Zakon Światła Ostoja Fantazji

Elfka uśmiechnęła się. Nie wiedziała Czu to nieskrywana szczera troska ze strony kobiety.
- Dziękuję, nic mi nie będzie.- na koniec zdania uśmiechnęła się przyjaźnie. Rozejrzała się w koło, nic ciekawego, ale cóż. – Co mnie sprowadza… - powtórzyła- nie wiem… nie lubię zbyt długo przebywać w jednym miejscu, więc chodzę tu i tam. Natura jest piękna o każdej porze dnia i nocy, więc po co przebywać w jednym miejscu? – uśmiechnęła się miło i szczerze.

Nie dostrzegła niestety w odpowiedniej chwili ataku, to był błąd, że nie wstała. Została tak głupio i kolokwialnie powalona przez „zabawkę”. Nie miała względem kobiety złych zamiarów, po prostu ich  dostrzegła przechodząc obok.
W dziwnym dla niej stanie ni to letargu ni nieświadomości słyszała i czuła wszystko, ale czuła się jak związana i przykuta do ziemi. Nie miała siły się podnieść i zareagować.
Nie rozumiała, co mógł niezwykłego dostrzec w niej młodzieniec. Miała jedynie miecze, ubranie, torbę z niezbędnymi dla niej rzeczami. Nie chciała sprawdzać, co młodzieniec z jej bezwolnym ciałem chce zrobić. Przepełniała ją wściekłość na młodzieńca i na siebie, gdyż, nie mogła bronić się.

W wielkich oczach cyganki o pierwszeństwo walczyły strach, nieufność, żal i wściekłość, wygrywały jednak łzy. Potrząsnęła głową, próbując uspokoić się w ten sposób, gdy patrzyła, jak elfka jest zabierana przez... coś. Dla Łapy był to niezrozumiały, nieznany stwór, gdyż jej umysł dopuszczał tylko sytuację, gdy martwi leżą w grobach i pozostają tam.
Gdy zobaczyła pochylającego się nad nią Shio, odskoczyła z tłumionym krzykiem, przewracając sie przy tym w tył. Cofnęła się kawałek w ten sposób i zaczęła wstawać, dopiero teraz przypominając sobie o trzymanym kiju, który upuściła.
- A mogłam Cie wtedy wybebeszyć... powinnam była poderżnąć Ci wtedy gardło. - Finua powarkiwała przez zęby, potrząsajac głową i usiłując powstrzymać łzy. Dłonie trzęsły się jej niekontrolowanie a oczy pokazywały głównie żal, gdy myślała o zmarnowanej okazji nad Stawem Rybnym, dawno temu, gdy Shiro leżał tam nieprzytomny, struty narkotykami. Kier zaczął zbliżać się do swojej pani, nierozumiejąc całej sytuacji, ta jednak odgoniła go, używając kilku szybkich, wysokich gwizdnięć.

Dziewczyna upadła do tyłu, bezsilna i zmarnowana.
- Targ niewolników... Przeze mnie ktoś trafi na targ niewolników... - Wyszeptała do siebie, przekręcając się na bok i patrząc, jak tuż przed jej twarzą pojawia się rudy pyszczek. - Co ja mam zrobić, Kier?
Cyganka pogłaskała wiewiórkę, po czym podążała za nią wzrokiem, aż ta nie zniknęła w małym pudełku przypiętym do pasa, tuż obok talii kart. Finua podniosła sie gwałtownie, wyciągając talię, którą szybko przetasowała, by wyjąć z niej pierwszą kartę.
- Głupiec? Świetnie, zostałam podsumowana, ale nic mi to nie dało. Co dalej? Diabeł... tak, to też już wiem. As mieczy... Mały, masz coś z tym wspólnego? Tak, mam mojego rudego asa, mam miecz, ale co mam zrobić? Sprawie... Świetnie, ktoś tu ze mnie kpi. - Łapa mamrotała do siebie, przeglądać kolejne karty. Wreszcie jednak wstała, wyciagając Kiera i stawiając go na ziemi.
- Wiem, że jesteś zmęczony, przyjacielu, ale potrzebuję pomocy twojego czułego węchu. Wiesz, kogo szukać. - Wiewiórka patrzyła przez chwilę na swoją panią, po czym zrobiła stójkę, węsząc, by wreszcie popędzić po polu na złamanie karku za świeżym zapachem. Cyganka westchnęła ciężko i ruszyła za zwierzęciem, schylając się po drodze po miecz leżący na ziemi i zastanawiając, co ma z nim zrobić, oprócz wbicia go sobie w nogę. Finua postanowiła całkowicie zignorować utrzymywanie dobrej opinii, na rzecz dotrzymywania kroku wiewiórce, co skończyło się trzymaniem jedną ręką wysoko spódnicy i przeklinaniem pod nosem pewnego wojownika.

