Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nic teraz. Ściane mozna było zostawić jak stała, lub wyburzyć w cholerę i wedrzeć sie do środka.
Tak samo jak tajemniczy symbol, tak i ściana nie byłą na swoim miejscu i to zwyczajnie irytowało anioła jak i dusze żyjące w krypcie. To można było wyczuć nie będąc nawet szamanem...

Necteris kroczył za Arghezem po ziemiach zakonnych. Cały czas milczał. Obok niego, niczym strażnik, szedł Garrett, jeden z najbardziej doświadczonych Srebrzystych. Dalej za nimi maszerowali dwaj kandydaci. Gdy stanęli przed kryptą i rozejrzeli się wstępnie kapitan przemówił:
-Znowu ten symbol...wedle naszej wiedzy znajduje się w wielu różnych miejscach zakonu. Nie wiecie może, co on znaczy?
Spojrzał pytająco na Argheza. Otworzył usta i zrobił taką minę, jakby coś ważnego wpadło mu nagle do głowy.
-Sadomo - rzucił basem - znajdź i sprowadź tutaj suwerena tego miejsca.
Sam natomiast, wraz z Garrettem podeszli do muru i zaczęli dokładnie mu się przyglądać. Srebrzysty obrócił włócznię i jej trzonem puknął kilka razy w ścianę.
-Cienka - odezwał się mrukliwie - jak dla mnie jedna warstwa cegieł, kapitanie.

Dusze wewnątrz krypty wychwyciły ich obecność, wychwyciły też ich zamiary. Umysły wszystkich obecnych w pobliżu osób zostały przyjemnie popieszczone przez życzliwe myśli wolnych dusz. Skoro tak im zależało na zniszczeniu bariery, musiały być związane za nią jakąś magią…

Smok podążał za dowódcą Srebrzystych,do momentu gdy dotarli do krypty gdzie był rzekomy problem.
Stał bacznie i przysłuchiwał się rozmowie.
Sadoma słysząc  głos dowódcy odrazu bez kiwnięcia głową ruszył po właściciela.
Zadanie jak każde inne  tylko drapiąc się po głowie myślał
ale jak ja go odnajdę

- Magiczne niebezpieczeństwo? O czym Ty bredzisz? Wy to rozbijacie a później zobaczymy co się stanie... Rozbicie jest bezpieczne, jego konsekwencje to już co innego...
Arghez nie mógł się doczekać. Gdy tylko krypta zostanie otwarta, miał zamiar posłać tam przodem straż, a siebie gdzieś na końcu, przecież nie jest już taki jak kiedyś, jeśli jeden z ożywieńców przetrwał śmierć poprzedniego ciała Anioła, to może to być zbyt niebezpieczne by samemu prowadzić...

- Zabobonny głupiec - Rzucił półgłosem Arghez. On jest teraz bezbronny, nie ma PRAWIE żadnych szans w starciu nawet ze swoimi byłymi ożywieńcami... No chociaż dusze chcą być wolne, to może być dla nich bardzo pomocne...
- Mogą się tam pałętać jakieś drobne kaleczne szkielety, które położyłby każdy sprawny strażnik, to jest powód dla którego to ktoś z was powinien prowadzić... Ja jestem cóż...
Dobitnie wzrokiem wskazał na brak lewej ręki patrząc się na kikut. Nie przejmował się żadnymi słowami kapłana. Dobrze wiedział co w niej robił, ale to jednak po takim czasie nie powinno być nic niebezpiecznego..

Necteris zesztywniał na pogardliwe słowa Argheza.
-Ja bredzę? - syknął - nie. Bredzą, to małe, upadłe aniołki po wielogodzinnych torturach. Kiedy wypalane są im podbicia stóp, wiązane skrzydła...kiedy każe się im biegać po korytarzach i ślizgać się na własnej krwii...wtedy bredzą. Kiedy wytapia im się piękne oczęta  i wyrywa zbyt śmigłe języki za obrazę Srebrzystej Straży...tak, wtedy słychać brednie.
Wszystkie te słowa Kapitan wyrażał spokojnie, bez drgnienia powieki, lecz Garrett, słysząc impertynencję anioła postąpił krok w jego stronę.
-Garrett, Sadoma - rzekł wciąż wpatrując się w Argheza dziwnie spokojnym wzrokiem - zniszczcie ten mur.

Włócznik po dłuższych oględzinach znalazł według siebie najsłabszy punkt muru. Rozpędził się na natarł na niego całym swoim ciężarem.
Kapitan tymczasem zastanawiał się, dlaczego Arghez tak bardzo interesuje się jego rodem.
-Nie. Mówiłem już, że jestem z rodu Vespertillo. Ród mały, lecz zacny i stary. Dlaczego tak was to interesuje?
Wpatrywał się w śmiałego kalekę swoi czarnym, smutnym spojrzeniem.