Zakon Światła Ostoja Fantazji

Przez korytarz żwawym i dość szybkim krokiem szedł białowłosy mężczyzna. Wzrokiem wodził po ścianach i drzwiach czytając dokładnie wszystkie napisy i znaki informujące co za danymi znaleźć można. Szukał mistrza zakonu, Mangela, który teraz powinien przebywać w swoim gabinecie, a tak przynajmniej zdawało się człowiekowi. W końcu gdzie ktoś tak ważny i do tego po tak strasznej katastrofie mógł przebywać, jak nie przy swoim biurku i głowić się nad zaistniałą sytuacją wraz z swoimi uroczymi asystentkami i asystami?
Po kwadransie zajmującego i męczącego poszukiwania, wreszcie znalazł swój upragniony cel.
Lekko zziajany, spocony podszedł do wejścia, zapukał w drewno i po chwili wahania wszedł do środka. Cóż za zdziwienie pojawiło mu się na twarzy gdy zamiast zielonoskrzydłego zastał masę rozrzuconych i zakurzonych papierów, dokumentów jak i wszelakich powierzchni. Najwidoczniej nikt tu od dawna nie zaglądał, od czasów tajemniczego letargu z którego powodu właśnie tu przyszedł.
Rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu, śledztwo nadal trwało, a trzeba było przeszukać wszyściusieńkie pomieszczenia i zakamarki.
Najwięcej uwagi zwracała na siebie dziwna istota które wierciła się w szklanym pojemniku. Prawdopodobnie był to żywiołak, ale zupełnie inny niż te opisane w bibliotece. Samo to zaciekawiło Aratona do tego stopnia, że postanowił podejść i go obejrzeć. Zmarszczył czoło i zaczął obserwować w ogromnym skupieniu. Przypatrywał się najmniejszym szczegółom i oglądał każdy ruch który wzbudzał w nim emocje. Jego ręka wysunęła się w stronę żyjątka. Przez chwilę powstrzymywał się, jednak ciekawość wygrała.
Z początku dotknął pudełka jednym palcem który od razu zabrał. Następnie ostrożnie położył dwa, by po chwili cała dłoń dotykała płaskiego szkła. Uśmiechnął się mocno, nie wiedział, że magiczna istota właśnie cierpi. W jej oczach musiał być potworem, ale on nie zdawał z sobie tego  sprawy i nadal się przyglądał.

Ostatnio edytowany przez Araton (2010-02-27 15:58:58)

Sulam wraz z Ireth wkroczyli na najwyższe piętro Gwiezdnej Wieży. Nekromanta właśnie chyba odkrył dlaczego Mangel zadomowił się tutaj. Przecież te schody kogoś o słabym sercu mogą wykończyć i choć Nekromanta nie miał prawa narzekać, to po rzuceniu najpotężniejszego zaklęcia jakie dotąd opanował i to na dodatek dwukrotnie, czuł się wycieńczony. Ciastek przewiesił swojego mistrza przez ramię, wspomagał go w tych ciężkich dla niego chwilach swoim nieumięśnionym i kościstym ramieniem. Dobrze, że nosił miękką szatę, bo podróż ta nie byłaby najwyższej klasy.
Przez całą drogę milczeli. Może Sulam chciał żeby polimorfka oswoiła się z powrotem do życia, może nie miał jej nic do powiedzenia, może nie chciał już jej więcej nic mówić. Bladego pojęcia nie miał od czego zacząć rozmowę, a wyczerpanie wcale mu nie przynosiło nowych pomysłów. Nie wiedział czy Ireth, tak samo jak Ekena, dobrowolnie oddała się w objęcia śmierci, czy to był nieszczęśliwy przypadek. Może powinien złożyć jej podobną ofertę jak drugiej polimorfce, że jak to się wszystko skończy, pomoże jej wrócić do zaświatów? Jednak to w jego myślach brzmiało już abstrakcyjnie, a co dopiero kiedy wypowie je nagłos. Ze wskrzeszonymi najwyraźniej były tylko same kłopoty...
- Jesteśmy.-powiedział kiedy oboje stanęli przed gabinetem Mangela. Jego głos wydawał się być odległy i lekko zachrypnięty. Ciastek zapukał mocno w drewniane drzwi.- Mistrzu, tu Sulam. Przyprowadziłem Ci niespodziewanego gościa.
No bo kto się spodziewał przybycia zmarłej Ireth?

