Zakon Światła Ostoja Fantazji

Częśc pierwsza

16 Vallar 213 roku

- No co teraz powiesz?
Uther uderzył w twarz milczącego więźnia. Ten jednak napluł mu w twarz śmiejąc się szyderczo.
-Mogę ci załatwić powrót do podziemi. Będziesz tam szanowanym obywatelem. Twe życie będzie jak jedna, wielka, czysta kartka, drowie. Jeśli mi tylko powiesz gdzie znajduje się armia Mangela… - Wampir kusił swego czarnoskórego jeńca bogactwami. Ten tylko zaśmiał się kończąc śmiech napadem kaszlu. Wypluł krew.
- Jeśli myślisz, że chcę być znów w tym podziemnym gównie, gdzie Yrelir będzie mnie smagać swym batem i traktować jak jaszczurze łajno, to się mylisz. Wolę być wolnym wygnańcem chodzącym pod gwiazdami, mającym uczciwą pracę i dom, niż żyć w pełnym przepychu podziemiu będąc maskotką tej tyrańskiej suki. Tutaj przynajmniej mnie szanują i nawet słońce nie jest takie złe. Jednak… ten idiota, który nami rządzi doprowadza mnie do hershi’sslh! Nienawidzę go.
Drow wyglądał jakby chciał się targować. Po jego długim monologu nastąpiło rozgoryczenie, a jego oczy świeciły zemstą.
- Mangel główną siedzibą swych szpiegów ustanowił klasztor wyznawców Gaunsiego położonej w puszczy pachwatów, a dokładniej na jego południu. Tam wysyła swych doradców, którzy odbierają informacje i przekazują je aniołowi. Są dobrze ukryci. W bibliotece znajduje się tajne przejście do głównej siedziby Chonra- pierwszego zwiadowcy zakonu. To on rządzi całą siatką szpiegowską. Jest niebezpieczny i nieuchwytny, ale gdyby twoi podopieczni zakradli się tam i cicho zabili mnichów i strażników, to byłby jak szczur w pułapce. – Wysapał i znów wypluł krew ze swych ust. Wyglądał źle. Pobity, obydwa oczy podbite. Prawdopodobnie kilka żeber miał  złamanych. Krew strużkami ściekała mu po czole, aż pobliskie wampiry wlepiały w niego głodne spojrzenia.
-Mów dalej mój przyjacielu…
Odparł cicho Uther.
- Tak więc…armia zakonu ma pewną wadę. Pomiędzy konnicą trwa wewnętrzny konflikt. Niedawno utracili swego wodza. Anioł wybrał na jego zastępcę Belithera - młodego i ambitnego, lecz niedoświadczonego wojownika. Połowa konnych stoi za nim murem, lecz reszta…najchętniej by go zabiła i usadziła na jego miejsce syna poprzednika -Thureya. Co dostane za tą informację?
Odparł chciwy mroczniak
-Jeżeli to co powiedziałeś okaże się prawdziwe, to dostaniesz klejnoty i wolność…
Odparł krwiopijca i odszedł zostawiając drowa samego.

13 Unquer 1205 roku

- Jeszcze tylko kawałeczek… Tylko trochę ci brakuje. Wytrzymaj!
Samotna drowka wspinała się na samotny szczyt. Jako, ze była jeszcze zima, a ona sama nie miała żadnego zabezpieczenia, było to cholernie trudne. Jej dłonie były odmrożone i ledwo co je czuła. Wiatr wiał nieustannie. Jednak kobieta wbrew swej drobnej budowie, znalazła w sobie resztki sił i wspięła się na sam szczyt. Uparty wicher chciał ją stracić, lecz jeszcze bardziej uparta drowka stała na górze. Wyciągnęła z plecaka jakiś zwój i wypowiedziała zaklęcie. W tym samym momencie niebo przeciął piorun, a burza, która za chwilkę się rozpętała porwała ją i sprawiła, ze elfka zaczęła z krzykiem spadać w dół milknąc wśród chmur zebranych wśród świętego szczytu Aqulerii…

