Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Opowiedz mi o tym szamanie.- rzekł Nekromanta, sięgając po kolejne złoża życiodajnej energii natury. Zielona energia wędrowała do Aranel, okrywając i regenerując jej ciało. Za kilka chwil poczuje się najprawdopodobniej lepiej niż kiedykolwiek. Poczynał się niepokoić, jego moc choć znacznie wzrosła w przeciągu ostatniego roku nie była nieograniczona. Sytuacja była cholernie nieciekawa, a szaman z którym mieli do czynienia musiał być potężny, tych wilków wydawała się być setka, może nawet ich liczby przekraczały tysiąc , a może nawet i więcej. Bał się, po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę się bał. Z duchami mógł walczyć, proszę bardzo niech przyjdą!, ale niech to będzie jakaś sensowna liczba.

Wilk jednak stał już obok rannego anioła i obwąchiwał anioła jak i nimfę. Wyraźnie coś mu się nie podobało, jemu chyba ciągle coś się bardzo wyraźnie nie podobało, tak przynajmniej wynikało z jego pyska.
- A ten? Przyda się nam, sfor jest sporo i jedyne co trzyma je z daleka to potrzeba ściągnięcia dodatkowych watah. – powiedział niemal z obawą – Co do szamana… Efoz, czy Efrez się nazywa… Na pewno coś koło tego. Ściągnął mnie niedawno, razem z kilkudziesięcioma innymi, tymi których właśnie wysłałeś powrotem na tamtą stronę. – powiedział niby z wyrzutem – Nie wiem jeszcze nic konkretnego, dostaliśmy rozkazy atakować wszystkich, którzy się obudzą… no i mieliście pecha. Pomożesz mu, czy ma się wykrwawić i będziemy mieć jeden miecz mnie? – zapytał rozeźlony, widząc, że nikt nic dla anioła nie robi.

Jako pierwszy na miejsce przybył mag, cały zasapany. Zatrzymał się na moście, a jego wzrok wypatrywał Nekromanty. Stał on pewnie na cegłach, czekając na Sulama. Nagle, jego oczy spoczęły na wilku, obok której stał dziekan i reszta osób. Szybkim pendem, bez wahania pobiegł sprintem w tamtą stronę. Nerwowo zatrzymał się parę metrów przed bestią. -Co się dzieje ?.-Zapytał, a jego oczy patrzyły na Sulama.

Wybacz, myślałęm  że to wataha wilków, update;

Ostatnio edytowany przez Akär (2010-03-31 19:17:53)

Vicky ciągle klęczała przy nieprzytomnym Arevisie, zdąrzyła już starannie opatrzeć jego ranny kark i inne pogryzione miejsca. Miała nadzieję, że może jednak Sulam zdecyduje się użyć magii leczącej, której ona sama niestety jeszcze nie znała. Namoczyła trochę czystego płótna, w które zawinięte były fiolki z torby medycznej w śniegu i delikatnie przetarła czoło anioła. Może uda się go obudzić...

Przestraszyła się odrobinę, kiedy podszedł do nich wilk, nie odsunęła się jednak. Czekała poprostu co będzie dalej.

Anioł przybył najszybciej jak potrafił. Obok niego stał dziwny krasnolud w mundurze gwardii Światynnej.
Nie posiadał broni która nadawała się do walki. Jego bronią była żarliwa modlitwa... A czy teraz zadziała? Wątpił.
-Dain... Przyszła chwila by cię światu okazać. Dalej!- powiedział do gwardzisty.
Spostrzegł wilka i Sulama. Widział rannego Arevisa oraz dwie kobiety widocznie się nim zajmujące.
Ścisnął mocniej swój żelazno srebrny kostur i podszedł bliżej, krasnolud szedł niedaleko ściskając dwa ostrza. Cały czas szeptał modlitwy... Cały czas prosił o pomoc. O podarowanie sił na to starcie.
Kiedyś życie było łatwiejsze. W niebiosach był nieporównywalnie silniejszy. Tutaj posiadał jedynie srebrny elementami kostur i wiarę... Oraz mięśnie. Które swoją droga też tak słabe nie były.

Ostatnio edytowany przez Dark Verreuil (2010-04-01 09:04:59)