Zakon Światła Ostoja Fantazji

Imię: Sulam
Rasa: Elfy
Wiek: 63
Profesja: Nekromanta
Charakter: Ciekawski
Cel: Odrodzenie Rodu Al'berol
Totem: Bóbr
Umiejętności: Podstawy medycyny , Czytanie i pisanie
Ekwipunek: Miecz, Zestaw medyczny, Pióro, atrament i pergamin, Wygodna, hebanowa laska, o złotych zdobieniach z motywem winorośli i srebrnej gałce.
Złoto: 50 dukatów

Historia: Sulam nie zawsze był Nekromantą, ba! był wręcz w pewnym momencie tworem przeciwnym. Urodził się w Witorsen, ogromnej puszczy pokrywającą północno-wschodnią część Terry. Był pierwszym elfem od pokoleń, którego wysłano do szkoły magii. Elfy z rodu Al'berol odczuwały ogromny strach przed magią, gdyż uważały ją za zdradliwą i mieszającą nawet najszlachetniejszym istotom w głowie, jak na przykład wielkiemu czarnoksiężnikowi Malusowi Czarnemu Krukowi, przodkowi Sulama, który doprowadził wraz ze swoim bratem Mendriadokiem do Wielkiej Schizmy, dzielący ród Al'berol na dwie części. Stąd geneza imienia "Sulam", który miał być przeciwieństwem "Malusa" (gdy napisze się "Malus" wspak wychodzi "Sulam" a na dodatek nawet ładnie brzmi). Wychowany został nie na indywidualistę, lecz na trybik służący w imię rodu i dla rodu, z resztą jak każdy członek Al'berol.  A więc Elf od najmłodszych lat, a dokładniej od szóstego roku życia, spędzał swój czas w Szkole Magii, studiując ją z dziecięcą wręcz ciekawością i zapałem. Wpojono mu kilkanaście zasad "dobrego" czarodzieja, które kultywuje do dziś na przykład abstynencję. Po dwudziestu latach nauki stał się młodszym inkwizytorem, człowiekiem który był świadkiem przesłuchań, zbierał i zapisywał informacje. Spisywał się w tej roli dobrze. W wolnych chwilach chodził na kursy z medycyny i alchemii, które zakończył po pięciu latach stając się dość wprawnym medykiem i nie najgorszym alchemikiem. Podczas jednego z pojedynków doznał mocnego i nieodwracalnego poparzenia lewej dłoni. Gdy ukończył  pięćdziesiąt dwa lata, jego rodzinne strony najechało barbarzyńskie plemię ludzi, wybiło cały ród Al'berol, miesiąc przed Belorianem, największym rodowym świętem. W tym czasie elf studiował spokojnie swoje zwoje i księgi. Gdy doszła do niego nowina o śmierci krewnych, Sulam porzucił szkołę i wrócił do Witrorsen. Tam przeszukując zgliszcza siedziby rodowej znalazł księgę spisaną przez Malusa Czarnego Kruka, poświęconą nekromancji i wielu innym tajnikom magii, zwłaszcza tej tak zwanej "mroczniejszej" odmianie. Przeczytawszy o zaklęciu wskrzeszenia Sulam postanowił stać się Nekromantą, by odzyskać utraconą rodzinę. Gdy ta wiadomość obiegła puszczę, inkwizycja zaczęła na niego polować. Dzięki pomocy Tyoriusa, kapłana Morra Pana Losu, jego najlepszego przyjaciela, Nekromanta zdołał uciec z puszczy. Po dziesięciu latach tułaczki zawędrował do Zakonu Światła i tam osiadł na stałe. W wieku sześćdziesięciu trzech lat został dziekanem Szkoły Magii, po odejściu swojego mistrza na Zakonie, Zefira. I póki nie karzą mu nosić głupiej spiczastej czapki, zapewne będzie kontynuować to zajęcie.

Opis Postaci: Blady (wręcz biały) kolor skóry, jasne blond włosy, 183 cm wzrostu, szczupły, granatowa szata, ozdobiona na piersi srebrnym drzewem z gwiazdami miast liści, z kapturem, zabandażowana lewa dłoń, u prawej dłoni odcięty piąty palec, smutne błękitne oczy, wysoki, odstrzelone lewe ucho (stara się ukryć ten fakt, zasłaniając włosami).Sulam jest inteligentny, bardzo lubi zdobywać wiedzę, pojętny, posiada talent magiczny, potrafi się poświęcić dla sprawy (zwłaszcza jeżeli mu się za to płaci) i uprzejmy, szczególnie wobec elfów, szczególniej wobec elfek. Posiada jednak liczne wady. Jest podatny na podszepty mrocznych mocy, nienawidzi ludzi, miewa huśtawki nastrojów. Jest z niego skąpiec i materialista, uważa, że cel uświęca środki ale tylko gdy chodzi o cel, który sam chce osiągnąć, nie lubi kiedy wytyka mu się błędy i nie cierpi gdy ktoś się do niego zwraca z prośbą w postaci groźby.