Zakon Światła Ostoja Fantazji

Klacz dalej skubała trawę, przesuwając się powoli za plecy anilicy. Gdy była pewna, że ta nie może jej dojrzeć, zmieniła się w wielkiego kota i zaczęła skradać nieco bliżej. Będąc tuż za skrzydlatą, podniosła powoli łeb na wysokość karku istoty przed sobą i... dmuchnęła, po czym położyła się gwałtownie na ziemi, licząc, że "ofiara" jedynie obróci się, a nie spojrzy w dół. A nawet, gdyby, widok wielkiego drapieżnika zamiast konia powinien wywołać dość ciekawą reakcję.

Kocica zaklęła w duchu, ciesząc się jednocześnie, że jej budowa nie pozwalała na śmiech. Podniosła wzrok na anielicę, poruszając lekko ogonem. Przez chwilę patrzyła tylko z zaciekawieniem, po czym otworzyła pysk i ziewnęła, pokazując komplet ślicznych ząbków zwieńczonych uroczymi kłami. Przez chwilę gapiła się tylko, by wreszcie wydać z siebie coś pomiędzy niskim miauknięciem a warknięciem. Cóż, nie była w stanie miauczeć tak przyjemnie jak małe kotki, a mruczenie w jej wydaniu mogło wydawać się nieco złowrogie, ograniczyła się więc do tego dźwięku. Po chwili wstała powoli i zaczęła przeciągać się leniwie, jak to koty zwykły czynić.

Kocica jakby nieco oklapła patrząc na anielicę. Potrząsnęła powoli łbem, polizała w zamyśleniu łapę. Po chwili zaczęła bardzo powoli zbliżać się do skrzydlatej. Robiła jeden krok, po którym przysiadała na zadzie. Czekała tak chwilę i wykonywała kolejny kroczek. Nie chciała zbytnio przestraszyć nieznajomej, w końcu nie wiedziała, jak ta mogłaby zareagować. Chwilowo planowała jedynie podejść i otrzeć się łbem o kolana anielicy. Niestety, przyzwyczajona do obcowania z silnymi i wytrzymałymi pólgryfami, zapominała, że niektórzy niezbyt pozytywnie odbierali siłę, z jaką wykonywała takie gesty.

O dziwo, kocica zareagowała na gest anielicy. Zatrzymała się w połowie ruchu i przekrzywiła lekko łeb, jakby rozmyślając. Potem znów postawiła łapę na ziemi, tym razem nieco z boku. Zaczęła iść w prawo, cały czas pilnując wzrokiem nieznajomej. Zataczała przy tym lekki łuk, jakby zamierzała ją okrążyć. Jednak gdy dotarła do urwiska, zawróciła i rozpoczęła spacer w przeciwnym kierunku. Łapa za łapą przesuwała się przed siebie, spojrzenie uparcie wbijając w anielicę, jakby ta wyznaczała środek niewidzialnego kręgu. A kocica poruszała się bardzo uważnie, trzymając jednej linii i pilnując, by nie zbliżać się bardziej. Otworzyła przy tym lekko pysk, by móc nieco lepiej ochładzać ciało. Co prawda w ten sposób zaczynała rozwścieczone zwierzę zamknięte w za małej klatce, ale nie było to zamierzone. Jej celem było jedynie sprawdzenie, jak anielica zachowa się w sytuacji, gdy jej wyciągniete dłonie zdawały sie trzymać zwierzę na dystans.

No tak. Jak zwykle najprostsze rozwiązania przychodziły ostatnie. Kocica usiadła, spuszczając pysk, jakby ktoś zabrał jej zabawkę. Uniosła zadnią łapę i podrapała się za uchem, przekrzywiając komicznie łeb i wysuwając język. Gdy skończyła, zastrzygła uszami, wbijając wzrok w anielicę. Ni z tego, ni z owego mięśnie zwierzęcia zadrgały, jakby nagle przez całe jego ciało przebiegły dreszcze. Zaraz potem jakby dostała lekkich drgawek, kości zaczęły się przesuwać, łamiąc się i zrastając w ciągu sekund. Sierść miejscami znikała, jakby wtapiając się w skórę, ustępując miejsca ciemnym ubraniom i długim białym włosom. Najdziwniej przemiana wyglądała w obrębie łba. Uszy przesunęły się, zmieniając kształt, pysk zaczął się cofać, a zęby wnikać w głąb dziąseł. Już po chwili na miejscu wielkiego kota kucała spokojnie albinoska, podpierając się jedną dłonią i patrząc na skrzydlatą. Jeden kącik ust uniósł się w nieco wrednym uśmieszku.
- Ładna pogoda, prawda?

- Oj no... taka mała, niewinna zabawa... polimorfa nie widziałaś? - Ekena wyszczerzyła w uśmiechu niemal wszystkie zęby, siadając na ziemi. Przez chwilę usiłowała zachować wzgledną powagę, jednak nie wytrzymała i odrzuciła głowę do tyłu, zaczynając się śmiać. - Gdybyś widziała swoją minę!
Za głową powędrowała reszta ciała i nagle albinoska leżała na plecach, zasłaniając dłonią usta, by powstrzymać chichot. Faktem pozostawało, że od dawna nie miała okazji się tak pośmiać.
- No nie gniewaj się! Byłam po prostu ciekawa, kiedy zaczniesz podejrzewać, że jestem zmiennokształtna!