Zakon Światła Ostoja Fantazji

- No cholera, co mnie podkusiło... - Ekena mruknęła pod nosem, patrząc na gładkie ściany Wieży. Właściwie nie musiała tego robić. Wiedziała aż za dobrze, że nie ma tam uchwytów dla rąk ani oparcia dla stóp. No i rzucałaby się w oczy, wspinając się na szóste piętro po ścianie. - A tak, kasa i alkohol. Pięknie.
Albinoska weszła po prostu do środka budowli i zaczęła mozolną wspinaczkę po schodach. Jednego w życiu się nauczyła: jeśli będziesz święcie przekonany, że masz pełne prawo gdzieś iść lub przebywać i nie zawahasz się, rzadko kiedy ktoś zastanowi się nad zatrzymaniem. Dlatego też pełna wiary w swoją bezczelność skierowała się do Ogrodu na szczycie Wieży. Próba wejścia do kwater Mistrza frontowymi drzwiami byłaby całkiem interesującą próbą samobójczą, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że właściwie szła go okraść. Swoją drogą, gdyby zadanie było choć trochę łatwiejsze i bardziej sensowne, duma skrytobójcy nie pozwoliłaby jej podjąć się go. A tak polimorfka pokonywała kolejne schody z przeświadczeniem, że z ogrodu zlokalizuje znajdujące się podówczas pod nią okno albo balkon i zwyczajnie zejdzie po jakimś pnącym paskudztwie, zeskoczy, czy dokona równie kretyńskiego czynu. A gdyby nie namierzyła możliwości dostania sie do pokojów Mistrza od zewnatrz, wtedy cóż... wyżej wchodzić nie będzie musiała, aby dokonać spektakularnej próby samobójczej poprzez skorzystanie z oficjalnego wejścia. Wciąż rozochocony alkoholem mózg albinoski nie wziął, oczywiście, pod uwagę opcji, że mogłaby wparować radośnie oknem tylko po to, by wpaść na Mistrza.

~ O proszę. Piętro piate, siedziba Rady i komórka na miotły. Świetnie. ~ Ekena mogła swobodnie przejść obok strażników, tłumacząc się spacerkiem do Sali Chwały, albo ogrodu. Ale jeszcze który wpadłby na pomysł eskortowania jej. Dlatego bez większego zastanowienia chwyciła klamkę drzwi, chcąc otworzyć je jednym szybkim ruchem, ot stara sztuczka, aby zawiasy nie skrzypiały. Chowając się w tym pomieszczeniu miała szansę podsłuchać coś więcej z rozmowy strażników. No i na chwile obecną wynikało z niej, że Mistrz był u siebie, a to nie wróżyło najlepiej. Pozostawało przeczekać trochę, może wyłowić jakieś przydatne informacje, albo zwyczajnie doczekać chwili, gdy strażnicy się upiją. I obmyślić dokładniejszy plan.

Albinoska zaklęła pod nosem, gdy zdała sobie sprawę, ze straciła szansę na ogłuszenie i przebranie sie za strażnika. Ale z drugiej strony, jego kompanii raczej rozpoznaliby przebierankę. Zaczęła więc szukać stroju służki, który pasowałby na nią, mając przy okazji nadzieję, ze trafi na jakieś kosmetyki i coś, czym mogłąby zasłonić, albo pokryć włosy. Żałowała, że nie pomyślała o tym wcześniej i nie zmieniła koloru włosów za pomocą kory dębu. Ale skąd miałaby teraz wytrzasnać korę i gorącą wodę? Zostawało mieć nadzieję, że natrafi chociaż na jakiś czepek i mazidła pozwalajace zmienic nieco koloryt twarzy. Niespecjalnie chciała zostać rozpoznaną. Szczególnie, jeśli Mistrz rzeczywiście był w swoim gabinecie. Problemem zostawało jeszcze schowanie broni pod ubraniem służki i przejście w stylu "mam pełne prawo tu być" przed strażnikami. Pozostawało mieć nadzieję, że nie postanowią jej zaczepić.

Patrząc na stroj, Ekena rozważała przez chwilę opcję wkorzystania swojego szeroko znanego tupetu, pewnego chamstwa i absolutnego braku poszanowania dla nikogo, a szczególnie władzy. Ale z drugiej strony, gdyby tak po prostu przeszła obok strażników, oznajmiając, że jak Mistrza nie ma, to "sobie poczeka i niech ktoś, do cholery, przyniesie dobre wino", byłaby pierwszą podejrzaną w sprawie zaginionego pierścienia, który miała zdobyć. Na szczęście była przyzwyczajona do noszenia broni w butach i przebrała się możliwie szybko, mając nadzieję, że strój nie postanowi się rozpaść, gdyby musiała przemienić się w zwierze, tylko kulturalnie wniknie w jej skórę, czy cokolwiek robiły te szalone tkaniny dostosowane do zmiennokształtnych. Z pewnym rozbawieniem założyła perukę, zastanawiając się, czy to nie aby jakiś rekwizyt do wieczornych rozrywek Mistrza. Jednym zdecydowanym ruchem przekształciła fragment peruki w przydługą grzywkę, która miała zasłonić jej oczy. Cóż, musiała obyć się bez karminu do warg i innych takich specyfików, potarła więc tylko energicznie policzki i zagryzła kilkakrotnie wargi, by wyglądać nieco normalniej. Jeszcze tylko schować sztylety do butów i mogła ruszać na podbój świata, w tym przypadku szóstego piętra. Zdecydowanym krokiem z serii "mam absolutne prawo tu być i lepiej niech nikt mi nie przeszkadza, bo butelka wina na dole cholernie się za mną stęskniła" ruszyła do strażników. Zamierzała po prostu powiedzieć, że idzie posprzątać w gabinecie Mistrza. Gdyby pijani strażnicy mieli jakieś obiekcje, postanowiła zacząć marudzić, że miała nikomu nie mówić, ale wreszcie "zdradzić im w wielkiej tajemnicy", że Mistrz wprost uwielbia, gdy w jego gabinecie są kwiaty, a szczególnie takie małe, fioletowe bratki, Ekena wybierała się więc na ogród znajdujący się na samym szczycie Wieży.