Zakon Światła Ostoja Fantazji

Uśmiechnęła się na wieść, że Aleerze za smakowo ciasto, choć na początku, gdy sprawdzała, czy się nim nie zatruje, Nimfa patrzyła na nią z małą irytacją. Po tej informacji postanowiła sama wziąć się za spożycie swojego kawałka. Ukroiła małą część widelczykiem i spróbowała. Faktycznie było nie złe.
- Ależ Aleero, to nie będzie huczna zabawa! Prezenty będą! - powiedziała entuzjastycznie - Tylko kilka osób. Nie będzie oczywiście żadnych szaleństw.

Zamyśliła się. Faktycznie, ostatnio trochę przesadziły w piwniczce z winem. W ogóle Raisa samej siebie już nie poznawała, miała być kimś innym niż teraz jest. Miała być spokojna, rozważna i... W ogóle całkiem inna. Więc, cóż się stało, że tak się z toczyła? Może to dzięki tym 'cichych latach' w samotności zapragnęła teraz zaszaleć. Może chciała poczuć jak to jest tak naprawdę żyć bez zmartwień. Mina jej sposępniała i nie miała już ochoty na ciasto, jednak postanowiła dokończyć, choćby siłą ten kawałek. Cały czas myślała, jak mogła stać się przeciwieństwem siebie samej.
- Dobrze skoro nie chcesz żadnej zabawy to nie, Pani poważna... - powiedziała z wymuszonym uśmiechem na ustach, choć z każdą chwilą stawał się on szczery - A w piwniczce nie było tak źle, ale nadal nie pamiętam, jak ja opuściłam.

Rzuciła jej krótkie groźne spojrzenie i zaczęła dłubać widelcem w swoim cieście. Musiała z kimś porozmawiać a na szczęście Aleera napatoczyła się jako pierwsza. Starała się na nią nie patrzeć. Cały czas milczała. PO dość długim czasie w końcu odezwała się choć mówiła nieśmiało i cicho.
- Aleero wybacz. Miałam być kimś innym swoim przeciwieństwem. Nie wiem co się teraz ze mną dzieje nawet nie mam pojęcia, dlaczego to biorę - w tym momencie rzuciła na stół szklaną fiolkę z Preshenkiem - W tej piwniczce... Hmmm... Byłam pewnie wesoła, ale tak w głębi się bałam. Zmieszałam narkotyk i alkohol nie wiem jak to wytrzymałam. Po prostu czuję że dzięki Preshenkowi ubarwiam swoje życie, staję się wesoła i śmiała. Stać mnie na rzeczy na których w normalnych okolicznościach bym się nie odważyła zrobić. Przecież pamiętasz niektóre moje wybryki. Chcę z tym skończyć, ale nie umiem. Nie jestem uzależniona ale... To jest takie uczucie, jakbyś teraz musiała rozstać się z tym Twoim Aniołem. Wiesz, że tak, ale nie możesz. Nie chcę tak dłużej.