Ból był na prawdę nie do zniesienia, jednakże na całe szczęście trwał tylko chwilę. Gdy ten ustał człowiek położył swoją spoconą dłoń na czole.  Przez jego umysł przepływało dużo informacji, zbyt dużo, by mógł je wszystkie okiełznać i złożyć w jedną logiczną całość. Jednakże oczywistym było, że żywiołak chciał mu coś przez to przekazać, uświadomić. Ale białowłosy był zbyt zszokowany, by to zrozumieć. I pozostał w tym stanie do czasu gdy nie rozległo się pukanie do drzwi.
Wtedy to ze strachu podskoczył i odwrócił się gwałtownie w ich stronę. Nie miał teraz pomysłu co ze sobą zrobić. Było to na prawdę kłopotliwa sytuacja, nie chciał wyjść na osobę która myszkuje w cudzych rzeczach. Ba, nie mógł nawet się schować. W końcu „Na złodzieju czapka gore.”.

Sulam otrzymał potężny cios. Jego magiczne bariery zostały naruszone, lecz wywołał u niego jedynie majaczenia. Przez dziesięć minut bełkotał coś o ptaszkach i motylach, potem wrzeszczał na Ciastka, że uszył brzydki obrus, później wypłakiwał się na jego ramieniu mówiąc w pradawnej mowie. W końcu jednak zaczął odzyskiwać władanie nad swoim ozorem i swoimi myślami, złapał się mocno za głowę, która bolało go jakby dostał właśnie całą zawartością sklepów z patelnią, wszelakiej maści, kolorów i parametrach na, których wytwórcy patelni mogli się tylko znać.
Wstał, a właściwie to chciał wstać. Ciastek widząc nieudolne próby swojego Pana, wziął go pod ramię i pomógł mu wstać. Nekromanta był osłabiony, osłabiony fizycznie i psychicznie. To był ciężki dzień dla jego organizmu, dwa razy wspiął się na wyżyny swoich magicznych umiejętności, przeszedł drogę z cmentarza do gwiezdnej wieży i jeszcze ten atak. Nie wiedział co lub kto go zaatakowało, przekaz był bardzo niewyraźny i chaotyczny. Jedynym sposobem by się dowiedzieć o co tak naprawdę chodziło nadawcy było wejście do środka. Modlił się aby tym razem został potraktowany ulgowo.
-Ireth...- jego głos słabszy niż wcześniej, znacznie słabszy. Łapał oddech bez jakiejkolwiek regularności, jakby każdy decydował o przedłużeniu jego woli. Zamiast niego przemówił dotychczas milczący Ciastek. Jego głos był pusty, pozbawiony jakiejkolwiek emocji i chłodny, jak powiew z głębokiej czeluści. Mowa Ciastka miała jednak jeden szkopuł, strasznie seplenił co psuło jego mroczną postać.- Czy moglabys otwosyć dzwi?

