Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Chyba znajdzie sie też miejsce dla mnie?- Spytał Irit nadchodząc wolnym krokiem z strony północnej chwilę potem stanął on bez ruchu przed Połelfem spojrzał się na niego i po chwili dodał -witaj-

*

Elfka przechadzała się powolnym krokiem. Zapadał zmierzch, jak na wiosenny wieczór było ciepło. Wyglądało na to, że nikt od conajmniej kilkunastu dni tędy nie przechodził.
Usiadła na kamiennym murku, okalającym studnię. Dobre miejsce do rozmyślań...
Patrzyła w dal, a w powietrzu unosił się zapach wiosny.

- Rozmyślać można wszędzie, bardziej byłam ciekawa okolicy... Chociaż, to miejsce, nieco odosobnione, może sprzyjać refleksjom. - uśmiechnęła się do Amazonki. - Ale nie, nie przeszkodziłaś mi.
Na chwilę zamilkła, być może dobierając słowa, a może po prostu zapatrzyła się w dal.
- Co chciałabyś wiedzieć? Skąd i kim jestem, czym się zajmuję?
Tak dużo było pytań do zadania, tak wiele odpowiedzi. Ale czas też był...

- Być może w moim życiu było kilka traum, jednak nie są one na tyle duże, żeby własnej historii nie dawały mi opowiedzieć... - uśmiechnęła się. - Życie składa się z przypadków.
Milczała przez chwilę, układając myśli.
- Urodziłam się w posiadłości moich rodziców, otoczonej lasami, nieco na uboczu od głównego traktu, wiodącego do miasta... Piękne to były tereny, zarówno las, jak i jego okolice. Czasem zastanawiałam się, dlaczego moi rodzice nie zamieszkali w mieście, ale teraz to rozumiem. - jej oczy miały dziwny wyraz - jakby łagodnej nostalgii, kiedy myślała o swoich rodzinnych stronach. Po chwili wróciła do opowieści.
- Wracając do moich narodzin... Nie zdarzyło się to podczas burzy, kot nie wskoczył na stół i nie miauknął przeraźliwie, gdy po raz pierwszy zaczerpnęłam świeżego powietrza... - uśmiechnęła się, nieco ironicznie. - Była wtedy szara godzina, jeszcze nie ciemno, ale już nie jasno, a przynajmniej tak mi opowiadali. Chcąc, nie chcąc, wierzę im – zaśmiała się.
- Nie miałam traumatycznego dzieciństwa, o nie... Było dosyć przeciętne, z całą gamą radości i trosk typowych dla tego okresu życia.
Od kiedy tylko pamiętam, mój ojciec, elf imieniem Sercelótë, zajmował się magią, zaś matka – elfka Eruanne – dbała o nasz dworek i posiadłość, ale wiem, że wcześniej parała się łucznictwem.
Byłam najmłodsza z rodzeństwa, ale mój brat, Léron i siostra, Vénea, rozpieszczali mnie chyba bardziej od rodziców. Generalnie byliśmy w pozytywnych stosunkach.
Stale wydawało mi się, że odstaję od swojej rodziny, nawet jeśli nie było to aż tak widoczne. Bardziej nieprzewidywalna i mniej wyniosła, zawsze lubiłam być pomiędzy.
Przełom w moim życiu nastąpił, kiedy do rodziców zawitał ich stary przyjaciel, Faelon, staruszek z siwą brodą. Zdarzało mi się z nim rozmawiać. Te rozmowy zmieniały mnie, choć nawet tego nie zauważałam... Na odchodnym powiedział mi kilka słów, których nie zapomnę już chyba do końca życia.
Pogłębiła się we mnie ciekawość świata. Zdarzały się momenty, że nie mogłam wytrzymać w czterech ścianach, ale byłam wtedy jeszcze zbyt młoda, aby wyruszyć...
Kiedy skończyłam edukację, nadszedł ten dzień, na który czekałam. Już dorosła, mogłam decydować... Odeszłam z domu. Rozstaliśmy się, ale wiedziałam, że drzwi zawsze będą otwarte...
Wędrowałam bardzo długo, szukając go. Niejednokrotnie po drodze spotykałam takich jak on, ale niewielu słyszało o mistrzu Faelonie. To dzięki tym nielicznym udało mi się odnaleźć jego samotnię.
Przyjął mnie. Przyjął mnie z otwartymi ramionami, mówiąc, że czekał i że już dawno zobaczył we mnie potencjał. Miłe to były słowa, ale ścieżka wtajemniczenia oraz rytuałów stroma i kręta... To on nauczył mnie tańczyć z Cieniami, to dzięki niemu jestem Tancerką. Zostałam z nim do jego śmierci. Pochowałam go, a potem wyruszyłam w drogę.
Przyłączyłam się do jednej z grup Tancerzy. Wędrowaliśmy od miasta do miasta, ale mało było miejsc, w których nas ciepło przyjmowano. Tak, ludzie nie przepadają za Tancerzami Cienia... Przynajmniej ci, z którymi wtedy się zetknęłam.
Po pewnym czasie opuściłam i ich. Nie odpowiadał mi taki tryb życia – wszędzie tylko na chwilę, pokazując swoje zdolności, licząc na zarobek... Nie, zdecydowanie mi się to nie podobało.
Wróciłam do samotni mojego mistrza. Spędziłam tam trochę czasu, zbierając myśli, przeglądając jego stare księgi... Aż któregoś dnia obudziłam się i stwierdziłam, że mam dosyć samotności. Zebrałam swoje rzeczy i szłam, tak po prostu, przed siebie. Po drodze zawiązało się kilka znajomości i zebrał się bagaż doświadczeń, może niezbyt wielki, ale jednak... Nauczyłam się też wielu rzeczy. I trafiłam któregoś dnia, idąc drogą, na drogowskaz. Jedną z tabliczek zamazał czas, na drugiej napisane było: Zakon Światła. Jak widać, wybrałam tą drugą drogę – uśmiechnęła się.
- Mam nadzieję, że nie znudziłam cię tą pobieżną historią mojego życia. - dodała po krótkiej chwili.

Ostatnio edytowany przez Erufailë (2008-03-29 16:54:12)

- Tak, taniec z Cieniem, niemal dosłownie. Można powiedzieć, że posługuję się pewnym rodzajem magii, chociaż jak dla mnie bliżej temu do iluzji... Wkraczam w królestwo Cieni... Mogę zniknąć, stać się niewidoczna. Dosłownie. Słyszałaś może - "gdzie łotrzyk nie może, tam Tancerza poślą"? - uśmiechnęła się. - Bywało, że robiłam za szpiega. Mogłam pozostawać niezauważona na tyle blisko, by usłyszeć czy też zobaczyć to, o czym powinnam donieść. Mogłabym przywołać posłusznego Cienia, który rósłby w siłę wraz z moim doświadczeniem... Ale nie chcę. To tak w skrócie o mojej profesji... - zamilkła na chwilę - A ty, opowiesz mi swoją historię? Jeśli to nie będzie problemem - mrugnęła porozumiewawczo.