Twarda, chłodna ziemia tryskała fontannami grud spod kopyt pędzącej przed siebie samotnej białej klaczy. Wczesna jesień oraz późna wiosna były ulubionymi porami roku pewnej polimorfki i właśnie wtedy zdawała się nieco odżywać. Zimą słońce odbijające się od śniegu raniło jej oczy, choć temperatura odpowiadała jej kociej formie. Latem zaś delikatna skóra cierpiała katusze, męczona palącymi promieniami, nie wspominając już o kłopotach wynikających z posiadania gęstego futra. Ekena postanowiła wykorzystać dobrze ostatnie chwile, gdy mogła cwałować, nie obawiając się jeszcze zbytnio śliskiego błota, lub zwodniczych, pokrytych szronem kamieni. Nagle omal nie przewróciła się, gdy tuż pod jej kopytami wyrosła przeszkoda w postaci leżącj na ziemi postaci. Wielka klacz pociągowa skoczyła ciężko, unikając stratowania człowieka. Przebiegła jeszcze kawałek, zataczając łuk i tracąc pęd, by zatrzymać się wreszcie i spojrzeć w bok na niedoszłą ofiarę jej prędkości. Albinoska nie czuła najmniejszej potrzeby informowania w jakikolwiek sposób nieznajomego o swoich polimorficznych zdolnościach. Ot, zwykły koń, niezbyt zadbany, choć dość dobrze odżywiony uciekł komuś i zabłąkał się na to pole. Dzień jak codzień.

Ekenie za diabła nie spodobała się strzała umieszczona na cięciwie, nawet, jeśli wycelowana była w ziemię. Cofnęła się o krok, zarzucając lekko łbem. Widać było, że zwierzę musiało biec dłuższą chwilę, gdyż intensywnie robiło bokami, oddychając ciężko. Kilkakrotnie uderzyło kopytem o twardą ziemię, jakby chcąc przypomnieć człowiekowi o sile, której może użyć, jeśli poczuje sie zagrożone. Z drugiej strony klacz starała sie nie wyglądać zbyt agresywnie. Niby była szybka, ale strzały nie miała szans przegonić, a niektórzy rzekomo uważali końskie mięso za całkiem smaczne. Nagle polimorfka poczuła drażniące swędzenie w okolicy ucha, wykręciła więc bez zastanowienia łeb w kierunku zadu, pochylajac sie przy tym i zaczynając drapać zadnią nogą po karku. A przynajmniej tam, gdzie sięgnęła. Całość wyglądała nieco komicznie, jak zawsze w przypadku koni próbujących zareagować na swędzenie za uchem, nie mówiac już o bestyjkach takich rozmiarów.

Klacz przyjęła głaskanie spokojnie, obróciła jedynie łeb i obwąchała twarz człowieka. Pozwalała mu jeszcze przez chwilę na takie pieszczoty, po czym odsunęła sie o krok. Skóra zwierzęcia zafalowała lekko, jakby przebiegł po niej dreszcz, po czym pojawiły się na niej wypukłości i wgłębienia, jakby coś pod spodem zaczynało poruszać sie intensywnie. W istocie tak właśnie było. Mięśnie zmieniały lekko położenie, kości łamały się i zrastały w niewiarygodnym tempie. Szczególnie widoczne było to na pysku polimorfki, który zaczął się kurczyć i płaszczyć, by wreszcie stworzyć dość bladą kobiecą twarz. Ekena w swojej ludzkiej postaci nie przedstawiała sobą nic specjalnego. Ot, albinos z nieco przybrudzonymi włosami i w podniszczonym ubraniu. Tylko oczy były nieco inne, z powodu niemal idealnie białych tęczówek.
- Dzień dobry. Nie radzę aż tak wygłaskiwać, jako koń strasznie łatwo łapię pchły.

- Żadna pani. Ekena Polimorfka. Czyżby pierwsze spotkanie ze zmiennokształtnymi? Spokojnie, to nie jest zaraźliwe. - Stwierdziła z lekkim uśmieszkiem widząc reakcję nieznajomego. - Żadna czarna magia, ani nic takiego, umiejętność wrodzona.
Dodała po chwili, widząc, że rozmówca wciąż wydaje się niespokojny. Sama albinoska wydawała się dość zrelaksowana, jakby zmiana formy tuż przed czyimś nosem była czymś zupełnie normalnym. Cóż... jeśli chwilę pomyśleć, dla niej raczej była.
- A cóż tutaj waćpana sprowadza w tak piękny dzień? Już dawno po żniwach, ptactwa zbyt wiele nie widać, więc nie ma na co polować...

Gdy Ekena usłyszała odgłos strzelających kości, aż się wzdrygnęła. Mogło to wydawać się dziwne, biorąc pod uwagę sposób, w jaki dokonała się jej przemiana, ale zwyczajnie nie potrafiła przyzwyczaić się do takich dźwięków.
- A brr... - Skomentowała jeszcze, odruchowo kladąc dłoń na własnym karku. - Ja jestem tu, bo postanowiłam wykorzystać ten krótki okres, gdy pogoda rzeczywiście mi odpowiada i rozruszać nieco stare kości. A to pole jest wprost idealne do galopu. Dość równe, wiele widać. Chyba, że coś, lub ktoś, skryje się w słomie, wtedy jest już drobny problem.
Przy ostatnich słowach albinoska uśmiechnęła się jednym kącikiem ust, nawiązując do niedawnej sytuacji.