Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena stała spokojnie, czekajac na swoją kolej i patrząc gdzieś w bok, jakby dajac do zrozumienia, ża cała sprawa jej nie dotyczy. Zainteresowała się dopiero, gdy odezwała się Ireth. Albinoska nawet nie drgnęła, jednak wiedziała, że druga polimorfka ma rację. Dawniej pewnie poparłaby ją otwarcie, a potem spróbowała uspokoić, lecz tym razem zdawała sobie w pełni sprawę, czyja to wina. Dłoń skrytobójcy zniknęła pod płaszczem, lekkim ruchem wyjęła zza paska sztylet i chwyciła go za klingę, do rzutu. Byłoby to okrutne i szalone, ale to była metoda, by przywrócić przyjaciółce spokój. Gdy Ireth doszła do końca wypowiedzi i zaczęła mamrotać o wodzie, palce Ekeny zacisnęły się na ostrzu znacznie mocniej, wbijając ostre krawędzie do krwi. Po chwili broń znów spoczywała bezpiecznie na swoim miejscu, zaś jej właścicielka zrobiła krok do przodu.
- Mangel, pamiętasz, co Ci kiedyś mówiłam? O Twojej długowieczności. O terminach, które obowiązują nawet nieśmiertelnych. Spóźniłeś się. Wasze problemy nie są moimi. Póki starczy zwierzyny w Puszczy to jedyne, co mnie obchodzi. Gdy jej zabraknie, są góry. Gdy w nich zabraknie pożywienia... ludzie to też mięso. Mam dzieci. Dzieci, których nigdy nie chciałam, ale dzieci, które potrzebują opieki, kierownictwa. I dzięki komu je mam co, Mangel? - Albinoska wyprostowała dumnie plecy, mówiąc pewnie i głośno, pozwalajac kapturowi zsunąć się na plecy i ukazując oszpecone paskudnie oblicze, następnie zsunęła rękawice z dłoni, pozwalając innym dojrzeć, ze i one znały lepsze czasy. - Te palce nie są już w stanie utrzymać sztyletu, walczyć nim. Co mi zostaje? Kot? Koń? Zwierzęta. Ja nie należę do was. Nie należę do żadnej z ras, bo i moja rasa nie istnieje. I nie będę mieszać się do cudzych spraw. Gdy postanowiłam przestać, dać innym żyć po swojemu a sobie odpocząć, zabiłam się. Po co? By ktoś wmieszał sie w moje sprawy, zainspirowany snem zesłanym rzekomo przez bogów. Więc teraz niech was bogowie zainspirują, jak sobie radzić i do diabła z wami wszystkimi oraz waszymy pieprzonymi problemami.
Albinoska obróciła i skierowała do drzwi gabinetu, pozwalając obecnym przyjrzeć się jej zdeformowanej twarzy, łysej czaszce pokrytej bliznami po oparzeniach i innych ranach oraz zimnym oczom, pozbawionym tęczówek. Zatrzymała się jeszcze tylko przy drzwiach, gdzie odezwała sie już znacznie spokojniej, pochylajac głowę.
- Wybacz, Ireth. Sama nie wiedziałam, co robię. Gdy będziesz miała dość, powiedz. Obiecuję, że nie zaboli. - Zaraz potem Ekena skoczyła zmieniając sie z konia i galopując możliwie ostrożnie po schodach w dół. Czuła się paskudnie ze świadomością, że zaproponowała właśnie przyjaciółce śmierć. Chciała być sama, chciała zaszyć sie gdzieś i uspokoić nerwy, zanim wróci do dzieci.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2010-03-08 21:52:31)

