Zakon Światła Ostoja Fantazji

No to jak już coś o mnie wiecie, to chyba mogę opisać Wam bóstwo czczone przez amazonki...
Imię Najwyższej Bogini wymawiano rzadko ze względu na szacunek i bojaźń jaką okazywały jej Wilczyce. Ishma - tak brzmiało, ale głównie używano przydomku "Najwyższa" lub "Gniewna". Chyba nie muszę mówić jak wyglądały jej posągi...Była to oczywiście kobieta z głową wilczycy i długim ogonem, trzymająca długą włócznię i choć postacie jej były z kamienia, zawsze miałam wrażenie, że patrzy na mnie, a w jej oczach płoną czerwone ogniki niepohamowanego gniewu i okrucieństwa.
Bo Ishma, była złą boginią. Żądała często krwawych ofiar. Nie tylko ze zwierząt. Składano je podczas święta Zamierania (Saovine) w nocy z Ostatniego Dnia Drugiego Miesiąca Jesieni na Pierwszy Dzień Trzeciego Miesiąca Jesieni (31.10/01.11). Były to głównie ofiary dziękczynne i błagalne składane w rytualny sposób, lecz w tych obrządkach uczestniczyć mogły jedynie wyznaczone do tego celu amazonki - zwane imshathkami. Imshathki można łatwo rozpoznać po tatuażu na przegubie prawej ręki. Nosiły święte miecze z subtelnie wykrzywionym, jednosiecznym ostrzem. Były strażniczkami świętego ognia, który był odzwierciedleniem gniewu Ishmy. Jej zwierzęciem był oczywiście wilk, ale nie byle jaki rzecz jasna. Biały wilk - okaz tak rzadki jak kult tej bogini.
Święty zakątek Ishmy znajdował się w sercu puszczy. Stały tam cztery kamienne misy, w których palił się ogień, a w środku był drewniany ołtarz, na który wnoszono ofiary - całe ciała, czasem wnętrzności, czasem tylko jakieś przedmioty. Nigdy nie uczestniczyłam w tym rytuale, więc niewiele o nim mogę opowiedzieć. Wiem tylko, że kończył się chóralnym wyciem amazonek podobnym do prawdziwego wycia wilków.
Ishma odpowiadała więc za urodzaj, pomyślne łowy, pokój. Proszoną ją o męstwo i odwagę dla nowych amazonek. O siłę i zwycięstwo w bitwie lub o chwalebną śmierć na polu walki. Gdy ten porządek został zaburzony, oznaczało to, że Ishma jest niezadowolona z ofiary, a jej gniewu bały się wszystkie Wilczyce...Ishma - piękna w swym okrucieństwie, krwawa mgła dla wrogów, kochanka śmierci - tak o niej mówiono. Dla mnie była jedynie uosobieniem Zła.

PS. - Napisałam coś, ale nie wiem, czy sie nadaje

Ludzie to najszybciej rozwijająca się rasa na świcie. Posiadają nie tylko wielki intelekt lecz także bardzo dużą rozrodczość.
To właśnie dzięki niej w ciągu kilku pokoleń mogą się tak zróżnicować że stanowią niemal dwa odrębne gatunki. Ileż to nacji człowieczych zniknęło z powierzchni ziemi? A ileż zostało? W niniejszym dziele pozwolę sobie przybliżyć Ci, drogi czytelniku, kilka z nich.



Sokolnicy.

Historia:
Nacja ludzi która przybyła do nas za Portalu. Jest to dziwny i bardzo surowy naród.
Mawia się że w ich ojczystym świecie wybuchła wojna między wyzwolonymi kobietami, które nazywali Czarownicami, a mężczyznami. W wyniku tych wojen wielu poległo, świat został spustoszony a na domiar złego został najechany przez przedstawicieli innych światów.
Wtedy to  kobiety i mężczyźni połączyli siły, wspólną mocą otwarli portal prze który cały naród uciekł. Jednak kosztowało ich to wiele mocy, jeszcze wiele pokoleń dalej będą odczuwać ten wysiłek w formie braku mocy magicznych.

Wygląd:
Ich twarze charakteryzują się ostrymi rysami, oczy zaś są lekko skośne. Nie jest to nacja karłów, najniższy z nich zawsze będzie wyższy od przeciętnego elfa.
Mężczyźni są dość smukli lecz dobrze umięśnieni. Biegle władają każda bronią, lecz najbardziej lubią miecz i pistolety strzałkowe. Mają czarne, krótkie, proste włosy i zazwyczaj piwne oczy.
Kobiety nie ustępują im w sile i zwinności. Ich twarze są mocno ogorzałe, zaś cera bardzo jasna, tak jak mężczyźni widuje się u nich tylko czarne, proste włosy.

