Zakon Światła Ostoja Fantazji

Dobiegł tutaj. Jego wyczerpane, poranione i potłuczone ciało domagało się odpoczynku. Osunął się pod drzewem  opuścił głowę. Głośno sapał. Gdyby nie to, już by spał.
- Nie nadaję się! - zawołał do siebie w duszy. Dopiero teraz, kiedy odzyskał czucie uświadomił sobie, że siedzi na mokrym gruncie. - Muszę się... Ukryć. Nie chcę, żeby na mnie patrzyli. Taka... - nie dokończył. Nie znalazł odpowiedniego słowa. Z trudem uniósł głowę i rozejrzał się. Było ciemno, ale zarys równiny widoczny z tej skarpy był piękny. Gdyby tylko nie ta pogoda. Westchnął ciężko i pogrążył się w rozmyślaniach...

Jaroo usłyszał dźwięk. Podniósł głowę i wzdrygnął się. Znalazła go! Ale jak? Musiał uciec.
Sylwetka Nikol nie była snem, ani wymysłem zmęczonego umysłu. To była rzeczywistość. Deszcz odbijał się od jej ramion i spływał po włosach. To był wystarczający dowód. Druid podniósł się ciężko. Widział, że zostanie usłyszany i zauważony przez amazonkę. Przynajmniej spodziewał się po niej tego. Ale miał plan. Musiał uciec.
Wstał i oparł się na kosturze. Nie miał żadnej poważnej rany, jednak deszcz mieszający się z krwią nie był przyjemny. W dodatku to przemoknięte ubranie. Zrobił krok. Błoto śniegowe chlupnęło...

Jednak Jaroo nie opuścił broni. Cały jego kostur oblewała blada, falująca poświata. Nikoli wydawało się, że widzi w niej niedźwiedzia. Jego ręka nie drżała. Był bardzo zdeterminowany. W dodatku te słowa...
- Milcz! - krzyknął. - Nie mam przeszłości! Zacząłem tutaj i tutaj skończę! - Skrył oczy pochylając lekko głowę, jednak nie opuszczając laski, której koniec znajdował się niebezpiecznie blisko twarzy amazonki. - Nie masz mi nic do zarzucenia! I nie próbuj mnie gonić, bo będę zmuszony... - przerwał. Słowo, które miało jakiekolwiek powiązanie ze śmiercią nie mogło przejść mu przez gardło. Zrobił krok w tył. - Muszę odpokutować dzisiejsze czyny. - Zrobił kolejny krok. - Zdala od tego wszystkiego. Już nigdy nikogo nie zawiodę! Nigdy! - zawołał i odwrócił się. - Muszę odejść...

- A więc i nasz druid ma swą okrytą mrokiem stronę - cedziła przez zęby.

W jej oczach nie było ni krzty strachu. Blada poświata oblała jej twarz, brudną, zadrapaną.

- Wiesz, że nie zamilknę, więc na co czekasz? No dalej...zabij. Jeśli dobrze znasz Nikolettę, to powienieś wiedzieć, że się nie boi, a już najmniej Śmierci. Widziałeś ją, Jaroo? Widziałeś jej oblicze w oczach konających? Tych, których miłosiernie uśmiercałeś pchnięciem sztyletu? Słyszałeś jej śmiech jako jęk w ich ustach? Czułeś jej zapach jako zaduch przerażenia? - syczała jak zmija tocząca w jego uszy śmiertelną truciznę.

Jaroo coraz mocniej zaciskał szczęki.

- Smakowałeś ją, druidzie? Byłeś kochankiem Śmierci? Piłeś kiedykowliek krew swoich ofiar? - jej słowa coraz bardziej przerażały go zapadając w myśli i serce. - Bo ja tak. Powtarzam to i znów, i znów, i znów...Zatracam się. Pamiętam i zapominam. Na co komu pokuta? Beznadziejnośc jest wystarczającą karą za grzechy! - niemalże to wykrzyczła.

Jaroo zacisnął zęby. Gadanie amazonki nie działało na niego dobrze. W dodatku zaczęli schodzić się gapie! Jaroo machnął laską tuż przed twarzą Nikol. Blada poświata rozcięła powietrze niczym ostrze...
Gałęzie wielkiej sosny pochwyciły Etheriusa, a na Ekenę spadły pnącza śpiącej leszczyny. Oboje nie mogli się ruszać.
- Nie wszyscy są tacy jak Ty. - odpowiedział cicho. Przed jej twarz powrócił blady kostur. - Moja przeszłość jest czysta. Nie masz mi nic do zarzucenia. Nie znasz mnie. Nikt mnie nie zna. Nic o mnie nie wiesz! Sama też nie jesteś bezlitosna i zimna. Masz przyjaciół, masz uczucia. Nie jesteś bezmyślnym zabójcą! Więc nie postrzegaj mnie jako takiego! Zrobiłem co zrobiłem, bo miałem tylko dwa wyjścia. Zrobiłabyś to samo, tyle że tobie przyszłoby to z łatwością. - Druidowi najwyraźniej zaczynało brakować sił i słów, aby kontynuować spór. Wiedział jednak, że teraz jego plan wziął w łeb. Jeszcze przed chwilą miałby za sobą tylko Nikol, która niekoniecznie by go szukała. Teraz jednak o wszystkim wiedziała jeszcze Ekena i Etherius. Wszystko zaczynała się walić.
- Zostaniesz tutaj i nie będziesz mnie szukać. - stwierdził nieznacznie opuszczając broń. - Jednak najpierw... - powiedział cicho. Laska zniknęła sprzed twarzy amazonki, jednak przez ułamek sekundy nie widziała praktycznie nic w mroku nocy. Ten moment Jaroo wykorzystał aby prześlizgnąć się obok niej i, nie namyślając się wiele, uderzyć ją w tył głowy pozbawiając przytomności.
I uciekł.