Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shiro posłusznie zajął wskazane miejsce. Ogólnie to zawsze był posłuszny w stosunku do znaczących osób. W końcu dzięki temu mógł bardziej skorzystać. Nie odpowiedział też więcej, bo też nie miał za bardzo o czym. Po prostu dostał wiadomość więc przyszedł. Daray zastanawiał się jednak w jakim celu jaki był w tym cel. I skąd Mistrz Zakonu wiedział o jego pracy... Cóż, albo wieści szybko się rozchodzą, albo Szefowa ma kiepski wywiad...

"Ma tu całą zgraję sprawnych ludzi i nieludzi, a wysyła kalekę" bąknął w myślach Nekromanta, jednak posłusznie wyszedł w poszukiwaniu Ireth. Podobała mu się jego nowa laska, może mistrz pozwoli mu ją zatrzymać? Ot tak, jakby kiedyś znowu przesadził z magią, nie musiałby wszędzie ze sobą brać Ciastka.
Wywlókł się z Gabinetu i rozejrzał się po korytarzu. Nie zauważył polimorfki więc szybko pokulał w stronę schodów. Bogowie obdarzyli go szczęściem, że Ireth jeszcze nie zaczęła z nich schodzić, na tym terenie miałaby nad Elfem ogromną przewagę.
-Ireth!- krzyczał Elf z całych sił swoich. Jego krzyk w tym stanie przypominał raczej cichą mowę, jednak dla dobrych uszu polimorfki te dźwięki miały sporą szansę być słyszalne.- Mistrz prosi Cię do Gabinetu. To ważne, pół Zakonu już się tam zwaliło.

Rozejrzał się po gabinecie i nowo przybyłych. Następnie jego wzrok utkwił na mistrzu. Teraz musiał zebrać swoje rozproszone myśli, które za chwilę mogły pójść w niepamięć. Te całe zajście, ten żywiołak, to na prawdę był zbyt duży wysiłek dla niego i jego umysłu który nie najlepiej znosił magię.
W dodatku duży wpływ na jego złe samopoczucie miał ten dziwny letarg i z którego powodu tu przyszedł. Jeszcze kilka chwil minęło gdy doszedł do dobrego stanu. Inaczej nie mógłby nic powiedzieć, zacząłby bełkotać.
-Chciałem się mistrza o coś zapytać. - Spojrzał w sufit, jak w zwyczaju robił podczas rozmów z osobami wyżej postawionymi. -Czy była możliwość, że to co nazywamy letargiem nie było czymś w rodzaju hibernacji? Ten kurz, te zwłoki które są jeszcze świeże. Czy to może być prawdą? - Teraz nieco się zmieszał, zawracać głowę zielonoskrzydłego takimi nic nieznaczącymi sprawami? -A tak w ogóle co z rdzeniem wierzy? Czy ktoś mógłby wzmocnić dzięki niemu jakieś zaklęcie? - Zamilkł na dłuższy czas i zdjął swoje oczy ze sklepienia. Teraz wlepił je znów w Mangela. Przeszył nim jego osobę i dodał. -Przepraszam, że zawracam głowę takimi rzeczami, ale mówił coś też pan o jakiejś świątyni i aniele Gasperze?

Mangel uderzył się otwartą dłonią w czoło i sapnął jak ktoś, kto właśnie wyszedł na idiotę.
- Który dziś mamy?! - zawołał szybko patrząc na daty dokumentów w rogu biurka - Cholera! Siódmy Unquer!Tego tylko brakowało... - Mistrz musiał mieć nie lada zagwozdkę, bo kiwał tylko przecząco głową i mruczał coś pod nosem. Nagle, wszystko się zmienił, na jego oblicze powrócił uśmiech, choć ten obecny był troche bardziej... interesowny? - Wampirze! Nagroda twoją będzie! Stała pensja, darmowe mieszkanie i prestiż! Czy chcesz tego wszystkiego?
No tak, Mistrz miał problem i chyba właśnie znalazł jego rozwiązanie... Pytanie tylko czy Nect miał się z tego cieszyć, czy przez to płakać...

Ekena stałą spokojnie z boku gabinetu, patrząc pytająco na Sulama, przytupując nerwowo nogą. Miała dość bezsensownego stania i czekania, aż dowie się, co się działo i po co. Szczegolnie interesowała ją odpowiedź na drugie pytanie. Po co została przywrócona do życia, po co miała spotkać sie z Mangelem. Albinoska omiotła wzrokiem pomieszczenie, zatrzymując sie na dłużej na Ireth. Teraz wiedziała już, że zrobiła błąd. Wiedziała, że poprosiła Sulama o coś, o czym nigdy nie powinna nawet pomyśleć. Gdzieś w głębi wahała się między wyrzutami sumienia a chłodnym spokojem. Pewna była tylko, że wyruszy do Smoczych Gór przy pierwszej okazji. Jeśli nie tam, zamierzała zaszyć się w Puszczy. Miała rodzinę, miała możliwość przemiany w zwierzę. Nie potrzebowała niczego więcej niż spokoju. Miała tylko nadzieję, że Zakonnicy zapomną o istnieniu polimorfów, a w szczególności o istnieniu pewnej dziedziczki tronu.

