Zakon Światła Ostoja Fantazji

Polimorfka początkowo przewróciła oczyma będac niemalże gotową, by zawrócić i udać się w stronę Wieży, żeby w końcu trochę się rozgrzać. Zamiast tego jednak stała i patrzyła, co jakiś czas pocierając dłońmi o ramiona. Niedość, że było mroźno to jeszcze zaczął dąc lodowaty wiatr, jakby zimny jeszcze było mało. Westchnęła, po czym natychmiast pociągnęła nosem.
To był jej wybór i tylko do siebie mogła mieć teraz pretensję. Zamiast na chłodzie postanowiła skupić się na kotach. Bo dopiero teraz, na wolnej przestrzeni, podczas zabawy zauważyła, że coś było nie tak. Niby nic, jednak drobne szczegóły, które całkowicie zmieniały postać rzeczy. Drobnostki, na które zapewne dawniej sama nie zwróciłaby uwagi. Teraz jednak widziała i zastanawiała się. Przekrzywiła delikatnie, jakby to miało jej pomóc w dojściu prawdy.
Co to właściwie mogło być? Nie miała bladego pojęcia. I właściwie też nie wiedziała jak dalej to wybadać. Mogła jedynie dalej obserowować.

Chwila. Ułamek sekundy. Tyle czasu miała by podjąć jedyną słuszną i błyskawiczną decyzję. Nie było namysłu, nie było rozważania różnych opcji, lepszych czy gorszych. Był tylko cel. Nie dać maluchowi spaść w... Otchłań. Nie wiedziała co to było i też nie zamierzała się zastanawiać skąd się wzięło. Zwyczajnie nie było na to czasu.
Rzuciła się kociakowi na ratunek. Niemalże natychmiast padła plackiem na ziemię sięgając w stronę zsuwającego się lwiątka. Później będzie czas na myślenie o tym co tak właściwie się stało, o tym jak dziwnie miauczał ryś, o pojawiających się znikąd dziurach, o obitych żebrach i kłującym bólu w klatce piersiowej. Potem, teraz liczył się tylko maluch. Musiała go dosięgnąć, musiała wciągnąć spowrotem na bezpieczny grunt. Nie mogła dać mu spaść, skoro przyszła tu specjalnie za nim. Musiała tylko chwycić go za futro, gdziekolwiek, za kark, łapy, do cholery nawet za uszy! I nie dać mu zlecieć.

Dysząc ciężko, odruchowo sama również zaczęła tulić kocię, jakby ciesząc się bijącym od niego ciepłem. Tak mało brakowało! Jednak chwila i lwiątko spadłoby w...Właściwie gdzie? Właściwie dlaczego, właściwie przez kogo?! Na razie musiała zignorować fakt, że najprawdopodobniej uderzając z takim impetem o ziemię co najmniej się obiła, i że jej rękę znaczą czerwone pręgi głębokich zadrapań. Teraz fakt, że było zimno był błogosławieństwem. Przynajmniej ręka, która była raczej potrzebną częscią ciała nie piekła tak, jak mogłaby w normalnych warunkach. Szczegóły.
Polimorfka odwróciła się na pięcie i spojrzała bacznie na rysia. Co to miało do cholery być? Coś jej się wyjątkowo teraz w tym kocie nie podobało. I jakoś nie uśmiechało jej się spędzanie nawet chwili dłużej w obecności tego małego diablątka. Tylko najpierw wypadałoby zbadać, co się tak naprawdę stało. Ten kamień, czy cokolwiek to było na co lwiątko stanęło tuż przed wypadkiem, przecież podświadomie nasuwał na myśl pułapkę... Czy może jednak umysł płatał jej figle?
Ostrożnie zrobiła krok w stronę dziury, wciaż pozostając jednak w bezpiecznej odległości zerknęła w dół.
Nie, wolała jednak nie ryzykować, nie w obecności tego rysia. Ponownie zerknęła na drugiego kota.