Ireth była bliska histerii...
Nie ona właściwie już była w tym stanie, tak jakby od 'powstania' zupełnie nie potrafiła zapanować nad swoimi emocjami i reakcjami. Serce waliło jej niczym młot, mgła przesłoniła umysł. Istniało tylko jedno, wielkie, wszechogarniające przerażenie. Panika. Ona nie wiedziała co ma zrobić, jak się zachować. Nie umiała się ani bronić, ani pomóc magowi w potzrebie, ani nawet ruszyć się z miejsca. Ale przede wszystkim nie mogła się uspokoić.
I wtedy odezwał się Ciastek. Niby taki przerażający, ale ten sepleniący pogłos... Zupełnie nie pasował... Był wręcz zabawny. I to trochę pomogło. Pozwolił on wyrwać się z czarnej rozpaczy w jaką powoli wpadała polimorfka. Przynajmniej na tę chwilę.
Zebrała się w sobie, odetchnęła.
-Jjasne, jjuż otwieram. - Powiedziała drżącym głosem, zupełnie nieracjonalnie, zupełnie niepotrzebnie.
Powoli i ostrożnie podeszła do drzwi do gabinetu Mangela, już miała kłaść rękę na klamce, już miała otworzyć 'wrota do otchłani', bo taką nazwę nadał temu miejscu jej umęczony umysł, kiedy to drzwi w cudowny sposób otworzyły się same... Niczym oparzona odskoczyła, jednym susem powracając na poprzednie miejsce, obok Maga i jego nieumarłego sługi. Cała jej pieczołowicie zebrana odwaga zniknęła w tej krótkiej chwili. Panika powróciła ze zdwojoną siłą dosłownie zalewając polimorfkę.
Ireth zadziałała instynktownie, bez chwili namysłu. Zrobiła to co potrafiła robić najlepiej, co było dla niej niemalże naturalne. Zrobiła to, co pozwoliło jej uciec od tego 'strasznego' otoczenia. Polimorfka na ułamek sekundy zniknęła w zielonkawym rozbłysku... i zniknęła, przynajmniej dla tych, którzy nie znali jej specjalnych zdolności. Zaś na jej miejscu pojawiła się mała czarna myszka, która schronienia szukała, gdzieś za plecami Nekromanty.

Ale człowiek nie był głupi. Wyczuł, że elf trzyma do niego duży dystans. Jednakże nie przeszkadzało mu to. Z czasem nauczył się ignorować takie zachowania wśród innych. W końcu każdy ma wady, te wrodzone jak i nabyte. Każda istota się jednak zmienia. Przechodzi to z czasem. Czasami jest to powolny proces który trwa latami, ale zawsze przed śmiercią zdajesz sobie z nich sprawę i przepraszasz innych za ich niedostrzeżenie wcześniej. Każda rasa humanoidalna w głębi duszy jest taka sama, a nawet mogły pochodzić od jednego gatunku. Nie od ciebie zależy kim się uradzisz, ale to kim się później staniesz.
Myśliwy teraz stanął metr za nekromantą i uśmiechnął się do niego niezauważalnie. Nie chciał opuszczać gabinetu. Jeszcze chciał tu zostać i zrozumieć. Chciał udowodnić, że nie jest tym kimś za kogo uważa go Sulam.
Teraz spojrzał na żywiołaka. Chciał nadal go poobserwować, jak się teraz zachowa gdy znalazł kogoś z kim może się z łatwością porozumieć. Widać było, że letarg nikomu nie służył, wszyscy byli jacyś pozbawieni wszyscy, jakby po spożyciu wszystkich alkoholi w zakonnej piwniczce. W tej chwili najlepiej by było się napić ciepłej herbaty z cytryną. Chyba każdy tego chciał.

