Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nie wiadomo skąd wzięła się elfka na środku pola pszenicy. Przyglądała się zajściu które ma miejsce nie daleko niej między dwiema ludzkimi istotami. Klęczała na lewym kolanie nieruchomo. Chciała się im przyjrzeć. Trzymała rękę na rękojeści miecza pod płaszczem. Była gotowa do obrony kobiety, która była najwyraźniej ofiarom, czekała tylko na kolejny agresywniejszy gest mężczyzny. Jej zdaniem nie godzi się tak postępować z kobietą, nie zależnie od czegokolwiek.
Nie słyszała ich dokładnie, byłą zbyt daleko, a nie chciała żadnego z nich przepłoszyć, czy sprowokować. Czuła wiatr na twarzy, mimo kaptura, który skrywał jej twarz. Słyszała wesoło ćwierkające ptaki, mimo zajścia, które ma miejsce obecnie. Było dziwnie błogo.

Finua otworzyła zdumiona usta, szybko jednak zacisnęła szczęki w wilczym uśmiechu. Bez zastanowienia zamachnęła się wolną ręką, chcąc uderzyć Shiro w twarz.
- Jak śmiesz? To Ty go zabrałeś wbrew jego woli! A pomyślałeś może, że na całym świecie mam tylko Kiera, bo mój tabor już dawno zmienił miejsce obozowania i nie mogę go znaleźć? - Łapa podjęła próbę oswobodzenia drugiej ręki, wyraźnie w celu odejścia. Liczna biżuteria zabrzęczała wściekle przy gwałtowniejszych ruchu.

Ostatnio edytowany przez Finua (2010-09-13 20:33:32)

- Dziwnie sprawy  oni załatwiają - pomyślała. - jakieś walki, ataki, udry... - nie myślała o włączeniu się do tej sytuacji. Bardziej ją to bawiło, zresztą jak każde niesnaski miedzy ludźmi. Śmiesznie dla niej się zachowywali. Rozsiadła się wygodniej, tak by widowisko można było milej oglądać. Jedynym przygotowaniem i czujnością na jaką sobie pozwoliła było trzymanie miecza pod płaszczem, tak by ewentualnie móc się obronić. Młodzieniec wydał jej się trochę nadto porywczy i lekko szalony. Pozwoliła sobie też nadstawić lepiej ucha. W duchu śmiała się do rozpuku, a uśmiech malował się delikatnie na jej twarzy. Była ciekawa dalszego rozwoju akcji.

Wojownik jeszcze przez chwilę tulił ją do siebie i poklepywał pocieszająco po plecach.  Zaraz jednak odsunął ją na odległość rąk i poważnie spojrzawszy, powiedział.
-Wróciliśmy... Przepraszam że zabrało to tyle czasu. O wiele więcej, niż z początku planowałem. Przepraszam za to...- Młodzieniec odjął swe dłonie, z przedramion Fin, czyniąc ją wolną. Shiro sięgnął w tył, by zarzucić sobie kaptur i poprawiając jeszcze pakunek przewieszony przez plecy, ruszył przed siebie w dalszą podróż. Wymijając Łapę, powiedział jeszcze tylko.
-Ten breloczek na prawdę przynosi szczęście. Dbaj o niego...- Wątpił, żeby jego obecność mogła w tej chwili zdziałać coś dobrego, a tym bardziej wybłagać przebaczenie. Dlatego też wolał usunąć się w cień, aby dziewczyna mogła nacieszyć się powrotem swojego ukochanego zwierzaczka.

W duchu śmiała się do rozpuku. Tu się biją, a zaraz kochają. Przewrotna natura ludzka, a może właśnie miłości? Kto wie?! Elfka nigdy jej nie poznała. Dla niej ważne było tu i teraz, ale miała zawsze wrażenie, że to piękne i jednak wdzięczne uczucie i doznanie. Może w tym uśmiechu, który się delikatnie wyrysował na jej twarzy było widać nutę zazdrości.
Dostrzegła, że kobieta ku niej się zbliża, a młodzieniec gdzieś przepadł. Postanowiła nie wstawać, ale nadal była gotowa na ewentualny atak. Cały czas dłoń spoczywała na mieczu. Zakłam oczy by lepiej wsłuchać się w kroki, jakie każdy ma dla siebie dość charakterystyczne, inne, tylko jego. Była ciekawa co wyraża ich odgłos. Może nawet jaka jest kobieta.

Drow'ka podniosła głowę, światło odsłoniło jedynie jej usta i cześć szui z cienia. Usta przybrały wyraz delikatnego figlarnego uśmiechu, a oczy z cienia jakimś cudem odbijały światło słoneczne. Nie była wrogo nastawiona, ale jednak dłoń spoczywała na mieczu pod płaszczem. Wzrok utkwiła na kobiecie. Bacznie przyglądała się jej. Dostrzegła nawet wiewiórkę, która na rozkaz oddaliła się.
- Witam - odezwała się pierwsza, siedząc dalej - ładna pogoda, nie sądzisz? - cały czas słyszał ptaki, które miały za nic dwie od nich wiele większe istoty.- Czy w czymś mogę pomóc? -  nie brzmiało to zaczepnie, raczej dość obojętnie, ale jednak z nutą przyjazną, niż wrogą.
Była ciekawa jak zachowa się kobieta. Jeżeli dostrzegła jej granatowo- fioletowa skórę.

Nagle z ramienia Kelnerki odbiło się coś mięciutkiego i wystrzeliło w stronę Mrocznej Elfki. Fin z początku myślała, że to właśnie Kier znów jej ucieka, jednak futrzak pozostał na swoim miejscu. Zamiast tego, dziewczyna dostrzegło brzydko wykonaną laleczkę... Yukiko również ją dostrzegła, jednak nie miała już czasu zrobić unik... Gdy to dziwna lalka dotknęła ją swym miedzianym noskiem, Drow'ka poczuła jakby przeszła przez nią mała dawka prądu... Nic więcej się jednak nie stało prócz upadku paskudnego tworu na ziemię i gdy już wydawało się, że wszystko jest w porządku, Elfka upadła na ziemię. Zasypiała, choć nie wiedziała czemu... Walczyła z tym, ale przegrywała tę walkę. To było jak czar...

Tymczasem Shiro położył dłoń na ramieniu Łapy.
-Dobra robota...- Nie wiadomo nawet skąd się wziął, jednak to nie było najgorsze. Najprawdopodobniejsza hipoteza, na jaką mogła wpaść Fin, świadczyła iż wojownik umieścił to coś specjalnie na jej plecach. Jeśli tak właśnie było to młodzieniec na prawdę daleko wykraczał swoimi myślami naprzód...Jeśli tak właśnie było, to Daray ponownie wykorzystał swoją znajomą, a jego przeprosiny były tylko częścią gry. Sam winowajca obserwował z pod kaptura paniczne próby zachowania przytomności, jakie wykonywała Yukiko. Uśmiechał się przy tym, a po dłuższej chwili pochylił się i rozerwał poły płaszcza Drow'ki i dokładnie lustrował jej ciało.
-Wygląda na to, że dobrze się sprzeda... Wspólniczko.- Chłopak nie dość że ponownie okłamał Fin, to jeszcze sprawił że w oczach Elfki wyglądali na wspólników...  Na prawdę nie należał do najmilszych ludzi...