Charakterystyka:
Ponieważ cały ich naród stracił moce magiczne musieli stać się wojownikami. Po przejściu przez portal mężczyźni zmusili kobiety do poddania się i uczynili z nich pariasów społeczeństwa. Sami zaczęli budować fortece w górach które nazywali Gniazdami. Każde Gniazdo otoczone jest wioskami kobiet które nie mogą mieszkać z mężczyznami i muszą sobie radzić same. Co jakiś czas wojownicy zjeżdżają do wiosek by przez siedem dni kochać się z kobietami celem zapłodnienia ich. Siódmego dnia orgii zabierają wszystkich chłopców którzy urodzili się od ostatniej orgii i zabierają ich do Gniazda gdzie są wychowywani na wojowników.
Mężczyźni odizolowani od kobiet nawiązali bardzo bliskie stosunki z sokołami zamieszkującymi góry. Tresowali je i przebywali przez cały czas razem. Wynikiem tej symbiozy są sokoły rozumiejące ludzką mowę i potrafiące zarazem przekazać to co widziały w formie psychicznego impulsu. Są nie zastąpione w walce i zwiadzie, zaś ich wierność jest legendarna.



Sukularczycy:

Historia:
Nikt do końca nie wie skąd wzięli się Ci ludzie morza. Od dawien dawna ich statki przemierzały morza i oceany całego znanego świata.

Wygląd:
Sukularczycy to naród blondynów o niebieskich oczach. Nie są wielcy, jednak z krasnoludami też pomylić ich nie można. Nie zapuszczają bród ani wąsów zaś mięśnie hartują im lata spędzone na morzu. Mawia się że w oczach sukularczyka dojrzeć można horyzont na oceanie, nawet gdy ten jest w górach. Ci ludzie nie tylko panują na morzach, oni je mają w sobie.

Charakterystyka:
Woda i statek to dla nich rzecz największej wagi, za poważne zanieczyszczanie morza w najlepszym razie mogą okaleczyć. Nienawidzą wszystkiego co zagraża ich statkom i wodzie. Nie są związani z wodą w żaden magiczny sposób, jednak źle czują się na lądzie.
Na statki zabierają całe rodziny, to na potrzeby takich pływających domów wynaleźli filtry solne, które nie tylko odsalają wodę morską ale też uzdatniają ją do picia. Bywa że Sukularczyk schodzi pierwszy raz na ląd dopiero w wieku w którym powinien zakupić własną łódź lub zaciągnąć się pod cudzą banderę. Rzecz jasna mają swoje miasta a nawet państwa, jednak zawsze są to tereny nadbrzeżne.
Ostatnio obserwuje się migracje dużych grup sukularskich w głąb lądu, trasy wędrówek i nowych osiedli ciągnął się zazwyczaj w górę rzek i na terenach słabo zaludnionych.



Stara Rasa

Historia:
Historie tej nacji znają chyba tylko jej przedstawiciele. Dlatego też ja nie mogę wam jej przybliżyć.

Wygląd:
Mają oliwkową cerę i czarne proste włosy, oczy zawsze mają kolor dobrego piwa. Rysy twarzy nie są aż tak ostre i kanciaste jak u sokolników, przywodzą na myśl raczej twarze elfów. Przedstawiciele tej nacji starzeją się bardzo wolno, dopiero tuż przed śmiercią widać ile naprawdę mają lat. Fakt że dożywają nieraz kilkuset lat sprawia że potrafią nauczyć się znacznie więcej niż przeciętny człowiek, jednak wiedza jest ich brzemieniem, z czasem ich kości przenikają nią. Bardzo stary człowiek waży nieporównywalnie dużo w stosunku do swego wyglądu. Starzenie w ich przypadku zatrzymuje się w wieku lat czterdziestu pięciu.

Charakterystyka:
Stara rasa to najpotężniejsza z nacji ludzkich. Wielu twierdzi ze bliżej im do elfów niż ludzi, jednak oni sami zawsze twierdzili że są ludzką nacją. Ich długowieczność zapewnia im niebywałą pamięć rasową co owocuje bardzo dużym zaawansowaniem magii i dziedzin jej pokrewnych. To właśnie w obrębie tej rasy najczęściej spotyka się moce psychiczne.
Jednak należy nadmienić iż jest to naród bez kraju. Dawniej byli nomadami, gdy zaczęli się osiedlać nie było już ziemi która mogłaby być ich. Stąd duże ich rozproszenie i częste mezalianse doprowadziły do podziału tej nacji na wiele różnych odmian.



