Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Znowuż...znowuż przytrafiło mi się coś złego.Wszyscy mi grożą ,są nie grzeczni,bezczelni,irytujący,niewychowani i nieprzyjacielscy.A wystarczyło tylko przeprosić i i iść dalej.Ale nie...I do tego mnie taranują po drodze.-Wampirzyca wysyczała jeszcze kilka przekleństw.Nie mając ochoty wstawać wyjęczała jaki świat jest okropny i zły dla osób takich jak ona.
-Takich powinno się zabijać chłostać i zabijać.Zabijać do śmierci!Gdybym teraz mogła z chęcią wypatroszyła bym go jak rybę mając przy tym taki ubaw ,że szok.Ale to było by nie wskazane.Przecież to ,że każdy posiada broń nie oznacza ,że ''O zabijmy go!Ale frajda !Ha Ha ha!''
Wampirzyca była oburzona do szpiku kości.Aż się w niej gotowało.W końcu odczuła zimno ziemi.Musiała wstać w końcu i się pozbierać i wrócić do?...Domu?Ruchy utrudniała jej roślinność w której została utopiona wręcz.Gdyby spojrzeć z góry można by zobaczyć odcisk jej ciała na kwiatko-krzewo-roślinkach.Gdy w końcu znalazła się na bosych stopach.Coś jej zazgrzytało boleśnie.
-Będzie trzeba się stąd wydostać...wydostać.W którą to teraz stronę?...eh?

Cyganka pozostawała głucha na wszelkie wołania. Biegła przed siebie jak szalona, gnana strachem o rudego przyjaciela. Nie obchodziło jej, że poślizgiwała sie na omszałych pniach ani liściach, ignorowała szelest żab i jaszczurek w poszyciu. Nie krzywiła się już nawet, gdy na stopach pojawiały się kolejne zadrapania. Przystanęła tylko na chwilę, widząc jakąś kobiecą postać.
- Przepraszam, widziałaś może takiego wysokiego z ciemny... a nieważne! - Finua warknęła przez zęby, machając dłonią i biegnąc dalej, gdy zdała sobie sprawę, że napotkana kobieta wygląda, jakby nie miała pojęcia, gdzie ma własną rękę, nie mówiąc już o wskazaniu drogi. Dziewczyna zmuszała się do biegu, choć posuwała się coraz wolniej, ledwo widząc drzewa za zasłoną mgły.

(z/t na pochybel! ^^)

Ekena rzeczywiście została nieco w tyle. Nie zgubiła się jednak, ani wampir nie narzucił zbyt ostrego tempa. Zwyczajnie wyczuła zapach pobliskiej watahy, która musiała znów bezczelnie polować na jej terytorium. Zamaskowała obcą woń własną, po czym szła znacznie wolniej, ocierając się pyskiem o niektóre krzewy. Mogło wyglądać to dziwnie, aby była to jedna z metod oznaczenia swojego terytorium, a albinoska zamierzała upierać się przy swoich prawach do polowania w okolicy. Weszła na polanę powoli, znacznie spokojniejsza, niż wychodziła z karczmy. Zmieniła się w człowieka, odruchowo starając się nie czynić hałasu.
- Dziękuję. Nie wytrzymałabym tam długo. - Powiedziała cicho, patrząc na plecy Angelusa, w końcu ze swojego miejsca tylko je widziała.

- Chyba tak. Na pewno odwykłam od tego hałasu... i Karczma nie jest już dla mnie miejscem aby wypić ze znajomymi kufelek piwa, pośmiać się... Ech, nieważne. Po prostu dla mnie jest Puszcza i moje dzieci, tego powinnam się trzymać. Następnym razem wyjdę do miasta poszukac krawcowej i jeszcze kogoś zaatakuję, bo rzuci jakąś uwagę w moją stronę. - Słowa Ekeny zawierały w sobie nutkę goryczy, chociaż jej postawa nie zdradzała zbyt wiele z uczuć, jakie w niej siedziały. Wzięła lekki rozbieg i wspięła sie na drzewo rosnące na brzegu polanki. Powoli stanęła na jednym z niższych konarów i zaczęła przesuwać się coraz bliżej krańca, utrzymując równowagę dzięki rozłożonym szeroko rękom. - Nie wiedziałam, że w Karczmie serwują też takie... specjały. Możesz w ogóle jeść zwykłe jedzenie?
Albinoska postanowiła zmienić lekko temat, nawiazując do napoju zamówionego przez Angelusa. Nie była co prawda pewna, ale miała dostateczne powody by uważać, że jej podejrzenia były słuszne.

