Zakon Światła Ostoja Fantazji

Necteris czuł całą powierzchnią ciała obleśne cielsko przeciwnika. Było w tym coś odpychającego, lecz teraz jego percepcja była inna. Widział tylko wielką, czerwoną plamę ciepła, którą on, nieco chłodniejszy przez grubą skórę, oplatał w szczelnym, śmiercionośnym uścisku. Nagłym impulsem całego długaśnego ciała wąż zacieśnił ścisk. Potężne łuskowate ciało, od łba po sam ogon dawało z siebie wszystko, ażeby tylko zmiażdżyć przeciwnika. Necteris starał się jeszcze mocniej naciskać w okolicy pasa. Miał nadzieję na złamanie rdzenia kręgowego. Po raz kolejny gratulował sobie przezornej nauki tortur. Teraz wiedział gdzie uderzyć żeby bolało, a gdzie, żeby zakończyć żywot.
Szczękami wpił się w skórę na głowie oponenta, lecz nie naciskał zanadto. Jego atutem były mięśnie, nie kły. Wampirowi ciężko było przyzwyczaić się do tej odmiany.

Necteris zasyczał radośnie i pokazał cienkie kły w geście tryumfu. Zdecydowanie nie docenił swojej siły. Duma nie trwała jednak długo. Oto na jego pięknych, oliwkowych łuskach w czarne wzory znalazła się krew i kał cholernego mutanta. Mocarna anakonda czym prędzej wysupłała się z resztek ciała mutanta.
W oczach Necterisa czerwone plamy zcierały się ze sobą na niebieskim tle. Poważnym probleme było teraz rozróżnienie mutantów od ,,swoich". Wąż sunął w kierunku najbliższego celu. Wysunął rozdwojony język i poruszał nim miarowo w różne strony. Starał się wyczuć wonie niesione przez cząsteczki powietrza. Wszystko byłoby łatwe, gdyby nie wszędobylski zapach krwi, który ( i tu kolejna odmiana) po raz pierwszy w życiu nie wzbudzał w Necterisie żadnych emocji. Ot, posoka. Jako rasowy drapieżnik chciał teraz tylko zabijać.
Czerwona plama, w stronę której sunęła anakonda okazał się cuchnąć niedźwiedzim futrem. Necteris zmienił więc kierunek i posuwistym ruchem skierował się w stronę następnego czerwonego punktu.

Ostatnio edytowany przez Necteris (2010-04-04 01:10:20)

Anioł zapiszczał czując jak zjawa go dziabnęła. Podleciał wyżej szamocząc nim jak tylko się dało wbił mocniej szpony starając się wyrządzić jak najpoważniejsze rany.
Zaraz też, gdy uznał ze znajduje się na odpowiedniej wysokości puścił zjawę dziobiąc ją uprzednio.
Leciał za nią chcąc się upewnić ze bestia zginie. Jeśli nie, dobije ją i będzie po sprawie.
Nikt do cholery! Nikt nie będzie naruszał jego ducha.
Bestia już o tym wiedziała. Anioł krzyknął orientacyjnie. Chciał dać znać że jeszcze żyje. Taka informacja może się innym przydać.
Do diabła... Nie chciał skończyć jak demon.

Ekena nie stawiała na finezję, jak część jej sojuszników. Ona znała doskonale swoje aktualne ciało i wiedziała, że tym razem ogromna waga jest atutem. Szczególnie w przypadku konia pociągowego, jakim była. Widząc swojego przeciwnika leżącego na ziemi, zamierzała wycofać się parę kroków i przegalopować po nim dwukrotnie, by ewentualnie na koniec zwyczajnie stanąć nad ofiarą i zacząć drobić. Nie przypominała sobie, by ktokolwiek wytrzymał kilkaset kilogramów depczących twardymi kopytami, a widmo nie wydawało się dość drobne, by dać radę zrobić jakikolwiek unik w tym stanie. Na szczęście polimorfka nie miała pojęcia, co groziło jej w przypadku przegranej, dzięki czemu w jej tok myślenia nie wkradał się niepotrzebny strach.

