Zakon Światła Ostoja Fantazji

(Grom moja postać nazywa się Sulam)
-Reakcja alergiczna nie jest zbyt mile widziana.- odpowiedział z nikłym uśmiechem- Dobra zaczynajmy. To nie powinno boleć.
Przystąpił do przekazania energii, wykonał kilka koślawych gestów lewą ręką, po czym prawą dotknął jej dłoni. Powoli lecz regularnie pobierał od niej siły życiowe. Chaotyczne lub nadmierne wyssanie energii mogłoby co najmniej wywołać śpiączkę. To było dziwne uczucie. Dawno tego nie robił, a nigdy nie był miłośnikiem wysysania życia. Energia życiowa zmieniał się jak polimorfka, raz była bardziej zwierzęca, raz bardziej ludzka. Musiał poczekać na odpowiedni moment. Gdy energia przestała pulsować i wyczuł jej ludzkie elementy, zaczął operację z tą samą regularnością. Wysłał większość energii do mózgu aby pobudzić świadomość Ireth jak i jej układ odpornościowy. Przekazał też trochę swojej aby uregulować spowolnioną pracę serca. Po kilku sekundach rzekł:
-Ireth jesteś z nami ?

Ostatnio edytowany przez Skolim (2008-08-20 12:57:54)

-Weź to- podał jej dwie czerwone tabletki- to powstrzyma dalsze krwawienie, jak i uśmierzy ból.
Sulam uśmiechnął się. Wiedział, że jest dobrym medykiem. "Na pewno lepszym niż magiem", pomyślał patrząc na swoją rękę. Nie było jednak czasu na dowartościowywanie swoich umiejętności. Piętnaście lat studiowania medycyny w szkole jak i podczas podróży przyniosło pożądane rezultaty. Stopa była w stanie beznadziejnym, nie trzeb było żadnej szkoły, żeby to orzec. Najprawdopodobniej brakowała jej sporego kawałku skóry i mięsa Nekromanta nie wiedział jak się za nią zabrać. "A może by tak?" zapytał siebie. Miał przy sobie składniki. Jednak istniało ryzyko, że ciało odrzuci sztuczny mięsień. "Lepsze to niż nic" westchnął. Wyciągnął serce niedźwiedzia, rozdarł je i zaczął zszywać je w kawałek mięśnia. Co chwila zaglądał do swojej pamięci jak taki mięsień ma wyglądać. Kiedy zauważył że serce przybrało odpowiednich kształtów, wysmarował je ziołami i zieloną substancją. Zdjął szwy. Potem przyszył je do urwanego mięśnia. Pasowało idealnie. Teraz trzeba było nadać temu substytutowi funkcji mięśnia stopy jak jak i pociągnąć oba układy: krwionośny jak i nerwowy. Głowa znowu zaczęła go boleć. "Nie teraz, błagam", po czym jeszcze raz użył fioletowego eliksiru na koncentrację. Do tego potrzebował magii. To nie był z byt skomplikowane. Zwykłe przeciągnięcie żyły i komórek nerwowych. Jego lewą dłoń wypełniła moc. Wyczuwał jak tą magię, niezbyt silną. I znowu z ogromną precyzją zaczął przedłużać kanalik. Kiedy zauważył, że krew zaczyna docierać do nowego mięśnia, pociągnął identycznie system nerwów. A teraz funkcjonalność. Przed włożeniem wypruł wszystkie "sercowe" organella. Do tego potrzebna będzie energia życiowa. Pobrał jej jeszcze trochę od Ekeny, i skumulował w mięśniu. "Powinno być dobrze". Jednak brak skóry uniemożliwił jej idealne zaszycie. Rozdarł swoją sakiewkę, monety posypały się na podłogę. Otworzył swój umysł aby przypomnieć sobie jedną z najtrudniejszych technik medycznych. Wziął kawał martwej skóry z sakiewki i zaczął własną energią przywracać ją do życia. Zaczął kasłać. Bardzo mocno nadwyrężył swój organizm. Skóra była znowu czysta, jak by w ogóle nie przeszła procesu suszenia. Przyszył ją z wielkim już trudem. Użył zielonej fiolki na skórę i zdjął szwy. Był wykończony, znowu zaczynał mieć sny na jawie, widząc duchy swojej uśmiechniętej rodziny. Nie mógł przestać kasłać. Potrzebował snu i błogiej ciszy.