Ciastek patrzył na swojego pana z całym niepokojem na jaki było go stać. A, że nie potrafił okazywać emocji, ciężko było sobie to wyobrazić. Jaźń nieumarłego wypełniły obrazy bólu i cierpienia, pewnie gdyby czuł właśnie leżałby na ziemi. Podszedł do swojego Pana i zrobił to co powinien zrobić każdy dobry sługa w takiej chwili. Uderzył go z całej siły w mordę.
Sulam zawieszony był w innym świecie. Jego koszmary, wizje najgorszej klęski jego życia wydawały mu się być teraz karczemną, wesołą piosenką, którą śpiewa się po butelce dobrego wina. Chaos, tak to było dobre określenie, Chaos panował w jego głowie. Wydawału mu się, że zaraz eksploduje, że nie da sobie rady, że głowa mu eksploduje. Chaos... Sfinks... Gabinet się rozlatywał , co do cholery robiło to wszystko w jego głowie. Czemu znalazł się w oku okropieństw wszelakiej maści. Był bezsilny i bezradny, kompletnie nie mógł nad sobą zapanować. Aż w końcu poczuł inny ból, ból który sprawił mu dziwną ulgę.
Otworzył oko. Drugie miał mocno opuchnięte. Patrzenie go piekło, piekła go podłoga na której leżał, piekła go szata w którą się ubrał, wszystko do mrocznej cholery wydawało mu się być gorące jak rozżarzone węgle. Szelest szaty Ciastka, wydawał być się czymś głośnym jak ryczący wściekły smok. Był w gabinecie Mistrza, nad nim stał Ożywieniec. Leżał we własnym moczu, to chyba najbardziej upokarzający moment w jego życiu. Nie mógł wstać, nie mógł się ruszać, ledwo filtrował powietrze. Magia... czuł jej brak, zupełne wycieńczenie.
-Idcie po plomoc!- wyseplenił Ciastek swoim mroźnym i pozbawionym emocji głosem, zwracając się do Ireth i Aratona.
A Sulam leżał, leżał nie mając siły na nic innego jak głupie mruganie. Myśli kołatały się po różnych zakątkach jego zmordowanej głowy. Sfinks, Chaos, odcięci, moc potrzebna... "Jakby ten cholerny żywiołak nie mógł być bardziej konkretny"?! Ta myśl dała mu nadzieję, gdzieś tam tlił się jeszcze zdeterminowany Sulam, ostatni z rodu Al'berol. Leżał i myślał, tylko to mu teraz zostało. Sfinks... moc potrzebna... odcięci... Sfinks? Stabilizacja... potrzeba moc? Jaki to miało sens... Zasnął. Nie wiedział czy chciał się jednak zbudzić.
Ciastek zaś przeniósł Nekromantę. Jego Mistrz nie mógł leżeć w kałuży własnego moczu, jak jakiś obszczy mur i degenerata.

To co teraz się wydarzyło zszokowało myśliwego. Przerażenie jakie było widać na jego twarzy dosadnie go sparaliżowały. Nie mógł teraz wykonać żadnego ruchu, milczał. Serce waliło mu jak dzwon, a po jego twarzy spłynął zimny pot. Był nieświadomy tego co dzieje się w koło niego. Nie myślał, jego świadomość przejął instynkt który nakazywał udawać martwego.
Sam nekromanta w jego oczach był opętany. Magia i duchy to nie była jego działka. Wręcz przeciwnie, bał się jej i nienawidził. Po prostu nie mógł jej pojąć, był za prosty na to.
Mimo, że całe zajście trwało krócej niż pięć minut, dla białowłosego była to cała wieczność który niemiłosiernie się dłużyła. Mógł tylko dziękować szkieletowi który wyprowadził go z obecnego stanu umysłowego. Swoją prośbą uświadomił mu, że trzeba wziąć się w garść i zacząć działać.
Już miał zacząć jej szukać, już się zebrał do biegu i szukania odpowiednich osób gdy polimorfka go uprzedziła i wybiegła. Wiedział, że jego pomoc w tej kwestii na niewiele się zda, był od niej o wiele wolniejszy. Mógł jedynie tu zostać i pomóc w doglądaniu Sulama Ciastkowi. W końcu znał się nieco na medycynie, ale czy to w takich przypadkach na cokolwiek się zda? Mógł tylko próbować.
Podszedł więc do i położył swoją lewą dłoń na jego czole. Chciał sprawdzić temperaturę, ale przy okazji wpadła mu do głowy pewna myśl. Przecież podczas komunikacji z żywiołakiem ten mógł przejąc nad nim jako taką kontrolę. Trzeba było go po prostu rozproszyć.
Z tego powodu też, Araton podszedł do szklanego pojemnika i zaczął weń stukać i pukać, byleby zrobić jak największy hałas.