17 Vallar 213 roku

- I co? Miałem rację?!
Odparł z ponura satysfakcją drow, gdy zwiadowcy wrócili z potwierdzeniem jego słów. Szpiedzy donieśli Utherowi o ruchu zakonników wśród siedziby Pana wiatru. Wchodzili do środka i coś budowali na zewnątrz.
- Mroczniak mówi prawdę…
Przyznał rację zdrajcy. Zamyślił się głęboko nad czymś. Strażnicy jednak stracili cierpliwość.
- Panie. Możemy go zabić? Do niczego już nam się nie przyda….
Odparli patrząc niepewnie na swego przywódcę. Ten jednak wybuchnął niespodziewanie.
- Głupcy! Podważacie obietnicę jaką mu złożyłem?! Moje słowo! Czy chcecie zbezcześcić zasady jakimi się kierujemy? Za to grozi banicja.
Spojrzał wściekły na przestraszonych towarzyszy.
- A teraz… wypuście go
Wampiry spojrzały po sobie i uwolniły z więzów poturbowanego elfa.
- A klejnoty?
Spytał drow masując swe nadgarstki
- Ciesz się, ze jeszcze je masz, a teraz znikaj mi z oczu zanim zmienię zdanie.
Rzekł rzucając sakw y kosztownościami w jego stronę. Mroczny odszedł z osady w pośpiechu  nie oglądając się za sobą.
- A jeśli doniesie zakonowi naszych planach? - Spytał jeden ze strażników
Andrew- doradca królewski spojrzał oczekująco na plecy Uthera. Gdy jednak ten długo nie odpowiadał westchnął i sam postanowił rozwiać wątpliwości sługi.
- On.. nie dojdzie do zakonu. Jeśli wilki go nie zaatakują to inne zwierzę to zrobi. W tej puszczy roi się od drapieżników. Sam  nie przeżyje. Jest ranny i głodny. Tam, jest ofiarą, a łowcy na niego czekają z niecierpliwością. Teraz rozumiesz? - Spojrzał na tępą istotę. Ta przełknęła głośno ślinę i pewnie gdyby posiadał serce biłoby teraz bardzo szybko.
- Tak…
Rzekł tylko i wrócił na swe stanowisko…

13 Unquer 1205 roku

Gdy otworzyła oczy stwierdziła, że nad nią jest skała. Właśnie próbowała sobie przypomnieć co się stało, gdy przerwał jej jakiś znajomy głos. Jego właściciel pochylił się nad nią.
- Silver? Żyjesz? – Nad sobą miała twarz przystojnego młodzieńca o gadzich oczach. Elfka usiadła, lecz zaraz się kiwnęła do tyłu. Chłopak ją złapał przed upadkiem.
- Oj… uważaj, bo sobie krzywdę zrobisz, a tego nie chcemy, prawda? Bo kto mi będzie gotował obiadki? – mrugnął do niej figlarnie
- Zapewne twa żona.. – Oddcieła się przypominając sobie tą niezwykła parkę. Smok i kotołaczka… Aż pomasowała się po głowie.
- Jak długo byłam nieprzytomna? – Spytała zakłopotana
- Jakieś dwa… trzy… cztery dni – Policzył smok na palcach.
- Jejku… chyba to ostatnie zaklęcie mnie tak załatwiło. Zupełnie nie czuję w sobie many.
Odparła zaniepokojona. Smok spojrzał na nią z ciekawością.
- Nie przejmuj się. To pewnie nic takiego. Zapewne przejdzie ci to. Zresztą niedługo przyjdzie tu twój nekromanta i mam nadzieję, ze zachowa się troszkę lepiej niż ostatnim razem… - Burknął i zadarł nosa.
- Ec… Gdyby nie on, zupełnie nie zauważylibyście mojego zaginięcia. Ale to nie czas i miejsce na melancholię. Urwała, lecz zanim coś powiedział zaczęła znowu.
- Widziałam podziemie… Pełne cierpiących dusz. Widziałam armie niewolników i… twarz. Była to twarz pełna nienawiści, a w oczach siedziało rozgoryczenie i rozpacz. Była też tam beznadzieja i poczucie utraty czegoś ważnego. Utraty... życia. W oczach odbijał się ogień zniszczenia trawiący niewinnych. Jego imię wygnaniec, to on jest posłańcem śmierci. – Elfka otrząsnęła się z wizji i spojrzała na swego smoczego towarzysza. Ten jednak popatrzył na nią jak na wariatkę i odszedł gdzieś.
- Ech… Czasami czuję, ze nikt mnie nie rozumie, albo nie chce zrozumieć. – Odparła pesymistycznie i wzięła kawał pergaminu. i pióro. Znów pogrążyła się w transie…