Mangel ziewnął przeciągle i spętał Ekene psionicznymi pętami. Nie bez kozery był Mistrzem, lata walki pod sztandarami Avarone nauczyły go niejednej sztuczki. Siłą woli przesunął polimorfkę z powrotem na jej poprzednie miejsce.
- Jak zwykle, zero dyplomacji. - skomentował wzdychając. - Zatrzymywał Cie nie będę, ale choćbyś drapała i gryzła, uleczę całe twoje ciało. Jeśli zaś uprzesz się odejść, dostaniesz też ode mnie prezent na drogę. - powiedział stukając palcami w blat biurka - Ireth, to dotyczy też Ciebie, jestem w stanie zapewnić Ci warunki i sens życia, wiesz o tym.. - powiedział Mistrz. - Mimo wszystko, prosze was o pomoc przy tym całym bajzlu. Cały Zakon mi usnął i to nie z winy karczmarza... Jeśli to was nie rusza, to powiem wprost, mi zależy na waszej pomocy, bo cholernie mi się ta sytuacja nie podoba, a wiem, że wam moge zaufać.
To powiedziawszy skinął Sulamowi, co miało znaczyć "wszystko dobrze, ale już wystarczy" i przeniósł wzrok na Necta. Polimorfki powinny wszystko przemyśleć, co nie znaczyło, ze zwolnił więzy trzymające Ekene.
- Necteris, mianuje Cie dowódcą Srebrzystych na terenach podległych Zakonowi... Obecnie nie ma tego za wiele, ale z wiosną i rozwiązaniem tej zagadki twoje kompetencje i jurysdykcja troche się poszerzą. Wiesz gdzie jest posterunek. - stwierdził Mistrz rzucając wampirowi odpowiedni dokument z własną pieczęcią - Odmaszerować... i przygotuj dwa oddziały, będziemy mieć gości.
Gdy pozbył się już drugiego petenta, od razu poczuł się lepiej. Poszedł za ciosem, zajął się Darkiem i jego pytaniami.
- Na oko, jajo smoka energetycznego. - powiedział Mistrz szybko - Nie mam pojęcia o jakich kotach mówisz i co miałby one robić, ale nie dostałem, żadnych raportów móiących o dziwnym zachowaniu kotów...

Anioł pokiwał głową na zrozumienie i ukłonił się pragnąc wyjść. Jednak gdy już trzymał dłoń na klamce, odwrócił się i westchnął.
-Mistrzu. Nie mam moich umiejętności... A ludzie pragną nauki...
Sam nie wiedział po co mu to mówił. Przypuszczał że chodziło tu o to że jest mu ciężko bez umiejętności tak wymaganych w jego fachu.
Popatrzył po zebranych ściskając lekko jajo w torbie. Energetyczny Smok... Nie wiedział czy dobrze kojarzy ale chyba nie możliwy w dotyku... Szkoda.
Odetchnął kilka razy głębiej czując rwanie w kręgach. Źle spał.

Ekena przybrała znów ludzką postać, patrząc na Mistrza krzywym uśmieszkiem.
- To umiesz robić, prawda, Mangel? Ignorować cudze decyzje i mamić obietnicami. To smutne, wiesz? Ale dobrze. Wychowano mnie jako skrytobócje. Daj mi powód i zapłać, a wykonam zadanie. Ale nie licz, że będę narażać życia dla idei. Miałeś córkę, wiesz, jak to jest. Odeszła z Arianną, prawda? Tak, wciąż je pamiętam. Wciąż pamiętam drzewo, z którego wykonane jest Twoje łoże. Pamiętam, jak ciężko było ciągnąć je przez Puszczę, gdy Wiz szedł obok, poprawiając uprząż. Czy raczej sznur, nie było wtedy nawet uprzęży. Omal się wtedy nie udusiłam. Nie zaryzykuję już życia dla Twoich ambicji. Już nigdy więcej. Mam dzieci. Nie zainteresowałeś się, gdy jakaś banda chciała wyrżnąć je, a mnie razem z nimi. Nie zareagowałeś, gdy zdychałam wijąc się z bólu pod karczemnym stołem, cała poparzona oddechem lub dotykiem smoka, aż zlitował się jakiś mag i nieco podleczył moje rany. Tyle razy mamiłeś mnie obietnicą oddania durnej powieki, którą straciłam na zwiadzie wykonanym dla Ciebie. Ciężko się bez niej żyje, wiesz? Piętro niżej jest Sala Chwały. Piękne miejsce. Nawet zasłużyłam na uwiecznienie tam na płaskorzeźbie z Shirą i Luną. Większość tu nie wie, co upamiętnia. Może im powiem? Otóż upamiętnia ona jak Najwyższy Mistrz tej Wieży, Dowódca Anielskiej Eskadry Północnej w swej łaskawości unieruchomił mnie magią, by następnie dać do pokrycia gryfowi, abym urodziła owemu Mistrzowi stado sług o sile bestii i inteligencji człowieka! - Ostatnie zdanie Ekena praktycznie wykrzyczała, po czym znów zniżyła drastycznie głos, powstrzymując łzy wściekłości cisnące sie do oczu. - Miałam czas, by wszystko przemyśleć. I informuję, że nie będziesz miał polimorfiej monarchii na swoich usługach chyba, że mnie zabijesz i wychowasz Anyę w takim duchu.
Albinoska nie marzyła o niczym innym, jak odrobienie samotności. Miała żal do Mangela, była wściekła. Chciała tylko spokoju i możliwości zajęcia się swoimi dziećmi, a teraz wyglądało na to, że nie dostanie nawet tego.

