Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Opowiedz mi o tym szamanie.- rzekł Nekromanta, sięgając po kolejne złoża życiodajnej energii natury. Zielona energia wędrowała do Aranel, okrywając i regenerując jej ciało. Za kilka chwil poczuje się najprawdopodobniej lepiej niż kiedykolwiek. Poczynał się niepokoić, jego moc choć znacznie wzrosła w przeciągu ostatniego roku nie była nieograniczona. Sytuacja była cholernie nieciekawa, a szaman z którym mieli do czynienia musiał być potężny, tych wilków wydawała się być setka, może nawet ich liczby przekraczały tysiąc , a może nawet i więcej. Bał się, po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę się bał. Z duchami mógł walczyć, proszę bardzo niech przyjdą!, ale niech to będzie jakaś sensowna liczba.

Wilk jednak stał już obok rannego anioła i obwąchiwał anioła jak i nimfę. Wyraźnie coś mu się nie podobało, jemu chyba ciągle coś się bardzo wyraźnie nie podobało, tak przynajmniej wynikało z jego pyska.
- A ten? Przyda się nam, sfor jest sporo i jedyne co trzyma je z daleka to potrzeba ściągnięcia dodatkowych watah. – powiedział niemal z obawą – Co do szamana… Efoz, czy Efrez się nazywa… Na pewno coś koło tego. Ściągnął mnie niedawno, razem z kilkudziesięcioma innymi, tymi których właśnie wysłałeś powrotem na tamtą stronę. – powiedział niby z wyrzutem – Nie wiem jeszcze nic konkretnego, dostaliśmy rozkazy atakować wszystkich, którzy się obudzą… no i mieliście pecha. Pomożesz mu, czy ma się wykrwawić i będziemy mieć jeden miecz mnie? – zapytał rozeźlony, widząc, że nikt nic dla anioła nie robi.

Jako pierwszy na miejsce przybył mag, cały zasapany. Zatrzymał się na moście, a jego wzrok wypatrywał Nekromanty. Stał on pewnie na cegłach, czekając na Sulama. Nagle, jego oczy spoczęły na wilku, obok której stał dziekan i reszta osób. Szybkim pendem, bez wahania pobiegł sprintem w tamtą stronę. Nerwowo zatrzymał się parę metrów przed bestią. -Co się dzieje ?.-Zapytał, a jego oczy patrzyły na Sulama.

Wybacz, myślałęm  że to wataha wilków, update;

Ostatnio edytowany przez Akär (2010-03-31 19:17:53)

Vicky ciągle klęczała przy nieprzytomnym Arevisie, zdąrzyła już starannie opatrzeć jego ranny kark i inne pogryzione miejsca. Miała nadzieję, że może jednak Sulam zdecyduje się użyć magii leczącej, której ona sama niestety jeszcze nie znała. Namoczyła trochę czystego płótna, w które zawinięte były fiolki z torby medycznej w śniegu i delikatnie przetarła czoło anioła. Może uda się go obudzić...

Przestraszyła się odrobinę, kiedy podszedł do nich wilk, nie odsunęła się jednak. Czekała poprostu co będzie dalej.

Anioł przybył najszybciej jak potrafił. Obok niego stał dziwny krasnolud w mundurze gwardii Światynnej.
Nie posiadał broni która nadawała się do walki. Jego bronią była żarliwa modlitwa... A czy teraz zadziała? Wątpił.
-Dain... Przyszła chwila by cię światu okazać. Dalej!- powiedział do gwardzisty.
Spostrzegł wilka i Sulama. Widział rannego Arevisa oraz dwie kobiety widocznie się nim zajmujące.
Ścisnął mocniej swój żelazno srebrny kostur i podszedł bliżej, krasnolud szedł niedaleko ściskając dwa ostrza. Cały czas szeptał modlitwy... Cały czas prosił o pomoc. O podarowanie sił na to starcie.
Kiedyś życie było łatwiejsze. W niebiosach był nieporównywalnie silniejszy. Tutaj posiadał jedynie srebrny elementami kostur i wiarę... Oraz mięśnie. Które swoją droga też tak słabe nie były.

