Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Tak? - Odpowiedziała spokojnie, jakby zupełnie nie zauważyła wcześniejszego 'wybuchu' sędziego. Nie zauważyła lub uznała go za coś zwyczajnego, czym nie należałoby się zbytnio martwić. Cały czas rozmyślała nad stanem sądu. W końcu to, że trzeba było tu urządzić solidne sprzątanie to jedno, ale należałoby się również zastanowić kto lub co ten rozgardiasz tu uczynił.
Podniosła z ziemi kolejny nadpalony fragment papieru. Ten również był niemożliwy do odczytania. Komuś widocznie najbardziej zależało, zeby rozwalić wszystko na swojej drodze, czyniąc to w ogóle nieprzydatnym, nieczytelnym, zniszocznym i możliwym tylko do wyrzucenia. Chociaż Sąd i tak był w niezłym stanie, w porównaniu do budynku, w którym niegdyś składano skargi to był szczytem budowlanej perfekcji. Wszędzie jednak można było dostrzec mniejsze lub większe skutki tajemniczej śpiączki, która dotknęła wszystkich zakonników (no może z wyjątkiem tych nieżyjących). Tutaj jakiś dziwny symbol, tutaj znów budynek obrócony w perzynę, tu brak przejścia, tam brak drogi.
- Wszystkiemu winien letarg. - Mruknęła pod nosem, bardziej do siebie niż do smoka.

Dziewczyna drgnęła. Tego się nie spodziewała, nie takiej prośby. Na jej twarzy odmalowało się szczere zdziwienie, kiedy tak patrzyła na smoka. Na usta cisnęło jej się, 'do reszty Ci odbiło, czy co?, jednak w porę się opanowała. Uśmiechnęła się jedynie. Trochę zgryźliwie.
- To nie leży w moich kompetencjach Smoku. - Powiedziała podchodząc nieco bliżej. - Chociaż mogę to zrbić jako Twoja znajoma. Tylko nie spodziewaj się czegoś nadzwyczajnego... Nie wróciłam jeszcze do formy po... Letargu. - Skłamała. Skoro sędzia sam nie zapytał co się z nią działo, oznaczać to mogło, że nie wiedział o jej odwiedzinach na 'tamtym świecie'. I Ireth chciała by tak pozostało. Im mniej osób wiedziało tym lepiej. Być może kiedyś dorośnie do tego na tyle, by mówić o tym swobodnie. Być może kiedyś przywyknie do tego dziwnego chłodu w sercu i mętliku w głowie. Odsunęła te rozmyślania na bok i oczyściła myśli. To był jej sposób na zachowanie spokoju. Odsyłanie niechcianych wspomnień i uczuć w daleki kąt umysłu.
- Chociaż wolałabym tego nie robić... - Dodała jeszcze po czym grzmotnęła Smoka w ramię. Nie włożyła w to ani całej swojej siły, ani też nie było to przyjacielskie pacnięcie. Zaśmiała się pod nosem. - No to do roboty!

Dziewczyna zatrzymała się wpół kroku. Czy naprawdę musiał zapytać się co się z nią działo? Teraz musiała dalej brnąć w kłamstwo, a to jakoś przeszkadzało jej sumieniu. Ale cóż. Nie była jeszcze gotowa by opowiedzieć swoją prawdziwą historię, jeszcze nie. Nerwowym ruchem przygładziła fałd swojej peleryny, po czym odwróciła się rzekomo idąc w miejsce, gdzie leżało najwięcej porozwalanych kartek. Nie mogła teraz patrzec na swojego rozmówcę, zbyt wiele mógłby wyczytać z jej oczu.
- Letarg. Cóż, to dziwne zjawisko, które dotknęło cały Zakon. Wszyscy stracili przytomność, dobytek i niekiedy też życie. - Przez myśl przemknęło jej to co mówił Mangel o kompleksie nekromanckim. Tam urządzono jakąś masakrę tych mrocznych magów. Mimowolnie się wzdrygnęła. Ohyda. - A a propos tego co działo się ze mną. - Bardzo starała się by jej głos nie zadrżał. Prawie jej się udało. Żeby zamaskować swoje zawahanie schyliła się po leżący na ziemi papier. Ten był w lepszym stanie niż poprzednie. Ten można było odczytać. To było pozwolenie na budowę. Chyba.
- Nie było mnie w tych stronach. Wróciłam niedawno. - Dokończyła, sięgając po następny dokument. Będzie je musiała jakoś posegregować. Na te jeszcze zdatne do użytku, które trzeba będzie przepisać i te zupełnie nieczytelne i zniszoczone.
Właściwie to tym razem nie skłamała. Tylko dostosowała prawdę do swoich potrzeb, trochę ją nagięła. Ale przecież faktycznie jej tu nie było przez ostatnie miesiące.

