Zakon Światła Ostoja Fantazji

Młody nie ruszył się z miejsca, ale za to odetchnął głośniej, jak ktoś, komu zdrowo ulżyło. Podobne dźwięki wydają opaśli sutenerzy gdy ich panienki robią im dobrze. Ireth nie chciała sobie przypominać skąd ma tą wiedzę.
- Czyli teraz jestem w twojej bandzie? Bo jak zabierasz mnie z bandy ojca, to znaczy, że chcesz mnie u siebie, tak? – pytał jak dziecko, ale temat jakoś nie przystawał do jego wieku. Najwyraźniej od szczeniaka był wychowywany pośród złodziei, przemytników i morderców.
Polimorfka w końcu znalazła to czego szukała, koniec łańcucha, nałożony na pień jednego z krzewów. Rozrosłe gałęzie uniemożliwiały zdjęcie go od góry, ale też nie wydawał się specjalnie mocno zaciśnięty. Ktoś po prostu założył metalową obręcz na ostatnie ogniwo i pień, a potem ją zacisnął. Nic specjalnego, tak samo uwiązywało się od lat psy do bud.  No właśnie… psy.

O dziwo, wysiłki Ireth przyniosły natychmiastowy skutek, Obręcz puściła jak ręką odjął, jakby była… miedziana? No fakt, miała inny kolor niż reszta łańcucha, najwyraźniej przy jego produkcji nie planowano takiego jego użycia, ale tu powstawało dość niewygodne pytanie. Czemu chłopak sam nie zerwał łańcucha? Wszak okazało się, ze wcale nie było potrzeba do tego siły.
- Jorus to mój ojciec. Jak podrosnę, nauczy mnie wszystkiego co umie i zrobi mnie swoją prawą ręką. – powiedział mały dobitnie, ale też jakoś smutno – Nigdy nie dotrzymuje obietnic, ale tej chyba dotrzyma? – zapytał patrząc na Ireth nagle rozmokłymi, gotowymi do płaczu oczyma.
Był chyba za mały by zauważyć prostą zależność, jeśli Ireth go zabierze, to ojciec nawet nie będzie miał szansy spełnić tej obietnicy. Ale z drugiej strony… może to było lepiej? Może nie pozwalanie mu na myślenie w ten sposób pozwalało uchronić go przed cierpieniem związanym z nagłym oddzieleniem od ojca, jak parszywy by nie był, nadal był ojcem.

Chłopaczek wyglądał przez chwilę, jak gdyby chciał się rozpłakać, chyba do końca wierzył w tą ostatnią, największą obietnicę ojca. Jednak z jego oczu nie popłynęła ani jedna łza, nie wydał z siebie ani jednego płaczliwego tonu, a tylko zacisnął zęby.
- To gdzie idziemy? – zapytał zwijając łańcuch który do niedawna go krępował i wyciągając do Ireth rękę, jak to dzieci mają w zwyczaju, gdy mają gdzieś iść ze starszym opiekunem.  Uśmiechał się blado, jak ktoś, kto ma nadzieję, ale nadzieję bardzo nikłą i słabą. Przytłumioną złymi doświadczeniami.

Chłopaczek uśmiechnął się o wiele szerzej, ukazując rząd czyściutkich, białych zębów, dziwnie ostrych jak na ludzkie dziecko… Wyglądały naprawdę przerażająco, małe, cienkie, śnieżnobiałe i ostrze jak u węża czy… kota? Cóż to był za fenomen?
- Nazywam się Umir – powiedział dumnie się prężąc, nic dziwnego, w slangu czarnorynkowym to imię znaczyło „pierwszy” i zapewne on o tym wiedział – Najbardziej lubię jelenie, ale jak nie ma, to zające i koszatniczki tez są dobre, tylko żeby nie padlina – dodał od razu naburmuszony – padłe nie są smaczne i nie ma zabawy z polowaniem.
To mogło znaczyć tylko jedno, mały najwyraźniej karmiony był surowym mięsem i czasami polował, a jeśli tak, to jego nadzorcy musieli w jakiś sposób go kontrolować, skoro nie bali się jego ucieczki czy zgubienia.
- Czemu nie masz drabinki sznurowej? – zaciekawił się Umir, patrząc na jej wyposażenia jakby szukał znajomych mu kształtów.