Raisa uśmiechnęła się. Wszakże przecież cały czas chodzi na grządkę z Preshenkiem. Obiecała Kiedyś Kirieth, że pozabiera jej zioła, a wśród zbiorów miał być również ten narkotyk. Nic nie mówiła. Patrzyła jak Aleera chowa fiolkę. Anioł Stróż? skoro Smoczyca tak to ujęła, to niech będzie, choć może i jest to trochę wyolbrzymione stwierdzenie. Jednak Nimfie to nie przeszkadzało. W końcu znalazła widocznie swojego 'opiekuna'.Postanowiła jej zaufać.  Aleera była bardziej doświadczona w życiu niż ona i o bardzo wiele lat starsza, więc o świecie wie znacznie więcej niż młodsza o 503 lata Nimfa, która dopiero w tym roku wkroczyła w okres dorosłego życia.
- Dziękuję Ci, ale to nie wszystko - powiedziała i wyciągnęła jeszcze kilka innych fiolek i kilka niedawno zerwanych roślinek - Świeższe okazy zachowam, bo są dla kogoś przeznaczone, ale fiolki weź - położyła szklane pojemniki na stole, choć nie przyszło jej dokonać tego z łatwością. Jednak gdy to zrobiła ulżyło jej. Poczuła jakby zrzuciła z siebie wielkie brzemię.  Uśmiechnęła się do Aleery i zaproponowała:
- Może chcesz jeszcze jeden kawałek ciasta? Albo jeszcze herbaty? O nie! Mam jeszcze coś lepszego od tego! Zaraz przyniosę!
Wstała i poszła do innego pomieszczenia. Gdy wyszła z pokoju zaczęła nucić jakąś pieśń. Spędziła w pokoju dość sporo czasu, szukając swojego innego wypieku. Nie pamiętała gdzie go schowała, wiec przewracała każdą napotkaną na swojej drodze pustą skrzynię.  Zobaczyła mały stos skrzyń, a że była pewna, że nie ma w nich zguby, uderzyła w niego pięścią, co spowodowała że zwaliły się na nią, lecz na szczęście zdążyła się odsunąć, a jedna ze skrzyń przygniotła jej tylko kawałek spódnicy.
- Nic mi nie jest! - krzyknęła do Aleery i szukała dalej.
W końcu udało się jej odnaleźć mały torcik, który upiekła kiedyś nie wiadomo z jakiej przyczyny. Ruszyła z powrotem do Smoczocy i wniosła ciasto do pokoju. Chwyciła nóż do ręki i pokroiła tort, choć nie wyszło jej to zbyt ładnie. Następnie nałożyła kawałek na talerz Aleery. Nie chciała nawet słyszeć sprzeciwu. Później również sobie nałożyła i położyła tort obok ciasta dyniowego.
- No jedz! - zachęciła Smoczycę i sama spróbowała wypieku.
Była nawet dobry. Choć może mało słodki. W każdym razie zjadliwy.

Rzuciła jej pełne zgrozy spojrzenie, gdy zadała pytanie. Musiała przyznać, że ciasto jej nie smakowało. Jak na Nimfę było w nim za mało czekolady.
Co do Preshenku, to zachowała sobie jeszcze jedną fiolkę, tak na wszelki wypadek, ale na szczęście Aleera nie mogła tego zauważyć, bo Raisa schowała ją w szufladzie w kredensie. Ta dawka miała być przeznaczona na czarna godzinę. Z początku Raisa o niej zapomniała, ale gdy szukała ciasta, natknęła się właśnie na ta szufladę. Jednak czego oczy Smoczycy nie zauważyły, to tu zostanie. Dręczyła ją trochę ta myśl i Raisa trudziła się niezmiernie, aby wyrzucić ją z głowy. Po jakimś czasie udało się jej, bo inne myśli i pytania, które przeprowadziły szturm na jej głowie już cisnęły się jej na język.
- A tak właściwie, Aleero - mówiła - To masz już imię dla... Dziecka?