- Rozumiem - mruknął Kraght'nar. Trzeba się będzie dowiedzieć od kogoś innego, co się ostatnio tutaj stało... pomyślał, wracając do pracy. Odwalając na bok co większe fragmenty Sądu, nucił cicho wesołą melodię, a przynajmniej tak cicho, jak cicho może mruczeć stworzenie jego rozmiarów. Melodia ta była raczej smutna, choć cały czas sprawiała wrażenie, że może lada moment zmienić swój nastrój.
Gdy zauważył podchodzącą do budynku nimfę, przestał nucić i obserwował ją w skupieniu, nie przerywając pracy. Kiwnął łbem, gdy wyjaśniła, czemu przyszła i nawet na jego gadziej twarzy pojawił się swego rodzaju uśmiech. Trzeba wspomnieć Ekenie, że są tacy, którzy uważają mnie za szlachetnego pomyślał i podskoczył, lądując przed nimfą w ludzkiej postaci ze zdjętym kapturem płaszcza, odsłaniając białą twarz.
- Witam panią - powiedział, kłaniając się nisko z pięścią przyciśniętą do piersi, jak każe smoczy zwyczaj. Prostując się, odebrał pergamin. Przez krótką chwilę go czytał. - Dobrze... - stwierdził, zwijając dokument.
- Ireth! Przechowaj go razem z resztą dokumentów! - zawołał do swojej pomocniczki i rzucił go jej.
- Należy się dwadzieścia dukatów - zwrócił się ponownie do nimfy i wyjął z płaszcza zwój, pióro i kałamarz. Na jednym z kamieni, który leżał poziomo zaczął wypisywać pozwolenie. Pomrukiwał cicho, narzekając na niezbyt wygodne warunki pracy... Kiedy w końcu skończył, wyprostował się z cichym jękiem i wyciągnął z kieszeni świecę. Zdjął jedną z rękawic i przyłożył świecę do dłoni. Od razu kilka kropel roztopionego wosku wylało się na pergamin, który smok zapieczętował, odbijając na nim pieczęć Sądu. Z powrotem nałożył rękawicę.
- Proszę, oto pozwolenie - powiedział, podając zwój i uśmiechnął się lekko. - Pieniądze podaj Ireth - dodał, wskazując dłonią pomocniczkę.

Dziewczyna zręcznie pochwyciła pergamin, przeleciała po nim wzrokiem po czym zwinęła w rulonik. Dokumenty były datowane, więc nie musiała się martwić, o to gdzie tymczasem go położy. W budynku wciąż panował harmider, jednak udało jej się odkopać spod drobniejszych kamieni półkę na tylę głęboką i stabilną, że to właśnie na niej składowała dokumenty nadające się do użytku. Kawałek niżej leżały papiery, które były w stanie dobrym, ale pilnie potrzebującym przepisania. Zacieki, nadpalenia i różne inne plamy wszak nie prezentowały się zbyt dobrze. tylko, że na razie i tak nie miała, ani gdzie tego zrobić, ani też kiedy. Najniżej, na ziemi leżały skrawki, strzępki i inneg tego typu rzeczy nadające się już jedynie do wyrzucenia czy też spalenia. Tych niestety było najwięcej. Sprawca, czy sprawcy letargu już się o to postarali.
Odwróciła się jeszcze na chwilę by uśmiechnąc się do odchodzącej interesantki po czym wróciła do swoich zajęć.
- A Ty Smoku, co robiłes przez ten czas, kiedy Cię nie było? - Zapytała starając się podtrzymać jakoś rozmowę i niedopuścić do nieprzyjemnej rażącej wręcz w uszy ciszy. Schyliła się po kolejne dokumenty, porozwalanych leżało ich już coraz mniej, ale kto wiedział ile było ich jeszcze pod leżącymi tu i ówdzie głazami?