Ekena pokiwała głową ze zrozumieniem, gdy wampir mówił o rybach. Nagle zamrugała, gdy zdawało jej się, że wampir zniknął. To było bez sensu. Przyprowadził ją tu, rozmawiali i nagle zniknął? Wtedy spojrzała w bok i zdziwiona odchyliła się nieco zbyt mocno w tył. Tylko lata ćwiczeń uchroniły ją od uderzenia w ziemię, gdyż udało jej się chwycić konaru, na którym przech chwilą stała. Wyraźnie widać było, że dłonie zmieniła częściowo w kocie łapy, by wykorzystać zakrzywione pazury.
- To nie jest zabawne! - Syknęła w kierunku Angelusa, próbując sie rozhuśtać dostatecznie, by zaczepić o gałąź nogami i jakoś się podciagnąć. Albo przynajmniej przeskoczyć na niższy konar. - I owszem, od dawna jadam tylko surowe mięso, jak już musisz wiedzieć. W ogóle ta krew w Karczmie wystarczyła Ci na jakiś czas, czy mam się czuć wpisana do karty dań i chciałeś tylko dać mi do zrozumienia, że mam przechlapane?
Wreszcie, dzięki pazurom zapewniającym jakiś uchwyt, dała radę oprzeć obie stopy na gałęzi po bokach dłoni. Wciaż jednak zwisała, jedynie w innej pozycji i była gotowa puścić sie w każdej chwili, woląc spotkanie z ziemią niż z wampirzymi kłami.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2011-01-31 21:48:57)

- O-ho-ho! Jacy dowcipni sie zrobiliśmy! I owszem, wolę dalej trzymać dystans, bo wiesz... taki słabiutki i delikatniutki jesteś, jeszcze przypadkiem bym Cię jakimś kołkiem przebiła, czy coś. - Mimo swojego dziwnego położenia, Ekena uśmiechała się nieco łobuzersko, choć wciąż serce waliło jej jak młotem. Spojrzała powoli na swoje stopy z nieco niepewną miną. Nie zapowiadało się, aby wampir zamierzał pomóc jej wstać, a nie sądziła, aby ręce długo utrzymały jej ciężar, nawet jeśli brać pod uwagę pomocne pazury. Powoli przesunęła jedną stopę, aż zaczepiła kolanem o gałąź i wtedy przesunęła identycznie drugą. Niewiele to dało, pomijając, że wisiała teraz głową w dół. Ostrożnie schowała pazury i pozwoliła dłoniom wrócić do zwykłego kształtu, puszczając konar i zwisając teraz na ugiętych w kolanach nogach. Gdyby dobrze sie rozhuśtała, albo gwałtownie podciągnęła, mogłaby nawet usiąść. Najpierw jednak potrząsnęła kilkakrotnie rękami, by przywrócić prawidłowe krążenie i dopiero wtedy zabrała do poprawienia swojej sytuacji. Podciągnęła sie jakoś do pozycji siedzącej i spojrzała na Angelusa.
- Oficjalnie nienawidzę Cię za to i nie możesz liczyć na przebaczenie, choćby nie wiem, co. Swoją drogą, jakim cudem to zrobiłeś?

- Wiesz... ujmę to tak. Jak za dnia sie tak uśmiechasz, jest to do przyjęcia. Ale teraz wygladasz... - Określenie "jak wampir" niezbyt pasowało do sytuacji, więc powstrzymała się od niego. - ...trochę przerażająco. Tropienie jest normalne. Wszystko może tropić, tylko z różną skutecznością. Ale nawet nie zauważyłam, jak się poruszyłeś. A jednak jestem skrytobójcą i powinnam być czujna. Da się nauczyć paru takich sztuczek, czy jakiekolwiek tego typu możliwości idą tylko w parze z kłami?
Ekena wydawała się naprawdę zainteresowana takimi możliwościami Angelusa, choć wciąż pamiętała, jak omal nie spadła z tego powodu z drzewa. Jednak była skrytobójcą, pół życia spędziła ucząc się, jak chować sie w cieniach i poruszać bezszelestnie. Zwyczajnie fascynowały ją takie umiejętności i ciekawość była w stanie przezwyciężyć jej lęk, który swoją drogą słabł powoli w miarę, jak oswajała się z przebywaniem niedaleko wampira.