Zakon Światła Ostoja Fantazji

Coś wisiało w powietrzu i elfka posiadała tego świadomość; zresztą, nie sposób było nie wyczuć tej energii. Coś się działo i coś się miało wydarzyć. A ona czuła, że nie powinno jej tu zabraknąć.
Do Mostu zbliżyła się niemal niezauważona. Nie potrafiła teleportować się ani latać - choć miała skrzydła, o niezwykłych właściwościach - ale lata, spędzone na nauce profesji, uczyniły swoje, dając jej także zwinność i cichość kroków. Była tancerką - tancerką cienia i miała swój wachlarz sztuk.
Kiwnęła głową wszystkim zebranym. Nie miała pewności, czy Sulam wiedział o jej przybyciu od początku - wszak jego umiejętności magiczne pozwalały mu na to bez większego trudu, zdaje się - czy też był zaskoczony... Wiedziała, że to on tutaj dowodzi i nie rzuciła mu się na szyję, nie powiedziała nic, tylko posłała uśmiech. Pełen stoickiego spokoju i pogody ducha. Sama nie zbliżała się raczej, stała w pewnej odległości.
Spojrzała po wszystkich zebranych. Takiej mieszaniny Istot nie widziała dawno - i na jej ustach pojawił się uśmiech.
Jakiś spokój tkwił w Erufailë, mimo nadciągającej burzy.

Ostatnio edytowany przez Erufailë (2010-04-03 00:28:38)

Na horyzoncie, pomiędzy drzewami było widać jakąś postać. Powoli zbliżała się w kierunku mostu, lecz nie był to wróg którego wszyscy tu zgromadzeni wyczekiwali, ale myśliwy.
Nie spieszył się, aż nadto, nie miał ochoty z kimkolwiek walczyć. Wszystko przecież można było rozwiązać pokojowo, bez rozlewu krwi. On sądził, że nie ma złych istot, że w głębi duszy wszyscy są dobrzy. Może i brzmiało to jak w bajce, ale przecież każdy miał swoje cele i motywy. Może po prostu myśleli, że wybierają mniejsze zło?
I znów się zamyślił. Nawet nie zauważył, że wkroczył na most. Na którym i w okół którego zgromadziła się niemalże połowa zakonu. Która niestety była w rozsypce. A jeżeli mieli z kimś walczyć to należałoby przemyśleć, jak?
Teraz odwrócił głowę i spojrzał na dziekana i zagadał do niego. -Witam pana Sulama. Jak pan wie mistrz Mangel kazał nam tu przybyć, a jeżeli nie to właśnie się pan dowiedział. - Następnie myśliwy dojrzał wilka, który posługiwał się ludzką mową i dodał. -Więc z kim nam przyszło walczyć, czy ten pies ma coś z nim wspólnego? - Zapytał.

Niczym wielka, czarna i drąca się w niebogłosy kometa, o most przypierdzielił (bo było to zdecydowanie zbyt mocne na zwykłe ,,uderzenie") Dowódca Srebrzystych. Huknął o most, lecz niemal od razu spróbował wstać podtrzymując się barierki. Czuł się słabo, kręciło mu się w głowie i był mniej więcej wściekły. Mruknął coś po nosem o tym, co myśli o matce maga - ducha i o tym, jak chędożyło ją okoliczne bydło nierogate.
Zauważył, że przez cały czas ściska w dłoni dwa srebrne noże. Schował je czym prędzej i rozejrzał się. Było tu mnóstwo zakonników.

Ostatnio edytowany przez Necteris (2010-04-03 20:00:21)

Nie zdążyli się nawet ustawić w odpowiednim szyku, gdy kolejna fala mocy zalała ich dusze. To nie było coś, co da się opisać słowami, to nawet nie było wyłącznie magiczne przeżycie. To było coś na pograniczu wszystkich Trzech Bram.
Z lasu wyszedł osobnik płci niewątpliwie męskiej. Jego czarne, długie włosy powiewały, nieskrępowane żadnym rzemieniem , a szare oczy wgniatały każdego zakonnika w ziemię. Był potężny, wszyscy to czuli. Był potężny ciałem, duchem i umysłem.
Wokół jego postaci materializowały się i znikały fagi, między palcami można było dostrzec wyłaniające się i kryjące z powrotem ostrza. Aurę magiczną miał tak skondensowaną, że można b na niej siekierę zawiesić, z resztą, spod rękawów śnieżnobiałej koszuli wstawały tatuaże bojowe, pozwalające mu ciskać pulsarami w niemal dowolnych ilościach, na plecach groźnie błyskało ostrze Notap, a na czole miał Zimne Żelazo. Kawał skurwysyna i chyba nie zamierzał dać się zabić – tylko tyle mogli o nim pomyśleć.
- Co to ma być? – zapytał prześmiewczo mierząc oddziałek Zakonu wzrokiem – Najpierw musiałem się użerać z kotołakami partyzantami, a teraz mam jeszcze dzieci niańczyć?! – tego śmiechu, tej salwy ośmieszenia, żadne z nich miało nie zapomnieć aż do śmierci. – Kto pierwszy?