Wlepiła wzrok w kawałek ciasta na swoim talerzyku. Wbiła w nie widelec i zaczęła nim kręcić, co spowodowało rozpad wypieku. Owszem męczyły ją pewne kwestie, jednak nie była pewne, czy powinna mówić o nich Aleerze. Jest w błogosławionym stanie, więc po co Raisa ma ja jeszcze martwić swoimi, nic nieznaczącymi sprawami. Naprawdę było to nie potrzebne.
Raisa chciała zacząć nowe życie. Pragnęła całkowicie  poświęcić się teraz nauce i zdobyć jakieś wykształcenie. Chciała także znaleźć sobie jakiegoś małego przyjaciela - zwierze.  Jednak to wszystko mogło nic nie znaczyć skoro Nimfa zaczęła planować, aby opuścić te ziemie. Czuła, że się wypala i chyba nie da rady już dłużej tu funkcjonować. Nic ją tu nie trzyma, więc wystarczyłoby tylko zapakować swój skromny dobytek i wyjechać.  Jednak nie podejmowała takiej decyzji. Ciągle zwlekała z jej podjęciem. Może i słusznie, a może i nie. W każdym razie każda jej myśl dotyczyła jednej rzeczy - zmiany życia. Mimo iż Raisa była jeszcze bardzo młoda, ciągle wybiegała myślami w przyszłość. Starała się zaplanować w niej każdy szczegół, lecz często pomijała ważne kwestie, tak jak i tym razem, zanim przybyła na tutejsze tereny. Między innymi z takich powodów czuła, że się wypala. Nie odnalazła tu tego, co zaplanowała i czego pragnęła. Oczywiście mogła mieć do tego jeszcze wiele czasu, jednak wątpiła, czy wytrzyma. W ogóle wątpiła w swoją osobę. Uczucie niespełnienie wyżerało ja powoli od środka.
Ciągle nie podnosząc wzroku uśmiechnęła się delikatnie i tajemniczo, aby Aleera nie mogła odczytać z mimiki jej twarzy o czym tak długo rozmyślała. Starała się zrobić wrażenie, że w jej głowie pojawiły się same wesołe i miłe wizje i myśli. Smoczyca przyniosła jej wesołą nowinę, więc nie chciała zmieniać tej nastroju tej wizyty na w ponury.  Po dość długiej chwili milczenie odpowiedziała na jej pytanie.
- Po prostu chcę coś zmienić - spojrzała na kobietę, a oczy Raisy były poste i nie można było z nich nic odczytać - No a teraz mów o tym dziecku! Masz już dla niego imię?

Uśmiechneła się. W ostatnim czasie taki jej stan nie był niczym niezwykłym. Prawie codziennie bywała pod wpływem Preshenku i robiła różne dziwne rzeczy oraz wypowiadała nieodpowiednie słowa. Zdążyła już do tego przywyknąć. Co mógł sobie o niej pomyśleć i jakiego nabrał na jej temat zdania? Nie za specjalnie się tym przejmowała. W ogóle zdawała się być obojętną na wszelkie sprawy.
- Wiesz tak, czy owak, jest już chyba trochę za późno na zmianę zdania na twój temat - w tym momencie poklepała się po brzuchu .

Miłostki dziewczęcej jednostki... Trzeba przyznać, że Raisa nie była świetna, a nawet dobra i bardzo zła w wydawaniu rad. Była wręcz w tej kwestii beznadziejna. Kompletne dno. Katastrofa. Armagedon. Jednak przez chwilę starała się wymyślić jakąś mądrą radę. Oczywiście bez skutecznie. Zawsze, choćby miała najszczersze chęci i tak pogarszała sytuację. Nie umiałaby nawet pocieszyć muła, który widzi marchew, ale nie może jej sięgnąć. W tym sprawach na prawdę była beznadziejna. Milczała i myślała, co by powiedzieć Aleerze, lecz tak samo jak ćma błądzi po ciemnym pokoju i trafia co chwila w szkoło od żarówki, tak samo myśl Nimfy uderzała w tego nieszczęsnego muła w jej głowie. Puk! I muł. Puk! I muł. Puk! I muł. Po prostu świetnie.
- Nie martw się - powiedziała, aby przerwać swoje milczenie - Na pewno nie będzie tak źle... Przynajmniej w moim zdaniem.... - jąkała się - Dziecko powinno być skutkiem miłości - zamilkła na chwilę i zastanawiała się, gdzie słyszała ten tekst.
Może i nie było to bardzo pocieszające zdanie, ale Nimfa jeszcze nie skończyła. Siliła się na kolejną dawkę usłyszanych kiedykolwiek mądrości, które będą odpowiednie do tej chwili i które sprawią, że Aleera znów się uśmiechnie. Oczywiście zależało jej też, aby nie była to dawka głupich i bez sensu wypocin. Choć i tak pewnie będzie to właśnie czymś takim.
- Bądź dobrej myśli. Na pewno nie ma o Tobie złego zdania. Jesteś piękna, zabawna i wspaniała. Może trochę szalona. On też Cie kocha - powiedział powoli i dość cicho, patrząc w oczy smoczycy.