Zakon Światła Ostoja Fantazji

Miała ochotę kopnąć Aleerę kolanem w nos. W końcu po co innego mogłaby się nachylić? Wprost się o to prosiła. Ale przecież ma być transportem. Raisa odetchnęła głęboko. Smoczyca wiedziała jak ja zirytować. Po chwili przemówiła:
- Muszę dostarczyć te wszystkie skrzynie do sali balowej na ślub. Pomogłabyś mi, a właściwie to czy przewiozłabyś je?

Tak, Raisa tez kochała takie uroczystości. Patrzyła na reakcję Aleery z lekkim zażenowaniem, bo myślała, że naprawdę aż tak bardzo się ucieszyła. Gdy skończyła wygłupy i powiedziała, co naprawdę myśli, na ustach Nimfy pojawił się uśmiech. Ta Aleera...
- Nie, nie teraz - mówiła - Wpierw! Napijmy się herbatki!
Przyglądała się  Smoczycy i czekała na odpowiedź. Nigdzie się jej nie spieszyło. Raisa ma zawsze czas...

- Zaiste, ale jak się chce, można wszystko zrobić! - wypowiedziała tą, jakże to zacną sentencję Nimfa i odwzajemniła uśmiech do Aleery.
Dla Raisy mało było rzeczy niemożliwych, które by od niej zależały. Jeśli postawiła przed sobą jakiś cel, to dążyła aby go zrealizować, ale nie po trupach, tylko po najmniejszej linii oporu.
- Poczekaj jeszcze chwileczkę, a ja sprawdzę, czy nie ma tu gdzieś sznura, albo innego materiału, którym mogłabym przywiązać te skrzynie do Ciebie - konwersowała do Smoczycy, odwróciła się na pięcie i udała w stronę drzwi, mrucząc już sobie pod nosem - Przydałaby się raczej jakieś ogromna sieć.

Raisy nie było w głównym pomieszczeniu. Gdzieś z tyłu szarpała się z blachą z ciastem dyniowym. Aleera mogła dosłyszeć jedynie dość głośne wyklinanie na 'perfidnie złowieszcze, dyniowe gów**'. Trzeba przyznać, że w tym momencie Nimfa nie należała do najspokojniejszych istot.
Usłyszała krzyk w głównym pomieszczeniu, ale postanowiła chwilę poczekać i pomęczyć się jeszcze ciastem dyniowym.  Po dość długim czasie Raisa w końcu wyszła do gościa. Jej oczom ukazała się Aleera. Nimfa już chciała ewakuować całą piekarnię - nie wiadomo jakie żywe istoty tak się jeszcze znajdowały, ale i tak byłoby jej ich szkoda - ale zobaczyła dziwny blask w oczach smoczycy.
- Witak Aleero. Cóż za niespodziewana niespodzianka - powiedziała przyjacielskim tonem i uśmiechnęła się do niej - Cóż się stało, że tu zawitałaś? Zostaniesz na dłużej? Mam pyszne, chyba, ciasto dyniowe.

Patrzyła trochę przerażona i z lekkim zdziwieniem na Aleerę. Co ja opętało, że ją przytula? No cóż, zawsze jest pora na uściski. Uścisnęła smoczycę, lecz spoglądała teraz na nią z mina pytającą, czy sobie z niej żartuje.
- Herbatki sobie nasza diwa zażyczyła - odpowiedziała ironicznie na jej zaczepkę, a po chwili dodała już normalnym tonem, choć nieco z ciszonym - Nie. Takie samo zrobiłam na wesele... - uśmiechnęła się i dalej konwersowała - Dobrze. To sobie zasiądź, ale nie tutaj. Wejdź dalej - wzięła Aleerę za rękę i wprowadziła do innego pomieszczenia, a następnie wskazała jej stół, a obok niego krzesła - Zaraz wszystko przyniosę. I wyszła. PO chwili wróciła z tacą, na której ustawiony był imbryk, dwie małe filiżanki,talerz ze słynnym ciastem dyniowym i dwa mniejsze talerzyki. Położyła tacę na stole i porozstawiała wszystko na blacie stołu.  Następnie nalała do filiżanek herbatę, a na talerzyki nałożyła po kawałku ciasta.
- To mów! Co się stało? Widzę w Twoich oczach, że coś się wydarzyło, więc mi tu nic nie ukrywaj! - mówiła zniecierpliwiona.

Rozglądnęła się zdenerwowana, że Smoczyca przyprowadziła ze soba jakiegoś Ducha czy inne stworzenie, a może zwierza dzikiego. Zapchlony stwór w jej piekarni, albo oślizłe coś? Na to nie pozwoli!
- Wybacz Aleero, ale raczej nie chciałabym trzymać, nawet przez chwilę, w piekarni jakiegoś zwierzaka. Naniesie mi jeszcze jakiś zarazków i się ludzie potrują moimi wypiekami, jakby i to, że JA je robię nie było dla nich karą - mówiła i spojrzała w oczy Aleerze, ale dostrzegła tam tylko rozbawienie - To nie zwierz? Więc co? Podwójna porcja ciasta, zjeść... O mój boże Ty! Ty... Masz tasiemca!

Nimfa również spojrzała z litością na Smoczycę, Jak niby Aleera  może zjeść dwa razy więcej, skoro takie małe dziecko nie pomieści tyle w sobie. No po prostu obłęd.
- Tak wiem, domyśliłam się, ale chciałam zobaczyć jak zareagujesz. Ale takiej erupcji to się nie spodziewałam - powiedziała i zaczęła wycierać oplutą rękę - A więc jednak kłamczucho, będę ciocią! - Krzyknęła uradowana i wstała z krzesła, a następnie zaczęła ściskać Smoczycę - Gratuluję! To z tym Aniołem, co mi opowiadałaś? - piszczała uradowana.
Usiadła z powrotem na krześle i napiła się herbaty.
- Wiem! Zrobimy dziecięcą zabawę!Zaprosimy znajomych, a oni przyniosą prezenty dla... Jak właściwie się będzie zwać?