No tak, to wiele wyjaśniało.
Ktoś tu się nieźle ulokował i bawił się w nielegalną uprawę kocimiętki. No pięknie. Teraz będzie musiała iść do Srebrzystych i poinformować ich o tym fakcie. O dziwnym trafem nie przepadała za tymi władzami. Cudownie.
Wypadałoby jeszcze odciągnąć od tego przeklętego miejsca rysia. O lwiątko martwić się nie musiała, bo to wczepione w jej pierś raczej nie wyglądało na gotowe do zejścia i chodzenia o własnych łapach. Ale miała głupie wrażenie, że otumaniony ryś nie będzie chciał rozstać się z tym miejscem.
- Dobra. Ty zostań tutaj i przypilnuj lokacji. - Powiedziała do większego kota. Oczywiście nie spodziewając się ani zrozumienia, ani też wykonania rozkazu. - A my pójdziemy po jakiegoś strażnika, czy coś. - Dodała jeszcze i tuląc kocię do piersi ruszyła szybkim krokiem przez pole, w kierunku Wieży.

Zatrzymała sie wpół kroku, spychając na samo dno umysłu stwierdzenie, co znowu? Chwile przbeirała nogami w miejscu, przywracając sobie tym samym w stopach krążenie. Było jej zimno, a padający śnieg wcale nie polepszał jej sytuacji.
Co to za wiosna do cholery?! Ze śnieżycą? Przeklęta pogoda. Nie czas jednak było na nią narzekać. Powoli odwróciła się spowrotem twarzą w stornę rysia i ziemianki. Rozejrzała się i nie zauważywszy niczego nowego, przynajmniej tak jej się wydawało, wzrok swój skierowała spowrotem na starszego kota. Syczał, a że nie widziała tu nikogo innego, najpewniej syczał na nią.
Tylko dlaczego? Cały ten czas był nastawiony przyjaźnie, nie okazywał w żaden sposób agresji, a teraz? Czyżby był to kolejny skutek kocimiętki? Czy może zrobiła coś co uraziło jego kocią godność?
Zmrużyła oczy, mocniej przyciskając lwiątko do piersi, jakby dodając sobie w ten sposób otuchy. Potem delikatnie postawiła je obok siebie. Ponownie podniosła wzrok na rysia.
- Nie chcesz tego. Naprawdę tego nie chcesz. - Szepnęła, mówiąc połowicznie do siebia, połowicznie do kota. Schyliła głowę. Uległość, a jeżeli ona nie zadziała?
To obroną będzie atak.

To bolało. Ten wzrok, on palił polimorfkę do żywego.
- Ty zostań! - Powiedziała do Xnifsa, kucając na moment dokłądnie na wprost od jego pyszczka. - Ja pójdę po twojego kolegę, dobrze? - Pogroziła chwilę kociakowi placem, oczywiście w przyjacielskim geście. Potem wstała, odwróciła się i szybko podeszła do rysia. Dawno temu, możnaby rzec całe wieki temu, od czasu obecnego, kiedy wyruszyła w swoją życiową podróż, spotkała niejednego łowcę. I to właśnie wtedy nauczyła się tego i owego w obcowaniu ze zwierzętami i toego i owego o ich gabarytach. Wątpiła, by była zdolna unieść coś co może ważyć do 40 kilogramów, jednak zawsze mogła go chociaż kawałek pociągnąć. Co z tego, że narażała się w ten sposób na pogryzienia, podrapania i inne tego typu większe i mniejsze skaleczenia. To było nieistotne. Podeszła do starszego kota i nie zastanawiając się już więcej, chwyciła go 'w pasie', najpierw próbując podnieśc i przenieść, chociaż kawałek lub też przeciągnąć dalej od tej cholernej ziemianki!

Nie był aż taki ciężki. To dobrze.
I tak nie zamierzała odstawiać kota na razie na ziemię, nie póki nie będą wystarczająco daleko od ziemianki i hodowanego w nim zioła. Nie chciała, by ani ryś ani Xnifs znowu dostały tej dziwacznej szajby. Starając się zachować miarowy oddech i krok przemirzała wciąż jeszcze zaśnieżone pole. Przekilnając w duchu pałętającego jej się pod nogami kociaka jak i pogodę, mróz i wszystko co z zimą było związane.
Po czoło wystąpiły jej kropelki potu, nie poddała się jednak. Trzeba było iść powiadomić władze o nielegalnej uprawie kocimiętki, coby żaden dziwak nie zechciał bawić się w władcę kotów i co gorsza kotołaków.
Wdech, krok, wydech.
Cóż, jeśli będzie bardzo źle to postawi rysia na ziemi nie zważając na Xnifsa, może się nie pogryzą, jeśli jeden przypadkiem wyląduje na drugim...