18 Vallar 213 roku

- Wampirze wojsko już jest gotowe na rozkazy panie. Ostatnie jednostki z pomroku dotarły do celu. – Gwardzista skłonił się przed Utherem i  odszedł na swój posterunek.
- Doskonale mój drogi. – odparł Andrew zadowolony z gotowości armii do ataku.
- Możesz napomknąć waszej wysokości o tym jak się spisałem- rzekł spokojnie wódz uśmiechając się pyszałkowato. Jednak ich dialog nie trwał zbyt długo, gdyż do pomieszczenia w osłonie nocy weszła Yrelir. Drowka miała długie, gęste włosy koloru pajęczyny splecione w fantazyjny kok, który zresztą spięty był spinką w kształcie pająka z bursztynowymi oczętami. Jej strój więcej odkrywał niż zakrywał, a wykonany był z delikatnego kaszmiru. Wiele ozdób pokrywało jej ciało i z pewnością przy drowiej miłości do magii, były umagicznione. Jej szyja spryskana była perfumami, których zapach uwodził.
- I jak tam? Wszystko idzie po naszej myśli? Kiedy będę mogła pogromić te przeklęte elfy?
Spytała uśmiechając się dziwnie, jakby miała ochotę kogoś udusić i właśnie podawała mu zatrutą kolację.
- Moja droga Yrelir. Tak dawno cię nie widziałem… jak tam się sprawy maja w pomroku o najsłodsza?- Spytał się patrząc na nią jakby się miał zaraz rzucić.
-Mój abbilu. Wszystko idzie zgodnie z planem. Rekrutujemy coraz więcej magów i doszliśmy do consensusu z demonami. Ale moje żądze nadal nie są zaspokojone…- Wyszeptała Utherowi do ucha, liżąc je. Nie mogąc już wytrzymać tylu dni bez niej rzucił się na nią zdzierając ubranie.
- jak dzieci…- Wyszeptał do siebie Andrew i wyszedł zniesmaczony…

13 Unquer 1205 roku

Po górach rozległ się krzyk. Mangel, Zefir i Nikoletta ruszyli z pośpiechem do smoczej groty. W jaskini natknęli się na przerażoną dworkę, która wpatrywała się w osłupieniu w swe dzieło. Na pergaminie widniała sylwetka istoty o humanoidalnych kształtach. Była wysoka, biła z niej zła aura, a twarz zasłonięta była mrokiem. W tle widać było inne istoty, w tym drowy katujące ludzi. Anioł spojrzał w twarz głównej postaci i po jego głowie przeleciała myśl, którą wkrótce pochwycił.
- Silver? Skąd to masz? – Spojrzał zaniepokojony na roztrzęsiona dworkę.
- ja… narysowałam to- Wydusiła z siebie słowa i usiadła z wrażenia. Anioł uspokoił się i zaczął się zastanawiać nad tym czy zdradzić imię tajemniczej istoty na obrazie czy pominąć ten fakt.  – Silver. Dlaczego namalowałaś ten obraz? I skąd ci przyszło do głowy jego stworzenie? Skąd? –Elfka wysiliła pracę mózgu. – Mistrzu, nie wiem czemu go stworzyłam, jednak przed namalowaniem go miałam widzenie, albo wspomnienie… nie wiem już sama.
Spojrzała na nich zdezorientowana. Nekromanta przytulił dworkę do siebie i zaczął ją pocieszać oraz uspokajać. – Już… wszystko będzie dobrze…- Głaskał ją po srebrnych włosach. Mangel tymczasem kontynuował swą przemowę.
- Nie będzie dobrze. Uther i jego podziemna armia wróciła. Pogłoski o powrocie wampirów powrocie wampirów potwierdzają się. Nikoletia! Idź do gwiezdnej wieży i złap Nergo. Powiedz mu, żeby poleciał po mrocznych. Silver… Jeśli będziesz mieć jeszcze jakieś wizje to melduj mi o nich.- Anioł wyszedł szepcząc Zefowi, żeby miał ją na oku. Wiedział, ze to co teraz robi, może być pochopne, ale dziwiło go to, ze milczący, bezimienny bóg wieszczeń zsyła na jedną z nich w swej łasce ostrzeżenie i to akurat wtedy gdy doszły do niego pogłoski o ruchu w podziemiach.- Trzeba się przygotować…

TYMCZASEM 20 JARDÓW OD WIEŻY W PODZIEMIACH:

Uther zachwiał się i padł na kolana. Podniósł wzrok i ujrzał małą, drowią dziewczynkę, która pokazywała mu klucz do bramy zakonnej. Sięgnął po niego, lecz dziecko ze śmiechem zaczęło uciekać w głąb pomroku. Gdy przystanęła wampir zdał sobie sprawę, ze znajduje się tuż przed grobem Yrelir. Na drugim jego końcu stała już nie dziewczynka lecz kobieta. Była podobna do jego byłej kochanki, lecz miała jasnoszare oczy i szlachetne oblicze.
- Kim jesteś?- odparł patrząc na jej zgrabną  sylwetkę. Postać odparła śpiewając:
- Ogień w mych oczach
Żar w mych biodrach
Lawa co płynie w żyłach
Kim jestem?
Zgaduj!
Może jestem upadłym aniołem
Może wulkanem ognistym
A może cię zabiję
Zgaduj!
Jestem złodziejką dusz
Jestem twym przeznaczeniem
Jestem kimś kogo pożądasz
Czy odważysz stawić mi czoła?
Postać zniknęła, a wampir poprzysiągł w gniewie odnaleźć tą zuchwałą drowkę.

Ostatnio edytowany przez Silver Moonlight (2008-06-15 19:15:16)