stało z prawdziwym Szymonixem? I czy ten napis w moim domku może znaczyć coś więcej?
Treserowi do głowy przychdzoiły same pytania, żadnych odpowiedzi.

- Jakim cudem Balzak mógł być równolegle Szymonixem i Sargonem? - Ekena patrzyła na swoje dłonie, nie miała pewności co do imienia gryfa, jednak miała wrażenie, że brzmiało właśnie tak. Nagle wbiła zdecydowany, twardy wzrok w Mistrza. - Trzeba wymyślić jakiś sposób na pozbycie się go. Jeśli nie na zniszczenie, to chociaż uniemożliwienie mu przybierania nowych postaci. Dałoby się jakoś zamknąć jego istotę? W czymś? W kimś? Może moglibyśmy połączyć go w jakiś sposób z kimś, żeby po jej śmierci również on wylądował w zaświatach? Ja nie mam nic do stracenia, a chętnie dobiorę mu się do tyłka. Jak trzeba będzie, to sama. Tylko muszę wiedzieć, jak. I pod warunkiem, że da się zminimalizować magię, za cholerę nie jestem w stanie się nią posługiwać.
Jeden kącik ust albinoski uniósł sie w krzywym uśmieszku. Odkąd tylko dowiedziała się, że Balzak chciał zabić jej najstarszą córkę, obiecała sobie, że w końcu go zabije. Czyżby właśnie nadażała sie okazja?

Maćko, który wyprzedził Arevisa i wbiegł do siedziby Mistrza, potknął się o "coś" i upadł na środku pomieszczenia.
Łojzicku!
WSTAWAJ! - krzyknął głos
Już panie! - powiedział z głową ku górze
PODNOŚ SIĘ!
Gołodupiec podniósł się. Teraz miał na sobie tylko bieliznę. Nic więcej, nawet kapelusza. No może oprócz dziurawej na dużym palcu, szarej, prawej skarpety.
Ta skarpeta jest naprawdę prawa. I do tego oddana. - powiedział dumnie o swojej skarpecie.
HEJ ZAPOWIADAJ!
Dobrze o Święty Bogu! - odpowiedział z głową w górze
KRETYN Z CIEBIE...
Motykarz przyłożył dwie pięści- jedna na drugiej -do ust i...
Tuturutu, Tuuuu...! Oto ich zagadkowość, trzy... Yyy... Jakieśtam, Iniewiemjakmanaimię oraz Nieprzedstawiłamsię! W całej bladości!
NO IDIOTA!

(Głos słyszę tylko ja!)

Ostatnio edytowany przez Macko Golodupiec (2010-03-22 14:34:18)

Tuż za tym kretynem w bieliźnie do gabinetu wszedł Arghez. A raczej wbiegł... Gdy ten leżał, Anioł z rozbiegu kopnął go w... Międzypośladzie.
- Jeszcze raz się wydurnisz to pójdę za tobą do domu i zabiję cię jak psa! - Wrzasnął na Maćko. Po chwili jednak rozejrzał się po gabinecie przypominając sobie gdzie jest.
- Witam mistrza i resztę zebranych... - Powiedział dość zmieszany całą sytuacją...
Stanął trzymając się za kikut lewej ręki.

W tejże chwili do gabinetu wszedł elf, otwierając spokojnie drzwi.
-Wybacz Mistrzu za wtargnięcie.-
Powiedział to delikatnym tonem, kłaniając się. 
Niebawem spojrzał na resztę zgrai, więc jak macie jakieś poszlaki, nie pewnie wymamrotał mag.
Patrzył na tego idiotę, który  nie wiadomo z jakiego powodu biegł na Arghez'a. Elf pochylił się, a rękę przyłożył do głowy.
Kto w ogóle zapraszał tu tego wieśniaka, nawet nie umie się należycie zachować

Ostatnio edytowany przez Akär (2010-03-24 14:12:51)

A za magiem wszedł myśliwy. Nie było może go tu jedynie jedną, dwie godziny? Ale po wyrazie jego twarzy było wiadomo, że miał ku temu powody. Bowiem był czymś przestraszony i zestresowany. Jego gałki oczne w panice przewracały się w tą i we wte, stawiał kroki powoli, spoglądał co chwilę za siebie. Można było pomyśleć, że zwariował, a głupi uśmieszek który wydawał się temu przeczyć, utwierdzał w tym przekonaniu. Wszyscy zdążyli już przyzwyczaić się do jego powolnego poruszania... gdy ten nie wystrzelił jak z procy przed siebie! Szybko znalazł się przed biurkiem. Z gracją je okrąży,ł i o to teraz znalazł się obok mistrza.
Powoli schylił głowę w dół, słychać było jak szybko i głęboko oddycha. Czyżby komuś lub czemuś nadepnął na odcisk? Na to wyglądało, ale teraz trzeba było się skupić na tym co ma do powiedzenia.
Wziął najgłębszych oddech jaki mógł i zaczął mówić jąkając się. -M-m-mistrzu. Z-z-zrobiłem coś bardzo i to bardzo głupiego. Korytarz, ten znak na suficie! - Przerwał, by zebrać myśli i dodał. -Czy na tym piętrze kiedyś ktoś został uwięziony? - Jego ręce w tym momencie zaczęły się trząść, był czymś przerażony.