- No tak... to może teraz troche szybciej, bo widzę, ze się nam wampir namyśla... - powiedział anioł na widok miny Necterisa. Wodził przez chwilę wzrokiem po zgromadzonych, zastanawiając się, za co go tak pokarano. Na dodatek jeszcze ktoś pukał... Mangel uszczypnął się w przegub ręki, by nie wrzasnąć dziko na myśl, że ktoś znów uznał, że wszystko jest ważniejsze, niż jego święty spokój.
- Wejść! - zawołał anioł i nie patrząc na to, kogo znów diabli nieśli, zwrócił się do pierwszej osoby z brzegu. - Shiro... Nic nie mów. - powiedział, gdy człowiek już zaczynał otwierać usta - Wiem co robisz i dla kogo pracujesz. - powiedział dobitnie -Zacznij stosować się do reguł które obowiązują wszystkich, albo pogadasz sobie z kratami. Najpierw list i nagroda, potem zlecenia, jasne?
Nie czekając na odpowiedź przeniósł wzrok na myśliwego i gestem nakazał mu poczekać, widać rozmowa z nim miałą się odbyć na osobności, lub po wyjściu któregoś z petentów. Potem jego wzrok padł na polimorfki i Sulama. Cała trójka przedstawiała sobą całą gamę, jeśli nie stromo opadająca tęczę, zmęczenia, zwątpienia, złości i rezygnacji, zupełnie jak po niegdysiejszej nocy w karczmie... Anioł szybko opędził się od wspomnień.
- Ekena, Irteh - powiedział po przyjacielski - Zważywszy, że nie ślinicie się i nie zapaćkałyście mi dywanu odpadającą tkanką, zgaduje, ze was nie ożywiono, a wskrzeszono, a winien tego jest stojący tu, na trójnogu, Sulam. Jedyne co moge wam powiedzieć to... - tu wstał i ukłonił się nisko - Dobrze was widzieć. Czy zgodzicie sie zrobić nam ten zaszczyt i zostać tu na dłużnej? Wasze umiejętności i doświadczenie może nam sie tu przydać... Jak pewnie widzicie, mamy tu mały kryzys, ptaki nie latają, nekromanci się rozpadają... a niektórzy nawet zasikują mi gabinet! Pomozecie? Rzecz jasna... nie osikiwać...

Necterisa tak zdziwiła propozycja mistrza, że w pierwszej chwili oniemiał. On miałby dostać stałą pensję, pracę, mieszkanie? Przez całe życie tułał się po ulicach Raany podejmując się różnych prac za nędzne wynagrodzenie, a teraz sam mistrz dawał mu pracę?
Wampir uśmiechnął się, co dość rzadko mu się zdarzało.
Cóż, miał już 33 lata i nadszedł najwyższy czas, ażeby ktoś docenił jego przywiązanie do prawości, które tak utrudniało mu dotychczas życie i uniemożliwiało kroczenie ,,na skróty".
-Naturalnie mistrzu. Powiedz mi, co mam robić a wypełnię to skrupulatnie.

- Zostać na dłużej i robić co? - W prawdzie nie chciała tego powiedzieć, ale nie była też w stanie dłużej trzymać wszystkiego w sobie. Głos jej zabrzmiał też ciut bardziej napastliwie niźli chciała. Ale takto jest z niezrównoważonymi emocjonalnie. Ireth wciąż wpatrywała się w okno tym nieobecnym, wręcz pustym wzrokiem. - Sprzątać rozpadających się Nekromanów (choć może w tym wypadku chodziło o tych 'nekromantów', w końcu Sulam oprócz tego, że wyglądał na wyczerpanego był w całości), uczyć ptaki latać, a może latać za nie? Niańczyć dzieci, sprzątać? A może po prostu łazić i robić sztuczny tłum, albo reklamę. Patrzcie, tutaj nawet umarli nie mają spokoju! Co niby miałabym tu robić?! -Wyrzuciła z siebie. Polimorfka wyglądała teraz zupełnie tak jakby za moment miała wybuchnąć płaczem. Głośno pociągnęła nosem, spuściła głowę, w taki sposób, że włosy przesłoniły jej twarz. Delikatnie odchylała się w przód i w tył, w przód i w tył, zachowując się albo jak osoba niespełna rozumu, albo też jak zagubione dziecko.
- Woda zmywa strach, woda zmywa strach... - Mówiła bardzo cicho, ledwie słyszalnie. A potem zamilkła, przestała się poruszać. Tylko wpatrywała się w ziemię.