Nomadzi

Historia:
Przedstawiciele tej nacji byli mieszkańcami pustyń. Nomadzki styl życia i proste osadnictwo w oazach były dla nich przez długi czas złotym środkiem, do czasu.
Gdy Chaos zajął cywilizowaną północ wiele szlaków handlowych przestało istnieć, jednak potęga pieniądza działała i wtedy. Nowe szlaki handlu powstawały na zgliszczach dawnego świata, kilka z nich prowadziło przez pustynie na których żyli Nomadzi.
Nomadzi najpierw najmowali się jako przewodnicy i tragarze, później sami stali się handlarzami. Czas stał po ich stronie, wielkie miasta zaczęły wyrastać na piaskach pustyń, Barbici z nomadów nie znających pojęcia własności zmienili się w chytrych kupców podróżujących po całym znanym świecie.

Wygląd:
Nomadów nazywa się często ciemnoskórymi, co najlepiej oddaje ich wygląd. Mawia się że Nomadzi o brązowej skórze rodzą się poza pustynią, zaś Ci którzy przyjdą na świat w kraju swych przodków są dużo ciemniejsi.
Czarne, wełniaste włosy często zaplatają w drobne warkoczyki lub golą na łyso, jest to znak przynależności do grupy społecznej, łysi są najniższą klasą. Nikt poza najbardziej prominentnymi osobami w ich społeczeństwie nie może nosić brody. Najczęściej przywilej ten uzyskuje się w bardzo sędziwymi wieku, stąd przywódców, myślicieli i naukowców nazywa się Białobrodymi.

Charakterystyka:
Mawia się że „Nomadzki żebrak sprzeda nawet powietrze”, powiedzenie to w pełni oddaje charakter tego narodu i jego pęd do zysku. Nomadzi świetnie adaptują się do każdych warunków klimatycznych i materialnych, nie zraża ich mróz czy upał, dokonają niemożliwego by zarobić.
Nie oznacza to jednak iż całe ich jestestwo kręci się wokół chęci zysku, by oddać im sprawiedliwość warto nadmienić iż ta zachłanność jest wynikiem bardzo szczególnych praw religijnych. Nomad modli się w życiu tylko raz, w dniu dwunastych urodzin, wtedy też ma przeprowadzić pierwszą poważną transakcje, później co pięć lat ma on składać ofiarę świątyni w swym rodzinnym mieście. Wśród ludzi tej nacji nawiązała się swoista rywalizacja, każdy chce dać świątyni coś cenniejszego i rzadszego niż inni, każdy usiłuje dać coś czego nie dali inni. To właśnie ten zwyczaj pcha ich w coraz dalsze podróże za coraz większymi pieniędzmi za które mogliby kupić coś czego nie będą mieli inni.
Nomadzi to jedna nacja w której panuje pełne równouprawnienie i wzajemna tolerancja bez granic.



Jarpowie

Historia:
„Życie ich końmi, konie zaś wszystkim” tak pisał o nich pewien dawny kronikarz. Jarpowie związali nie tylko swe życia z końmi, ich siłą i pięknem, związali się też z nimi w sposób magiczny.
Mówi się że tuż po odparciu Chaosu Jarpowie aby przetrwać podążali przez spustoszony kontynent za stadem dzikich koni. Obozowali tam gdzie one, pili tą samą wodę co one, żyli ich życiem przeszło trzy pokolenia. A gdy nadszedł czas ze wszyscy znów zaczęli się osiedlać i ponownie wznosić z gruzowisk filary swych cywilizacji jarpowie wybrali dalszą wędrówkę z końmi które zaakceptowały ich jak swoich. Wtedy to szamani połączyli dusze swego narodu z duszami szlachetnych koni a sami przybrali postaci centaurów.

Charakterystyka:
Jarpów bardzo często zatrudnia się jako stajennych czy łowców rumaków. Nie przeszkadzają im trudy podróży czy niewygody. Śmiertelnym natomiast jest dla nich zbyt długa rozłąka z końmi. Nikt nie potrafi wyjaśnić jaka magia to powoduje, jednak po tygodniu nie kontaktowania się jarpa z koniem pada on martwy brocząc krwią z ust i nosa, zupełnie jakby jego ciało zostało wewnątrz zmiażdżone.
Żyją w społeczeństwie klanowym, każdy klan ma swoją hierarchie wartości i swoje zasady. Wszyscy jednak podlegają Władcy Koni wybieranemu przez walne zgromadzenie przywódców klanowych raz na dziesięć lat.

Wygląd:
Jarpa łatwo rozpoznać po szarych włosach i zielonych oczach. Mimo iż w większości żyją w osiedlach namiotów i na co dzień obcują z naturą nie wyglądają zbyt imponująco. Z reguły są niscy, w porównaniu do np. sokolników, zaś ich muskulatura przywodzi na myśl bardziej arystokratyczne rody zachodu niż ludzi lasu i tułaczki.
Podsumowując, są mali, chuderlawi ale jednak znają się na swej robocie.