Ostatnio edytowany przez Araton (2010-03-24 19:36:11)

Mistrz popatrzył za wychodzącą polimorfką. W umyśle skrystalizowało mu się pewne określenie, na osobę która zostawia ofiarę na pastwę żywiołu, ale powstrzymał się przez jego wypowiedzeniem. Zamiast tego popatrzył na chłopa z deską klozetową i jednym kinetycznym uderzeniem rzucił nim o ścianę, na szczęście nie chciał, więc i nie przetrącił karku motylkarzowi… był jednak wystarczająco blisko by człowiek zrozumiał aluzję.
Po chwili wraz z grupą zakonników, do pokoju weszły trzy, egzotycznie wyglądające kobiety. Ich białe, niemal porcelanowe twarze, burza czarnych włosów i kolorowe płaszcze robiły duże wrażenie. Mistrz dyskretnie kopnął myśliwego w nogę, fundując mu zamknięte złamanie kości piszczelowej, to nie był czas na histerie.
Spokojnie Aratonie. Wiem, że boli, ale czuje, ze nie powinieneś teraz się tak zachowywać. Przesłał mistrz do umysłu obitego przez siebie człowieka. Teraz pobiorę od Ciebie wspomnienia dotyczące tych kobiet, nie zaboli Cie to, ale zobaczysz to wszystko jeszcze raz dodał po chwili i zrobił co obiecał. Nim się odezwał, wiedział już wszystko to co wiedział myśliwy.
- Witam was…. – powiedział anioł wstając i zasępił się dyplomatycznie, dając im znać, ze chciałby wiedzieć z kim ma do czynienia.
- Witaj Mistrzu Mangelu. – odrzekły wszystkie trzy chórem, po czym do przodu wysunęła się jedna z nich, miała być rzeczniczką – Jesteśmy Foana. – powiedziała, jakby to miało coś komuś mówić – Jesteśmy ostatnie z naszej rasy i jesteśmy prawowitymi spadkobierczyniami tych, którzy stworzyli tą Wieżę.
To się aniołowi zdecydowanie nie podobało. Brzmiało jak początek roszczeń terytorialnych. Każda komórka ciała Mangela wyczuwała olbrzymią moc tych istot. Moc silniejszą niż jego i całego Zakonu razem wziętego, w wypadku konfrontacji… Mangel nie miałby szans nawet wyjąkać zaklęcia.
Za oknem narastał jakiś dziwny hałas, przypominający wrzaski przerażenia wydawane przez setki gardeł jednocześnie. Coś się tam działo, ale anioł nie mógł sprawdzić co to było, nie teraz.
- Jesteśmy jednak świadome faktu, że teraz jest to wasz świat i ta budowla też jest wasza. My, Kapłanki  Wesznari, właśnie w tej chwili odtworzyłyśmy miasto Quidsors, które niegdyś okalało tą Wieżę i było stolicą państwa Falthar, jako że poprzysięgłyśmy bronić tego miasta…
Właśnie na tą chwilę weszła Ski, jednak słowa duszycy zostały zignorowane, Foana mówiła dalej, swym śpiewnym głosem.
- Musiałyśmy odejść, poddać się stazie… Teraz jednak, gdy potężna magia naruszyła nie tylko nasze aury, ale i aurę całej okolicy, postanowiłyśmy powstać. Wysłałyśmy naszego sługę by odszukał źródło mocy i przyniósł nam je. – tu Foana wskazała na miecz Ski – To było to źródło i przepraszamy, za jego kradzież, lecz byłyśmy zdesperowane. Teraz, gdy powstałyśmy, przepraszamy i ofiarowujemy wam Quidsors, oraz naszą wiedzę w ramach przeprosin… i przymierza.
Nagle oczy wszystkich Foana, Mangela i Skimrry rozjaśniło białe światło. Całą piątka bezwiednie uniosła ręce do góry, jakby przyjmując boskich posłańców, po chwili… było po wszystkim.
- Negocjacje zakończone? – zapytała jedna z Foana trzymających się z tyłu.
- Tak… - powiedziała Ski.
- Tak. – powiedział bardziej zdecydowanie Mangel.
- Nazywam się – podjęła temat ostatnia, nieodzywająca się siostra Foana – Bunko Musubi, - jej palce wskazał siostrę stojącą przed nią – To Taiko Musubi, a to – wskazała ostatnią siostrę, tą, która tak dziwnie patrzyła na Argheza – Ruricho Musubi.
Anioł potarł skronie w geście ostatecznego zmęczenia, nie chciał się przyznawać, ale w pionie trzymała go tylko psionika Ski…
- Mangel DeCas. – powiedział jednak twardo – A to moi zakonnicy i Skimrra, moja przyszłą żona. – wskazywał podbródkiem, co nie było może grzeczne, ale wymagało mniej energii. – Witajcie na ziemiach Zakonu… Witajcie w Królestwie Falthar.