Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wiki jednak nie zmieniały się w popiół i nie wyły z bólu. Rozpływały się w nicość, zupełnie jak gdyby nigdy ich tam nie było. To ucieszyło kobiety, wszak można było założyć, ze zwierzęta nie cierpiały...
Nekromana natomiast omal nie połknął własnych zębów gdy uświadomił sobie, że walczy z przyzwanymi duchami wilków!
Arevis musiał zmierzyć sie z dwoma zwierzętami, które przemknęły się przez ostrzał Sulama. Oto miał przed sobą dwie, dorodne wilczyce. Jedna z nich okrążała grupę, druga zaś rzuciła sie z kłami na anioła, celując w jego bark.

Gdy Arevis bawił się z jedna wilczycą, druga warcząc wściekle, skoczyła mu na plecy i, co gorsza, sprawnie na nich wylądowała gryząc go w kark.  Szczęściem w nieszczęściu było, że zęby zatrzymały się na mięśniach karku, nie przecinając żadnej tętnicy i nie miażdżąc kręgosłupa, nie mniej, gdy wilk spadł z anioła, ten poczuł się zdrowo zraniony i dotknięty do żywego.
- Jak to tak? - zagrzmiał oburzony głos w jego głowie. Po chwili jednak wzburzenie zmieniło się w zdziwienie, bowiem zabitej wcześniej wilczycy nigdzie nie było, jakby zniknęła...

Sulam musiał pogodzić się z faktem - walczył przeciw duchom, a to oznaczało, ze ten kto je wezwał w każdej chwili mógł wezwać kolejne... To nie oznaczało niczego dobrego.
Arevis został ranny, elfka miała złamana nogę, a nimfa raczej nie nadawała się do TAKIEJ walki, a jemu mogło zabraknąć many...
Jakby tego syfu było mało, biorąc zamach, nekromanta upuścił swoją nową laskę...

tak.. chłopcy sie biją, ok. Skoro nie były to prawdziwe zwierzęta w których biły serca, to mogła sie z tą walką pogodzić. Ale ... tak, jest ale... ile można stać z kością na wierzchu?! Litosci... Wyjęła następny liść z torby i zaczęła żuć.
Od razu poczuła się lepiej.
I wtedy wpadła na pomysł. Skoro i tak nie może się stąd ruszyć, to przynajmniej rozejrzy sie za jakimiś roślinami. Może akurat znajdzie coś potrzebnego...?

Nie lubiła, gdy ktoś jej rozkazywał, jednak w tej sytuacji rozkaz wydawał się całkiem słuszny.
- Dasz radę chwilę sama postać? - zapytała elfki i nie czekając na odpowiedź podbiegła do rannego mężczyzny. Szybko zobaczyła ranę, wytarła rękawem sukni krew. Nie patrzyła, czy robi to delikatnie. Teraz liczył się czas. Wyciągneła zza płaszcza z woreczka parę liści ziół, które mają złagodzić ból, spowolnić krwawienie i przyspieszyć krzepnięcie krwi...
- Bierz je, wstawaj. Jesteś mężczyzną, do cholery! - prawie krzyczała na krwawiącego nieznajomego... Czekała teraz na jego ruch.

Z Arevisem nie było najlepiej. Co prawda ugryzienie nie uszkodził tętnic i krtani, ale jednak to był kark… Zioła nimfy troche pomogły, zabezpieczyły odrobinę ranę, ale to nadal było za mało. Ilość krwi jaką stracił anioł wykluczała szybką ucieczkę, chyba, że znaleźliby jakieś nosze.
Stan Aranel też nie był najlepszy. Czorty wiedzą, czy to po ziołach, upływie krwi, z bólu czy szoku, ale najwyraźniej odpłynęła jak hetrasi na dracjum. Gapiła się w śnieg i chyba czegoś w nim szukała, jakby miało im to pomóc.
Sulam miał więcej szczęścia. Z zadowoleniem stwierdził, ze wilków nie przybywa i że do odstrzału zostało zaledwie pięć osobników. Gdy ubił cztery, ostatni skulił się nagle, podwinął ogon, warknął wyszczerzając kły i… przemówił.
- Poddaje się! – rzucił kładąc uszy po sobie. – Przestań tak płonąć chłopie!

Arevis w końcu padł na ziemię, był jednak jeszcze na tyle przytomny by starać się złagodzić upadek rękami. Słyszał jakąś... nimfę? Mówiła by wstawał, on jednak nawet nie próbował, wiedział, że mu się nie uda i w końcu odpłynie. Patrzył wciąż na Sulama oraz na to jak spopiela wilki. Usłyszał jak jeden z wilków przemawia, ale Anioł uznał to za majaki. Potrząsnął z trudem głową, zamknął oczy i zaczął intensywniej żuć zioła dane mu przez uzdrowicielkę. Starał się jak najdłużej zachować przytomność, ale wiedział, że  uda mu się długo tego robić.

Wilk nadal stał skulony pośród śniegu i naprzeciw grupie zakonników. Choć z jego pyska można było wyczytać niemal lisie cwaniactwo, nie zmieniał swej pozy „przegranego”
- Możesz mnie zabić, ale tylko zmienisz mnie powrotem w wolną duszę – powiedział tym swoim cwaniackim głosem – albo pomożesz skrzydlakowi. W obu przypadkach, ja przeżyje, w tej czy innej formie. – dodał uśmiechając się po wilczemu. Wiedział, ze nekromanta nie ma wystarczająco dużo many, by ryzykować ciskanie kolejnych pocisków bez obawy, ze nie wystarczy mu potem mocy na uleczenie anioła.