Traf chciał, ze Nect trafił na kolejnego zakonnika, a właściwie, na jedyną zakonniczkę w ich wesołej gromadce. Ekena właśnie brała rozpęd na powalonego przeciwnika i przebiegałą zwinnie, jak tylko koń pociągowy umie, nad głową węża, który zdezorientowany nie wiedział co za istota tak nad nim wariuje. To wzbudzało jego irytację, ale gdy wyczuł krew, która końskie kopyta wycisnęły do ziemi, od razu rozpoznał, ze to ktoś z jego ludzi daje sobie właśnie radę.
Ekena mogła być z siebie zadowolona. Wykończyła widmo bardzo skutecznie, wciskając jego głowę jakąś stopę pod powierzchnię ziemi. Dwa widma już nie żyły, zostało jeszcze dziesięć, z czego tylko cztery walczyły.
Pozostałe sześć nadal obserwowało… to robiło się coraz bardziej podejrzane.

Cielsko Sadomy owinęło się wokół małpoluda, jednak nie mięśnie nie zdążyły się jeszcze zacisnąć i bydle zwyczajnie zdjęło z siebie węża, jakby to był kiepski szal.
Znów ryk, znów wściekłość i oto widmiak ponownie zdzielił gada pięścią, tym razem gdzieś w okolicach środka jego cylindrycznego cielska.

Oba gryfy walczyły jak prawdziwi mistrzowie wojen bestii.
Przeciwnik uderzony przez Argheza poleciał jakieś sześć stóp, tylko po to, by oberwać tym, rzuconym przez Darka. Ohydne łby roztrzaskały się z przyjemnym dla ucha mlaśnięciem i na równinną ziemie wylało się to, co musiało być mózgami potworów.
Dwóch kolejnych z głowy, a neutralna do tej pory szóstka wciąż nie atakowała...

Gryziony i szarpany przeciwnik Shiro nadal nie zdychał. Wykazywał jakąś nadludzką siłę i wolę życia, zajmując niedźwiedzia bez reszty. Co prawda zwolnił uścisk na jego pysku, ale teraz sam zaczął bić Shiro pięściami i mackami, to po brzuchu, to po grzbiecie, kompletnie nie zważając na lejące się z niego strumienie krwi.
Była w tym jakaś chora, wściekła zajadłość, jakby walka nie toczyła się o ich życia, a o coś innego, ważnego dla widma. Czemu potwór nie poddawał się? Wszak mógł udać śmierć i uciec, skoro miał jeszcze siłę do walki, to i odwrót nie powinien być dla niego problemem…

Ekena stała przez chwilę niezdecydowana, czy pomagać któremuś z towarzyszy, czy zająć się pozostałymi przeciwnikami. Nia miała też pojęcia, jak przekazać swoje zamiary pozostałym i może wprowadzić jakiś porządek. Wreszcie przypomniała sobie o telepatii w zwierzęcej formie, którą natychmiast postanowiła wypróbować.
Wąż, pomóż niedźwiedziowi i drugiemu gadowi. Ofiara niedźwiedzia chyba szybciej padnie. Gryfy! Trzeba coś zrobić z resztą. Atakujcie te z brzegów. Pikowanie, rana, odwrót. Albinoska nie miała pojęcia, czy ktokolwiek ją wysłucha, ani czy nawet ktoś otrzymał jej wiadomość. Miała jednak nadzieję, że owszem i że jej marna strategia nie okaże się samobójczym atakiem na znacznie silniejsze monstra. Nie czekając na reakcję reszty, popędziła cwałem na kolejną linię małpoludów, wybierając prawy brzeg na atak i modląc sie w duchu, by jej atak nie zbiegł sie z ewentualnym atakiem gryfa.

Gdy tylko wąż znalazł się blisko końskich kopyt wzniósł głowę o dwa metry w górę i zasyczał nerwowo. O mały włos sam zostałby wbity w ziemię. Smakując językiem powietrza wyczuł pot...krowi? Nie...koński. Tak. To by się zgadzało z tą polimorfką, która zburzyła mur.
Necteris nie zdawał sobie sprawy z aktualnej postaci jego sojuszników. Postanowił więc dla bezpieczeństwa atakować tylko mutanty. Wciąż poruszając językiem i kierując się nim jak kompasem zbliżył się do szóstki stojących bez ruchu mutantów.
Przyspieszył i postanowił zajść, a właściwie zapełznąć ich od tyłu. Gdy już tam się znalazł spróbował okrążyć dwóch z nich i związać ich ze sobą, a następnie udusić. W tym celu zaczął wić się powoli pomiędzy ich stopami. Robił to powoli i możliwie cicho. Wciąż jednak zachowywał czujność i gotów był odskoczyć, gdyby któryś z mutantów zauważył go.