- Możesz zmienić moje ciało, ale nie zmienisz wspomnień, nie zmienisz mojego serca. I nawet nie próbuj! - Ekena spojrzała powoli w lustro, krzywiąc się. - Potrzebujesz polimorfa takiego jak ja, czy miałeś kaprys?
Zaraz po tych słowach wzrok albinoski znów spoczął na Mistrzu.
- To przysługa, o którą nie prosiłam. znam zasady. Również wykonam dla Ciebie jedna przysługę. Dowolną, możesz nawet wybrać. - Tu spomiędzy bladych ust omal nie wyrwał się chichot. - Udowodnij mi, że warto dla Ciebie pracować. Że warto z "Mangel" przejść na "Mistrzu" przy publice. Ach... i nie pieprz mi tu o królowych bo wszyscy świetnie wiemy, że potrzeba Ci pionka o większych możliwościach, nawet nie laufra, nie mówiąc już o królowej. Ja Cię znam, aniołku. I uwolnij mnie, do diabła, bo mi plecy sztywnieją!
Ekena wydawała się jeszcze przez chwilę coś rozważać, po czym uśmiechnęła się paskudnie.
- Lilith ostatnio podrosła, w Legowisku w Puszczy robi się ciasno... Sama nie dam rady powiększyć jaskini... I przy okazji Puszczy... Skąd nad nią tyle harpii? Trzeba je wytłuc, ja i moje dzieci potrzebujemy jakiegoś wyposażenia, żeby to zrobić...

Ostatnio edytowany przez Ekena (2010-03-10 15:11:03)

Zdyszany po długiej wędrówce na szóste piętro wszedł do gabinetu Mistrza otwięrając zarazem drzwi.
Witaj Mi.. - Zaczął mówić, jednak po zamknięciu drzwi i odwróceniu sie zobaczył dość sporą ilość innych postaci.
Znaczy, chciałem powiedzieć - zmieszany lekko zaczął mówić dalej - Witam Mistrzunia i cały bajzel. Wyjaśni mi ktoś co to za cholerstwo mnie tutaj przygnało? Sam za cholere nie mogę do tego dojść.
Rzucił okiem na caly gabinet po czym dodał - Faktycznie tutaj niezły bajzel. Mistrzuniu! Może tu wreszcie posprzątasz?
Uśmiechnął sie wrednie i czekał na reakcje całego "bajzlu" i Mistrza.

Mangel nic już nie powiedział, tylko zwolnił psioniczne więzi oplatające polimorfkę. Bez słowa podszedł do biurka, otworzył jedną z szuflad i wyjął z niej srebrną strzałę, której grot wieńczył jakiś czarny, ostry kamień. Jednak zwrócił się do królowej, popatrzył w stronę nowo przybyłego anioła.
- A tak... Jesteś Cog, tak? Posłąłem po Ciebie już dwa dni temu. Twój umysł jest chyba... dosć oporny w sprawach psionicznych, prawda? No, nie ważne. Wiem, że szukasz pracy, dlatego - tu zatrzymał się, by złapać oddech, wydawał się lekko poddenerwowany - Dlatego chciałbym Cie mianować Ashe. Wiem, że to przywilej innych Ashe, ale na terenie Zakonu takowych nie ma, dlatego ja to teraz robie.  Zgłoś się do Uniwersytetu, przekażą Ci tam odpowiednią wiedzę, potem wróć tutaj. Teraz, idź.
Nim jednak jeszcze anioł zdążył się ruszyć, Mistrz podszedł do Ekeny i padł na kolana z opuszczoną głową i wyciągniętymi przed siebie rękoma na których leżała srebrna strzała.
- Tą strzałą zraniono mnie w czasie bitwy, po której zostałem wyklęty przez Avarone. Jej grot kończy się kamieniem przemian i to właśnie on jest odpowiedzialny za stan moich oczu... Prosze, jeśli uważasz, ze tak trzeba, wbij teraz tą strzałę w moje ciało i zabij mnie, lub wróć w szeregi Zakonu jako jego integralna część.
Po tych słowach zamilkł.

Hah! - Pomyślał Cog zaraz po słowach Mangela.
- Ale mnie zaszczyt kopnął - powiedział na cały gabinet po czym wolno udał sie  tyłem w strone drzwi. Zatrzymał sie i pomyślał chwile, po czym dodał
- Ale Mistrzuniu, powiedz mi do kogo lub czego mam się zgłosić! No.. Chyba, ze znowu to cholerstwo mnie tam poprowadzi.
W końcu anioł dalej nie wiedział co to było
- Mistrzuniu! Powiedz mi jeszcze co mnie tutaj przygnało, bo w sumie dalej nie wiem nic, poza tym, że to Ty po mnie posłałeś. Nie wyjdę stąd dopóki się nie dowiem o co tutaj chodzi! - agresywnie rzekł, po czym już tylko się wpatrywał w wielkie zielone skrzydła Mistrza.