***

Shiro zatrzymał się pośrodku pola. Przez chwilę przyglądał się pokosom, jakie zostały bo zbiorach. Odetchnął kilka razy głęboko, ciesząc się tym świeżym, wiejskim powietrzem. Na prawdę wrócił... Nie wierzył że mu się to uda, ale jednak... Znalazł się po raz kolejny na ziemiach Zakonu. Oburącz opuścił kaptur i spojrzał na nieboskłon. Nawet nie pamiętał nawet kiedy ostatni raz wypoczywał. Ostatnimi czasy po prostu szedł do przodu, wykorzystując ostatki siły... Daray przyklęknął na jedno kolano i pieszczotliwym gestem zaczął gładzić ziemię. Dopiero teraz dotarło do niego, jak bardzo tęsknił za tymi terenami...
Sięgnął do wnętrza prochowca, by wydobyć swojego rudego przyjaciela. Talizman, który ukradł, a który i tak przyniósł mu szczęście. Ze śmiechem na ustach obserwował jak wiewiórka nozdrzami wychwytuje powietrze. Najwidoczniej rozpoznała znajome zapachy...
-Tak Kier... Wróciliśmy.

Shiro powoli wstał i na przekór chwili, pochwycił Łapę w swoje ramiona. Po chwili tulił ją mocno do siebie, nie pozwalając dziewczynie na spodziewany atak furii.
-Dobrze znów Cię zobaczyć...- Chłopak nie był wstanie przecisnąć przez swoje usta nic więcej. Zbyt dobrze rozumiał, jak Fin czuła się po stracie ukochanego przyjaciela. Wiedział że nie ma nic na swoją obronę, a nawet prawa do niej. Daray chciał ją przeprosić, ale nawet nie wiedział jak zacząć. Pewnie i tak nic by to nie dało, prócz wywołania jeszcze większego gniewu. Dlatego też w końcu puścił ją i ze spuszczoną głową oczekiwał na karę. Tak bardzo chciał by uderzyła go. Wbiła nóż, czy cokolwiek... Nie zniósł by, gdyby wyrzuciła go ze swojego życia...Wszystko tylko nie to.

Wojownik zaczął zezować gdzieś na bok i uporczywie drapać się po głowie.
-Eee hehe eh....Tja... Jakby Ci to powiedzieć.... Parę razy było blisko.- Bał się spojrzeć w stronę dziewczyny, lecz po chwili wybuchnął.
-Ale wszystko jest w porządku! Jest cały i zdrowy!- Nagle urwał, rozumiejąc jak fatalnego zwrotu użył. Przecież nie było "w porządku"... Ukradł jej Kiera i zniknął gdzieś, nie wiadomo gdzie. Do tego jeszcze na grubo ponad miesiąc... Do tej pory młodzieniec myślał tylko o tym by wrócić w jednym kawałku. A teraz, tak nagle, dochodziło do niego, ile krzywdy wyrządził innym. A najwięcej właśnie Fin...

Wojownik westchnął i powolnym ruchem, przyłożył jedną z dłoni do własnej twarzy. Po chwili też przesunął ją w górę, przeczesując tym samym włosy. Tak na prawdę to wcale nie bawił się tak dobrze, jak oskarżała go o to Łapa. Właściwie ta podróż nie niosła ze sobą nic wspólnego z zabawą. Nie było jednak sensu tego mówić, bowiem na pewno nie umniejszyło by to złości Fin. Taka linia obrony nie miała więc najmniejszego sensu. Zamiast tego, Shiro wpadł na inny pomysł. Postanowił zagrać na swoim draństwie, myśląc że podwójny ogień gniewu będzie większy, ale za to szybciej się wypali... Młodzieniec podszedł więc do dziewczyny i mocno chwycił ją za prawe ramię. Pociągnął ją w swoją stronę zmuszając, by Łapa patrzyła wyłącznie na niego. Po paru sekundach zaś, zaczął mówić nadając ironiczną barwę swojemu głosowi.
-Oskarżasz mnie, ale sama nie wiesz o co. Czy to moja wina, że znalazłem wiewiórkę w lesie i postanowiłem się  nią zaopiekować? Przecież nie było Cię tam, by poświadczyć że należy ona do Ciebie...Gdzie byłaś, gdy zniknęło Twoje ukochane zwierzątko?