Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lehora patrzyła z zaskoczeniem na elfkę. Nie wiedziała czemu, ale parsknęła śmiechem. Jednakże, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji, po chwili przestała się śmiać. Tak to jest, jak nadużywa się roślin, nie znając dokładnie ich wszystkich właściwości...
  Zastanawiała się co robić, czy czekać na dalszy rozwój wydarzeń przy rannym aniele, czy uspokoić elfkę, która znajdowała się w tej chwili w nieświadomości...
   Ranny nie zrobi sobie samemu krzywdy, ale ona... Delikatnie położyła głowę nieznajomego na ziemii, i podbiegła do elfki, by ją uspokoić. Jej zachowanie tylko mogło pogorszyć sprawę. Kucnęła przed nią.
- NIe wolno rzucać śnieżkami w wilka! - powiedziała, jak do małego dziecka, grożąc palcem...

Lehora ucieszyła się z tej odpowiedzi. Elfka wychodziła teraz chyba ze swojego świata... Ciekawe, jaką to roślinkę wzięła?
-Jak noga? - zapytała...- Dasz radę iść? Już po wszystkim, ale sam czart wie, o co w tym wszystkim chodzi... - powiedziała, pokazując jej wzrokiem przemawiającego wilka. Sama chciałaby się dowiedzieć, co się tutaj dzieje...

Sulam był cholernie zdezorientowany. Nie wiedział jednak czym bardziej: czy wilkiem, któremu wydawało się, że jest sprytny i nie spotka go ze strony Nekromanty nic złego czy swoimi towarzyszami, którzy wydawali się być chyba nie do końca sprawni umysłowo. Z tego wszystkiego musiał wykonać krótki masaż głowy, który łagodził za każdym razem jego nerwy prawie w takim samym stopniu co herbata. Nie umywało się to może do brązowego nektaru, nie wspominając już o ustach pewnej Elfki, ale zawsze był pomocny w takich chwilach.
-A teraz wyjaśnijmy sobie kilka spraw panie Wilk. Nie muszę Cię zabijać, ale mogę Cię zabrać do moich lochów a tam przyjmiemy Cię iście po królewsku. Gdybyś był taki pewny swego nie chciał byś się teraz układać. A więc teraz gadaj co wiesz, bo inaczej jestem Cię skłonny zabrać na bardzo długie i wyczerpujące przesłuchanie.- starał się uśmiechnąć jak Wilk jednak wyszedł z tego jakiś grymas. Nie podobało mu się to wszystko tym bardziej, że niepokoił się o Necterisa.

Wilk oberwał śniegiem prosto w nos, odruch był silniejszy niż inteligencja i pisnął jak kopnięty psiak. Zaraz na jego pysku pojawiło się oburzenie takim traktowaniem, zawył cicho i ze złością po czym zwrócił się do Sulama.
- Możesz trzymać wariatów z dala ode mnie? – zapytał kąśliwie – I może pomóż skrzydlakowi, bo CI się wykrwawi i ja będę miał przez to problemy… - dodał faktycznie spoglądając z niepokojem na anioła – Ja chce tylko przeżyć i zachować to ciało, więc jak się dogadamy… to ja jestem skłonny wiele wam pomóc. – powiedział znów z uśmiechem cwaniaczka z portu – Nazywają mnie Wyszczekany… tak, tak, nie śmiać się.
Znów, gdzieś w oddali zawyły wilki, ale chwile później odezwały się pahwaty, więc nie należało się obawiać. Małpopodobni zakonnicy świetnie radzili sobie z wilczymi najeźdźcami.

Lehora patrzyła z zaskoczeniem na elfkę. ,,Wariatka!" - pomyślała... Patrzyła na nią, jak odchodzi, ze swoją złamaną nogą. W dodatku wilk chciał się dogadać. No ten świat to już się nie wydawał taki normalny, jak jej się wcześniej wydawało! Szalone elfie zielarki, gadające wilki... Mogła chyba się nie ruszać ze swojego domu... Ale jeśli już tutaj jest, to musi tutaj być do końca! NIgdy nie można zostawiać czegoś rozpoczętego i tak po prostu odejść...
   Patrzyła na rannego elfa. Nie mogła nic zrobić, nie miała takich mocy, i chociażby bardzo chciała, nic nie wpadało jej do głowy... Jedyne, co mogła zrobić, to znowu podejść do nieznajomego... Uklękła przy nim, popatrzyła na twarz. ,,Matko! Pomóż mu..." - powiedziała w myślach błagalnie...I nasłuchiwała dalszego rozwoju wydarzeń...

Pomalutku, bez pośpiechu idzie sobie. Byle do przodu, byle do zabudowań.
Miała dość tego mostu. Co ją podkusiło na ten spacer?!
Przyznała w duchu, że było miło... do czasu!
Potem zaczęła się zastanawiać, jak to się dzieje, że w ogóle idzie.
To adrenalina, tak... to na pewno to...

-Pasuje do Ciebie.- Sulam powiedział obojętnym tonem i wyciągnął dłoń w kierunku drzew. Ich energia powoli przechodziła przez jego dłonie. Czuł znowu tą silną falę, uczucie wszechogarniającej rozkoszy. mocy za której pomocą mógł przenosić góry. Jednak nie był już nowicjuszem w tej dziedzinie, potrafił panować nad tą emocją, choć czasami tak bardzo chciał dać się jej ponieść. Energię skupił w dłoniach w postaci zielonej kuli. Popatrzył na Arevisa, westchnął cicho i rzucił ją w jego stronę.
Dopiero teraz zauważył co wyczynia Aranel. Szczeka mało mu nie wypadła. "Idiotka, kretynka, tylko pogorszy sytuację!". Kobieta miała otwarte złamanie i i chodziła, prawie jak gdyby nigdy nic. To przeczyło wszelki prawom biologii, medycyny zwykłej i sądowej, nie wspominając już o zdrowym rozsądku. Na szczęście jakaś anielica ją unieszkodliwiła.
-Unieruchomcie ją!- Krzyknął do kogokolwiek, w zasadzie do nikogo konkretnego, równie dobrze mogły odezwać się liście drzew. -A potem natychmiast zabrać ją do szpitala, tak samo Arevisa. Ja tu mam jeszcze do pogadania z Wyszczekanym, prawda? Chyba, że pan pozwoli na drobny spacerek na zakonne ziemie.

Ocknęła się. Nie wiadomo co to spowodowało. Może to wycie, może pomoc medyczna.
Rozejrzała się. Ostatnie co pamiętała to chwila w której poslizgnęła się na lodzie. A potem... czarna dziura...
Skąd się wzięlici wszyscy ludzie? Przecież była tu sama...
-Co tu się dzieje? -spytała rzeczowo i spokojnie. Słyszała wilki i czuła, że sytuacja jest nieciekawa.