Zakon Światła Ostoja Fantazji

Po powrocie na włości zakonu młody elf odrazu kiedy usłyszał o hodowli półgryfów zdecydował że musi zobaczyć te miejsce. Już podczas podróży puszczą Irit mógł dostrzec szybujące po niebie młode gryfy. Jednak kiedy dotarł na teren hodowli na polanie nie było ani śladu po pięknych stworzeniach jakimi są półgryfy. Irit przez chwile stał na obrzeżach zielonej pokrytej w niektórych miejscach zaspami polanie. Po kilku minutach stania tak w bezruchy młody elf dostrzegł jaskinię w której świeciło się światło. Bez namyło elfik udał się do jaskini. Kiedy przebywał już w środku w ciemnościach dostrzegł kontury znajomej mu osoby oraz czterech innych stworzeń.
-Chyba Cię znam, Ekena to ty ???- Spytał niepewnie elf po czym po chwili dodał
-Czy one są agresywne ?-

Ostatnio edytowany przez Irit Thurviel (2008-03-21 02:00:05)

Półgryfy wiodły spokojny żywot w swym małym świecie gdzie istniała tylko wolność i odwiedziny matki. Polowanie, sen, zabawa, nie było to monotonne życie choć mało się w nim zmieniało, zyły jak żyły i to im wystarczało. Dlatego gdy pewnego dnia na polance przed jaskinią wylądowało sześć stworzeń podobnych do nich ale jednak innych były w stosunku do nich bardzo ostrożne.
Stworzenia przypominały je z wyglądu ale były w jakiś sposób inne, ich ciała osłaniały jakieś metalowe części, w dziobach również miały metalowe części uprzęży. Ich przywódca, jedyny wolny od metalu, na zadzie miał wymalowany czerwoną ochrą jakiś znak.
Przybysze zachowywali się spokojnie, mimo iż byli dwa razy więksi od największej półgryfki po prostu zaskrzeczeli na powitanie i rozłożyli się przy wejściu. Nie zablokowali go i nie chcieli zatrzymać dzieci Ekeny, zwyczajnie leżeli...

Przywódca wstał i ukłonił się na gryfi sposób. Ekena natychmiast rozpoznała półgryfy, takie jak jej dzieci, tyle że one były w połowie koń,mi, te przed wejściem miały w sobie gryfa i Xnifsa. Oznaczało to że polimorfka miała przed sobą rumaki bojowe jednego z państw Południa, być może samego Dominium, od kiedy Szymonix zaginął stracili kontakt z tamtymi terenami. Znak na zadzie przywódcy stada był jej nieznany, przypominał co prawda herby autonomicznych księstw wyspiarskich które leżały aż za Wyspami Kocimi, nie mniej różnił się od nich brakiem finezji. Znak był toporny i raczej malowany ręką barbarzyńcy niż chłopaka stajennego jakiegoś znamienitego woja.
Przybysze nie byli agresywni, nie potrafili mówić, umysłowo byli na równi z jej dziećmi, doświadczeniem w bitwie mogli jednak przerosnąć samą Ekene, o czym świadczyły ich blizny i resztki pancerza. Półgryfy miał z sobą jelenia, przetrąciły zwierzęciu kark i niosły go w szponach, bogowie wiedzą jak długo. Był to bowiem jeleń wyspiarski, nie występujący w tych rejonach świata. teraz zamiast go zjeść położyły go przed Ekeną i czekały na jej reakcję, wyglądało to trochę jak hołd lenny...

Nowe półgryfy nie potrafiły najwyraźniej wyjaśnić swego pochodzenia, potrafiły natomiast okazać uległość.  Przywódca podniósł prawą, przednią kończyne i skłonił dworsko głowę, zaraz za nim uczyniłą to reszta kompanii. Co Ciekawe gryfy nie wydawały się zbyt długo tresowane, choć ich opancerzenie świadczyło o udziale w jakiejś walce.
Troche za dużo było tam sprzeczności, zbyt wiele przypadków. Ekena zrozumiała jedno, co by się nie stało z poprzednimi właścicielami półgryfów, musieli już nie żyć. Te zwierzęta nie potrafiłyby inaczej od nich odejść niż tylko w przypadku upewnienia się o ich nieodwołalnej stracie.