Ostatnio edytowany przez Skolim (2008-08-20 15:59:22)

- Bogowie, co ja zrobiłam... - Ekena szepnęła, patrząc na Ireth. Widziała w życiu wiele śmierci. Niejedną osobę zabiła, patrząc jej w oczy. Wiele z tych osób znała. Ale od tak dawna nie ćwiczyła woli i tak długo jej sztylet nie zagłębiał sie w sercu humanoida... Dusza albinoski odzwyczaiła się od mordowania. A teraz jej przyjaciółka cudem uniknęła śmierci... z jej rąk. Spojrzała na Elfa.
- Dziękuję. Powiedz, jeśli będę mogła Ci sie jakoś odwdzięczyć... - Polimorfka spojrzała na przytomną już kobietę. - Ireth? Poznajesz mnie?
Ekena bała się, że ciemnowłosa zmiennokształtna doznała przez nią szoku. W każdym razie majaczyła i to od rzeczy. Chociaż polimorfka domyślała się, że Ireth mogła widzieć przed oczami obrazy z przeszłości. Albinoska nie wiedziała, co ma zrobić. Zabawne... Gdy chodziło o jakieś niemałe tarapaty, potrafiła jakoś wywinąć sie z większości opresji. Nie bała się być bezczelną wobec nikogo. Bez większego strachu, czy konieczności obmyślania planu rzucała sie na Smoka choćby ze sztyletem, czy samymi pazurami wielkiego kota. Ale gdy przyjaciółka leżała ranna, polimorfka zwyczajnie traciła głowę. Nie miała pojęcia, jak ma sie zachować, co zrobić, czy może pomóc ani chociażby czy wszystko jest już w porządku. Ekena zerkała co jakiś czas na Elfa, zastanawiając się, jak może mu sie odwdzięczyć i zdając sobie sprawę, jak bardzo ten jest zmęczony. Zdawała sobie sprawę, że powinna odwieźć go do karczmy albo jakiegokolwiek innego miejsca, które te wybierze i do którego będzie mogła dostać się jako klacz. Ale miała nadzieję, że nie będzie musiała zostawiać Ireth samej.

Nie wszystkie ostrza zadają rany krwawiące, nie wszystkie ostrza zadają rany ciału. Niektóre przebijają się głębiej do powłok niematerialnych.
Niektóre klingi potrafią zadać śmiertelny cios duszy...

Ireth także zasnęła. A śniły jej się dziwne rzeczy. Przeszłość przemieszana z teraźniejszością. A w tym wszystkim pojawiały się różne drobne przedmioty. Na przykład wymieniany wcześniej łańcuszek tonący w wodzie. W Nevori. Przecież ta rzeka płynęła stosunkowo niedaleko stąd. Szkoda tylko, że drogi sie pogubiły...
Mała, czarna książeczka z wytartym grzbietem. Pamiętnik, który sama spaliła. Jeszcze w domu.
Dom... Jak daleko zawędrowała, jak daleko od tych rodzinnych stron. Czasami w myślach i właśnie takich snach powracał obraz małego, wiejskiego gospodarstwa, powracał obraz dzieciństwa. Mimo iż i ono pozostawiało wiele do życzenia.

W końcu jednak nadszedł czas przebudzenia. Dziewczyna mętnym wzrokiem rozejrzała się po małym, nawet niezagraconym pomieszczeniu. I znów ogarnęła ją fala wspomnień. Tych stosunkowo niedalekich, właśnie z tego miejsca. Jak wszystko nagle się zmiejszyło, gdy po raz pierwszy stała się myszą...
- Jaroo? - Mruknęła niewyraźnie i cicho. Druid zapewne gdzieś musiał tu być. Powoli opierając się na lewej ręce podniosła się po pozycji siedzącej, opierając się o ścianę chatynki.
A potem zrobiła coś niewiarygodnego jak na kogoś kto przed paroma godzinami otarł się o śmierć. Wstała i chwiejnym krokiem wyszła przed budyneczek szukając wzrokiem mieszkającego tu druida. Wszędzie panowała niezmącona cisza, przecież było jeszcze wcześnie. A po trudach wczorajszego wieczora Ekena i Sulam wciąż jeszcze spali.

A jej zagmatwany umysł nie dopuszczał do siebie pojęcia takiego jak ból. Nie było cierpienia. Nie istniało. Zapewne wciąż była pod lekko narkotycznymi wpływami leków podanych przez Nekromantę. Dlatego nie czuła nic, nic oprócz przejmującej ciszy w głowie.
Powoli oddalała się coraz dalej i coraz ciszej szepcząc imię druida. Dlaczego? Pewnie dlatego, że tylko wspomnienie jego zdziwionej twarzy, gdy zamiast dziewczyny pojawiła się mała, czarna myszka wyryło się w jej wyobraźni najlepiej. Reszta nie była ważna. Reszta nie miała znaczenia.