Uśmiechnęła się delikatnie. Nie wiedziała, że Kragh był 'tak młody', oczywiście jak chodziło o smocze lata. Ona właściwie też na Zakon przybyła jako podrostek i dopiero tu stając się kobietą. Teraz była kimś innym niż jak tu przybyła. Była dojrzała, doświadczona i wskrzeszona. Cały czas dziwnie było jej z tą myślą, jednak skutecznie odsuwała ją od siebie. Zajmując się różnymi drobnymi sprawami, zajmując czymś swoją głowę. Jak na przykład sprzątaniem sądu.
- Nie wiedziałam, że jesteśmy rówieśnikami, w bardzo luźnym tego słowa znaczeniu. - Zaśmiała się cicho. To ile przeżył smok i ona było wręcz niemożliwe do porównania. On miał za sobą tyle lat i jeszcze więcej przed sobą. Ona... Cóż ona żyła pełnią życia, ciesząc się każdym najmniejszym nawet momentem. Nie była długowieczna, to miało swoje wady, ale także zalety. Cieszyła się chwilą, bo tak napradę tym było jej życia w stosunku do życia smoków, aniołów, duchów...
Wracając do sprzątania. Ireth stanęła mniej więcej na środku sali, rozglądając się po pomieszczeniu. Wszystkie lub też większośc dokumentów leżała już zwinięta na prowizorycznej półce, wciąż jednak pył, kurz, a nawet głazy walały się tu i ówdzie. Nie wspominając o śniegu pod wybitymi oknami. Smok czyścił całkiem szybko, ona zaś poruszała się jak mucha w smole. Trochę jej to przeszkadzało. Taka niema rywalizacja dla zabicia nudy. Czemu nie? Właściwie wiedziała co należy zrobić, aby zastosować drobne wpomagające zaklęcie. Widziała jakie są jego skutki i wiedziała, że mocy ma wystarczająco by go urzyć. Znała inkantację bo już nie jeden raz magowie posługiwali się nim przy niej. Poza tym widzała kiedyś Księgę Zaklęć Urzytecznych... Pozostawał jednak fakt, że nigdy wcześniej nie korzystała z tego działu. Ale ponoć był najłatwiejszy.
Więc postanowiła spróbować. Na moment zamkneła oczy, odcinając się od otoczenia. W swojej głowie starała się wszystko przetrzymywać poukładane, więc umysł jej jawił się jako pomieszczenie z wieloma parami drzwi. Za każdymi chowała coś innego, teraz jednak zagłębiła się w szczelinę, gdzie 'przetrzymywała' swoją manę. To będzie dobre ćwiczenie, chociażby na kolejny wykład w Szkole Magii. Musiała przecież zacząc budzić ten swój specyficzny zmysł, jeżeli chciała cokolwiek ze Szkoły wynieść. A wbrew pozorom chciała.
Wyciągneła dłoń przed siebie i szepnęła jedno krótkie słowo. - Cleo. - A potem tylko zachwycona patrzyła jak pył z jej najbliższego otoczenia znika odsłaniając marmurową posadzkę. Może nie była to duża powierzchnia, ani też jakiś wielki efek, jednak zaklęcie podziałało. I to tylko dzięki niej.
Uśmiechnęła się do siebie, po czym ruszyła w kolejny zaśmiecony kąt.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-03-19 20:12:37)

(mój błąd, poprawiłam)

