Zakon Światła Ostoja Fantazji

Szczury. Najliczniej wyłaniały się z tego miejsca. Potem rozbiegły się po ciemnych zakamarkach Quidsors. Ludzie w mieście nerwowo reagowali. Nie rozumieli. Plaga? Czy zwiastun czegoś gorszego?
Szczury nie udają się tak licznym gronem w zgodnym kierunku... ku powierzchni.
Świadkowie zdarzenia, trop i inne wskazówki znosiły oddział straży i tłumy co odważniejszych, bądź głupszych gapiów, ku jednemu z najważniejszych wejść do kanałów pod miastem. Oddział straży zniknął już jakiś czas temu w jednym z pomieszczeń domu wody. Według roznoszących się jak huragan plotek, to tam jest śluza. Tak też mówił stary dozorca, który rozpłynął się gdzieś jak mgła w zgromadzeniu. Tłum został bez odpowiedzi. Nikt nie odważył się zajrzeć do środka domu wody odkąd nie ma wieści o patrolu straży, dumnie wykonującym swe obowiązki.
Pod wrotami tłum stoi nerwowy i zbyt przestraszony. Szczególnie, że elfy i dzieci zgodnie twierdzą, iż słyszą czyjś szloch. Jest cichy, bowiem liczne fontanny go zagłuszają. Na budynkach wokół tego miejsca zgromadziły się wrony. Patrzą mrocznymi oczyma na zdaje się równie mroczne wnętrze domu wody...

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-09-02 23:05:50)

Szczury... paskudne stworzenia nieodwracalnie przywodziły jej wspomnienia związane z najtragiczniejszą chyba historią miłosną, jaką poznał Zakon. I że też przez arogancję, głupotę i - niestety - chuć pewnej beznadziejnej amazonki musiała się ona skończyć dramatycznym odejściem jej przyjaciela, kochanka, Władcy Szczurów.
Ha, może była im coś winna? Może powinny ją zeżreć, jak myszy jakiegoś tam króla. Z pewnością jednak posłuchałby się jej, gdyby była Szczurzą Królową jako małżonka Lukasa.
Takie to chaotyczne przykre myśli krążyły jej po głowie, kiedy zmierzała do Domu Wody. Wieści o straszliwej pladze szczurów w czystym i zadbanym mieście Quidsors rozniosły się szybko i głośno. Nie wiedzieć czemu, Nikoletta postanowiła zbadać tę sprawę, lecz gdy przybyła na miejsce posłyszała nawoływania. Nie myśląc wielce ani długo przepchnęła się przez motłoch, wystąpiwszy przed szereg rzekła:
- Ja, naturalnie - zaczesując pasmo włosów za ucho.

Auriel przedzierała się przez tłum, chciała się zorientować co się działo. Podeszła bliżej, przyglądała się z uwagą. W pewnym momencie ktoś zaczął dobierać się jej do sakiewki. Odskoczyła dość żwawo na bok, żeby pozbyć się natręta. Zorientowała się jednak, iż tak naprawdę wyszła z tłumu w kierunku Paladyna i Amazonki. Przez myśl, jej przeszło, że może dobrze się stało. W końcu jakoś mogła się przyczynić dla ukochanej okolicy.

Paladyn kątem spojrzał na istotę wychodzącą z tłumu. Nie był pewien, czy Elfka chce z nimi iść, czy tylko została przypadkowo wypchnięta, jak to często się zdarza wśród tłumu.
Bez dalszych rozmyślań krzyknął:

- Czy ty też z nami idziesz? Jeśli tak, to czy jesteś pewna... - Za Amazonką rzucił tylko krótkie:
- Nepekil. - Po czym natychmiast, nie oczekując odpowiedzi ruszył za Amazonką.

Mistrz gry:

{Nie było wiwatów. Reakcje na śmiałe słowa paladyna były różne: pojawiła się nadzieja na powrót do normalności na niektórych twarzach, część ludzi spuściło głowę, oni i tak nie zajmowali się czymś takim na co dzień, byli by jedynie obciążeniem. Im więcej przesądów tym więcej strachu. Głęboko w tłumie dało się usłyszeć irytujące słowa jakiegoś obłąkanego starca, widzącego wszędzie zbliżający się koniec świata.
Wielu ludzi zwyczajnie się rozeszło, jakby ignorując problem, lub z zamiarem sprawdzenia czy ich domostwom nic nie zagraża. W okolicy domu wody nie było innych grup straży, poza tą która właśnie zaginęła. Być może jakaś się pokwapi i niedługo przejmie się.
Zostały jeszcze pary oczu życzących powodzenia ochotnikom. Odwaga nie zostanie im zapomniana, zwłaszcza że szloch niosący się echem przez kamienne ściany rozległego domu wody nabierał upiorności wraz z uchylaniem wrót przez Nikolettę.
W przedsionku istotnie było ciemno. Jednak w innych trzech korytarzach paliły się świece, wysoko umieszczone, by nie sięgały ich bicze wodne fontann i już ochładzające się z braku obsługi sadzawki. Oddział straży musiał zalecić ewakuację. Nikogo nie było w środku.
Lewy korytarz był niemal pusty i nudny, ale musiał prowadzić w jakieś miejsce.
Środkowy przesłonięty był ladą recepcji. Za nią było pomieszczenie, a w nim około dziesięciu kufrów z ciężkimi kłódkami.
Z głębi prawego korytarza dochodził szloch.
W przedsionku znajdowały się jedynie dwie fontanny... i pełno martwych, martwych mokrych szczurów, w półmroku nietrudno o poślizg na jednym z nich.}

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-09-07 20:01:11)

Auriel skinęła głową, w geście zgody na propozycję amazonki. - Dajcie mi chwilę - poprosiła. Stanęła wyprostowana Złożyła ręce przed sobą ze złączonymi małymi palcami razem od strony wewnętrznej i pozostałymi złączonymi wyłącznie przez opuszki. Tworzyła ze swoich dłoni coś na kształt naczynia, skupiając wewnątrz dłoni energię pozyskaną z własnego ciała lub otoczenia. Wypowiedziała inkantację, w dłonie akcentując wybrane słowa. Po uformowaniu w dłoniach kuli zaczęła się jarzyć się wewnętrznym blaskiem. Kula unosiła się nad głową Auriel oświetlając wszystko w promieniu 5 metrów bladym światłem.
- może być takie? - zapytała zadziornie

Amazonka pokiwała przytakująco głową i weszła do środka. Zaduch był niemiłosierny. Obie fontanny zaczęły obrastać w porosty i glony. Biały kamień, z których były zrobione, poszarzał znacznie i wydawał się brudny. Woda zastała i mętna.
Wtedy dopiero dał się słyszeć cichy, urywany szloch.
- Najpierw sprawdziłabym, co jest w kufrach. Może uda nam się je otworzyć... Niech nas nie zwiedzie ten niby-szloch. Z pewnością to woda szemrząca z fontann lub innej wodnej machinerii...
Kobieta podeszła bliżej jednej z dwóch fontann w przedsionku, uważając na truchła leżące na posadzce.
- Zatruta? - spojrzała na wodę, a potem pochyliła się nad nią i powąchała.