Ostatnio edytowany przez Dark Verreuil (2010-04-01 09:04:59)

Wilk popatrzy zaskoczony na nagle objawiających się nowych zakonników. Widać, nie spodziewał się tak nagłego wysypu nowych postaci dramatu, który miał się teraz rozegrać. Naprawdę, zaskoczyła go ich obecność.
- Eee, no dobra… - powiedział starając się nie tracić rezonu i unosząc łeb tak, by zobaczyć wszystkich zgromadzonych – Skoro już się tu zlecieliście. Przygotujcie się. Szaman pewno zaraz się tu pojawi… a wraz z nim, może moi znajomi, którzy chronili wam tyłki, jak wy słodko spaliście.
Czemu nikomu nie wydawało się, ze ten duch nie żartuje? I co za jacyś znajomi? Gadające wilki zaczynały wszystkich wkurzać, mimo, że znali tylko jednego. Powęszył chwilę w powietrzu, zmarszczył z niezadowoleniem pysk…
- Jest gdzieś niedaleko, ale ktoś go zajął… Kto dowodzi?!

Nagle pojawił się nowy uczestnik dramatu... Nie odezwał się do nikogo tylko podszedł do rannego anioła, zdjął płaszcz i podał go Vicky.

- To chyba wystarczy - powiedział po czym uważnie przyjrzał się wilkowi i pozostałym osobom.

Patrzył on na każdego obojętnie i przelotnie, jednak gdy jego wzrok natrafił na rudowłosą elfkę obojętność zniknęła, pojawiło się zaś zaciekawienie. Nie trwało ono zbyt długo po po chwili jego wzrok z powrotem powędrował w kierunku wilka. Avalar powoli i ostrożnie skierował rękę w kierunku luźno wiszącego miecza i chwycił za rękojeść prawą ręką, ale nie wyjał go, tylko cierpliwie czekał.

Ponownie zaczerpnął moc natury. Najwyraźniej poprzednia kula energii była za słaba i Arevis potrzebował znacznie więcej energii niż mu się to z początku wydawało. Jakież to był frustrujące, kiedy Dziekanowi Szkoły Magii, nie wszystko szło jak po maśle. Zgromadził, już z resztą trzeci raz w przeciągu ostatnich kilku minut, życiodajną moc z okolicznych drzew i cisnął je w barbitę. Miał nadzieję, że teraz to wystarczy.
Sulam oparł się o barierkę starając się za wszystkimi i wszystkim nadążyć. Co chwilę ku jego zdumieniu przybywał ktoś nowy, przybywały twarze, które nigdy w życiu nie widział. Może ktoś wysłał sygnał o pomoc, może ten most po prostu tak działał, że przyciągał tu wszystkich okolicznych nieszczęśników? Tylko bogowie chyba raczyli to wiedzieć.
Teraz najważniejsze było zapewnienie bezpieczeństwa sobie i Zakonnikom, kładąc mocny nacisk zwłaszcza na siebie. Sulamowi nie można było zarzucić egoizmu, jednakże wiedział, że bez niego wiele rzeczy nie pójdzie jak trzeba. Co tu ukrywać, był potężnym czarownikiem i jego moc zapewne była bardziej ceniona niż któregokolwiek z tutaj zgromadzonych zakonników. I wiedział to mimo całej swojej wewnętrznej skromności i dystansu wobec siebie.
Niepokoiła go informacja o pobratymcach podobnych do Wyszczekanego. Perspektywa spotkania kolejnych irytujących gadających duchów była nie do zniesienia. Jednakże jeżeli mieli okazać się sojusznikami w walce z szamanem, będzie niestety musiał to znieść dla swojego i zakonnego dobra. Jedyne co teraz mogli zrobić, to po prostu czekać.