Niemalże powiedziała na głos, że tak naprawdę Smoczy Sędzia niewiele o niej wiedział, w ostatniej chwili zamknęła jednak usta. To byłoby niemiłe, nieuprzejme i zapewne skutkujące w długiej rozmowie z pytaniami, na które nie chciała odpowiadać. Lepiej, więc było ugryźć się w język i sprzątać dalej.
- Tak naprawdę to nie umiem jeszcze czarować. Wciąż się jednak uczę. - Odparła. Przecież tyle mógł o niej wiedzieć. Mógł wiedzieć, że chodzi do Szkoły Magii, bo dawniej razem z Ekeną się do niej zapisały. Nie mógł jednak wiedzieć, jak długą przerwę miała. Ponownie wypowiedziała inkantację patrząc jak kurz znika sam spod jej wyciągniętej dłoni. Tym razem efekt był już lepszy. Posadzka w kącie zalśniła czystością, przynajmniej tyle, na ile mogła. - To jest nic, błahostka w stosunku do tego, czego wymaga Sulam. - Uśmiechnęła się delikatnie zerkając na Smoka. - Ale nie będę Cię tym zanudzać. To dziwne. - Zaśmiała się cicho. To chyba była pierwsza tak długa rozmowa jaką Ireth kiedykolwiek odbyła z tym konkretnym Smokiem. Może nie była jego odwiecznym i wielkim wrogiem jak Ekena, jednak fatk, że dawniej Ireth trzymała jej stronę nie pozostawiał jej też neutralnej. Polimorfka zmieniła się, a potwierdzeniem tego był chociażby fakt, że pomagała ogarnąć budynek Sądu, że zgłosiła się tu właściwie na ochotnika, że sam Kraght'nar był teraz jej pracodawcą. Czy jednak gad zauważył te wszystkie drobne zmiany jakie w niej zaszły? To, że była dziwnie spokojna, że jej spojrzenie wciąż było jakby nieobecne i częstokroć nawet puste? To, że co jakiś czas nagle zatrzymywała się wpół kroku, tylko po to by zamknąć na moment oczy i pogrążyć się w swoich myślach? Czy chociażby to, że ani razu nie wymówiła imienia Ekeny, odkąd się tu zjawiła. Dawniej zapewne padłoby ono już ze trzy razy...
Znów zerknęła na Kragh'a.
- Chcesz lecieć? Widać, że Cię tu nie było. - Tak, teraz to mogła udawać mądrą, skoro przesiedziała ładnych parę godzin w Gabinecie Mangela słuchając o skutkach tajemniczego Letargu. - To dosyć niebezpieczne, biorąc pod uwagę, że tak naprawdę wszędzie możesz spotkać dzikie tabuny harpii... I to serio takie niemałe. - Powiedziała poważnie patrząc, gdzieś w dal, w nieistniejący punkt. - Nawet dzie... Półgryfy nie dały im rady. - Zająknęła się. Nie, nie mogłaby powiedzieć 'dzieci Ekeny', bo cały jej spokój runąłby w jednej chwili zagrzebany pod falą emocji i nieprzyjemnych wspomnień. A ona cegiełka po cegiełce ten spokój budowała. - Wolałabym się jednak w te bydlaki nie ładować, niezależnie od Twojej siły rażenia. - Uśmiechnęła się delikatnie.

Do sądu przyszedł, przyszedł a nie wszedł, człowiek odziany w togę maga ziemi. Miał schludne, zadbane włosy i dwa złote pierścienie na palcach, mimo prostoty zdobiącej go szaty, bogactwo biło nawet z dziurek jego nosa.
- Witaj szanowny Sędzio. – powiedział kłaniając się uniżenie i nie było w tym nawet śladu fałszu – Przybywam do Ciebie w sprawie bardzo dla mnie ważnej i niecierpiącej zwłoki. Czy zechciałbyś panie podpisać się pod listem żelaznym, dzięki którym mógłbym poprowadzić wyprawę zwiadowczą w głąb puszczy? Uważam, iż ktoś musi się tego podjąć, ale by wyjechać po za granice Zakonu, muszę mieć twoje lub Mistrz pozwolenie, inaczej Srebrzyści nie przepuszczą mnie.
Wszystko to powiedział jednym tchem, choć dostojnie i pełną powagą.