Arevis powoli wstał niepewnie i zachwiał. Szybko złapał ramię Anielicy będącej obok i poczekał aż będzie mógł stabilnie stanąć, dopiero wtedy puścił. Złapał mocno miecz i stanął przy Sulamie. Przeżył więcej niż większość tu obecnych i nie będą go młodziki wyręczać. Co z tego, że był ranny? Dziekan uleczył go wystarczająco by mógł stanąć do walki. Denerwowało go to, że wszyscy stali już gotowi do bitwy, a on zaprawiony w boju barbita leżał ranny i pewnie miał być wyłączony z walki, ale na szczęście dzięki Sulamowi może jako tako stanąć między innymi. Anioł uznał, że z taką istotą w pojedynkę nie ma nawet on szans, szczególnie w tym stanie. Jeśli mają jakoś wygrać trzeba będzie uderzyć na niego grupą i najlepiej otoczyć. Niepokojące było to, że najwidoczniej skurwysyn mógł posługiwać się magią i mocami umysłu. Jeśli jednak uderzyć ze wszystkich stron wszystkimi siłami może się udać. Och... Szkoda, że nie Arevis nie miał przy sobie Zguby Laoili. Z nią życie było prostsze. Obojętnie jakich diabelskich mocy używał przeciwnik, wystarczyło jedno cięcie i zarówno ciało i dusza szły w zapomnienie. Teraz jednak trzeba było skupić się na tej postaci o kruczoczarnych włosach.

Zabrakło jej tchu, gdy On się zjawił. Nawet zanim jeszcze On się zjawił. Powietrze stężało, aura również. Bliska była nawet stwierdzenia, że spowolni ich wszystkich ruchy, że będzie jak smoła. A oni jak te muchy w tej smole uwięzieni. Całe ich zgromadzenie w jednej chwili wydało jej się takie śmieszne, małostkowe. Nie znaczące nic, a nic.
To było cholernie przerażające. Cała jego postać epatowała mocą i to każdego rodzaju. A jego wzork? Sprawił, ze polimorfka niemal dosłownie zapadła się pod ziemię. Nie mogła jednak teraz panikować, nie mogła poddać się temu strachowi. Oto przecież chodziło w tej 'prezentacji'. Oczyściła umysł, wyklarowała sobie cała sytuację, scenerię i oczywiście Jego. Podczas tej krótkiej chwili zapamiętała nawet, gdzie i jak stoją poszczególni Zakonnicy. Tylko, co to mogło dać?
Wiedziała, że jej magia jest wciąż jeszcze mocno ograniczona. Wiedziała, że nie będzie umiała wspierać walczących mieczem dostatecznie długo. Jednak wiedziała też, że będzie ich wspierać tak długo jak starczy jej sił. Bo po to tu była.
Sięgnęła wgłąb siebie, przygotowując się na to co miało nadejść. Bo przecież Przybysz raczej przyjaźnie nastawiony nie był. Zebrała swoją manę, skupiła ją. Tak, żeby zawsze była na podorędziu.
Teraz jednak czekała. Jeszcze.

Vicky przyglądała się przybyszowi. Czuła emanującą od niego moc. Nie rozumiała tylko jednego, czemu właściwie był ich wrogiem? Dlaczego chciał ich skrzywdzić? Może tak wcale nie było i ta cała sytuacja jest jakimś kompletnym nieporozumieniem. Nigdy nie była w stanie zrozumieć pojęcia wojny, nie wiedziała dlaczego ktoś miałby chcieć kogoś skrzywdzić. Oczywiście nie była zupełnie naiwna, wiele razy widziała różnego rodzaju bitwy, niemniej jednak nie zmieniało to faktu, że nie potrafiła zrozumieć ich celowości. Może teraz było tak samo i jest to jakaś wielka bezsensowna pomyłka? W końcu przecież nawet atakujący wcześniej wilk zmienił swoje zamiary i stanął po ich stronie.

Pomogła Arevisowi wstać, kiedy chwycił ją za ramię, a gdy już pewnie stanął na nogach schowała się za jego plecami.