Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Byłabym piekielnie zainteresowana, gdybym nie obudziła się potem martwa. - Mruknęła z wyraźnym zawodem w głosie, zsuwając się z gałęzi, tylko po to, by znów zawisnąć na rękach. Poprawiła chwyt na nieco śliskim drewnie i zaczęła się pociągać. W sumie skoro już siedziała na drzewie i miała chwilę czasu bez konieczności uważania na swoje maleństwa, mogła równie dobrze poćwiczyć. - W sumie tak nagle zaczęłam się zastanawiać... Czy jeśli już raz umarłam i zostałam wskrzeszona, to czy figuruję jako żywy, czy martwy dziedzic? Znaczy, czy dalej mnie to cholerstwo dotyczy... Cóż, trzebaby się kiedyś dowiedzieć czegoś więcej...
Ekena podciagała się dość wolno, ale w stałym rytmie, nie przerywając w miarę możliwości. Odkąd została matką rzadko kiedy ćwiczyła. Co prawda jako koń, czy wielki kot wciąż była niedościgniona, ale czuła, że jej ludzkie ciało straciło wiele z dawnej siły i zwinności. Przede wszystkim jednak wysiłek fizyczny pozwalał nie skupiać się na fakcie, że towarzyszył jej wampir. I to wampir, który dziwnie się na nią patrzył. W razie czego wystarczyło puścić się gałęzi, aby zyskała kilka sekund na ucieczkę. Chociaż, biorąc pod uwagę "sztuczki" Angelusa, mogło okazać sie to nienajlepszym pomysłem.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2011-02-03 20:22:36)

- Właściwie... - Ekena zamachnęła się jedną stopą i zahaczyła nią o gałąź, chwytając tym razem z obu stron dłońmi jak i zaczepiajac nogi na krzyż, dzięki czemu wisiała sobie spokojnie. - Polimorfy mają swój plan istnienia. Tak słyszałam. A przynajmniej miały, aż nie zajął się nim Chaos. Aktualnie jestem dziedzicem tylko na papierze i w sumie z tego, co wiem, bękartem, więc nawet nie wiem, czy się zaliczam. Ale teoretycznie, gdybym dowiedziała się, gdzie jest korona, mogłabym zostać koronowana. Tak twierdziło parę osób, które ponoć znały mojego ojca.
Albinoska zamyśliła się na chwilę, puszczając sie to jedną ręką, to drugą, aby rozruszać nadgarstki.
- W sumie teraz i tak jest pół biedy. Gorzej byłoby, gdyby Sulam zrobił ze mnie jakiegoś rodzaju nieumarłą. Wtedy byłaby zagadka.

- O nie, nie! Ja nie chcę tej korony pod żadnym warunkiem! - Albinoska omal nie zapomniała się i nie zamachała rękami, przez co zawisłaby na samych nogach. Na szczęście zdążyła się opamiętać i chwycić lepiej gałąź, próbując znaleźć w miarę wygodną i bezpieczną pozycję, nie tylko pod wzgledem upadku z drzewa. - Jestem bękartem i to w sumie aż dziw, że mam nawet teoretyczne prawa do korony, choćbym była ostatnim żyjącym polimorfem. Moja matka była dziwką, więc nawet nie mam pewności, czy moje zdolnośic odziedziczyłam od ojca. Pewna jestem tylko, że głównie po nim mam wygląd. A plan istnienia? W sumie zbyt wiele o nim nie wiem. Słyszałam tylko plotki.
Przez chwilę Ekena kombinowała z rożnymi chwytami na konarze, próbując również podciągnąć się, by usiąść. Wreszcie jednak westchnęła ciężko i po prostu zawisła niemal bezwładnie na samych nogach.
- Pomożesz mi? Nie mam pomysłu, co ze sobą zrobić, nie spadając przy okazji.

- Czemu nie chcę korony? A czemu miałabym chcieć pakować się w kłopoty związane z rządzeniem? Jeszcze by się okazało, że jakiś bufon już znalazł jakiegośtam potomka polimorfów-arystokratów i musiałabym za niego wyjść. Bo przecież kto dopuści kobietę do władzy? A siedzenia w zamknięciu i rodzenia kolejnych potencjalnych dziedziców tronu bym nie zniosła. - Ekena złapała wyciągniętą rękę za nadgarstek lewą dłonią, sprawdzając czy trzyma pewnie i jak stabilną pozycję ma wampir, ciągnąc lekko do siebie. Szybko jednak postanowiła wykorzystać dodatkowy punkt podparcia zapewniający większą równowagę i oparła na konarze prawy łokieć. Po chwili udało jej się również przerzucić prawą  nogę z tej samej strony, co lewą, dzięki czemu mogłaby dość łatwo położyć się na gałęzi, a następnie usiąść, gdyby Angelus podciągnął ją lekko w tym momencie. Jakaś część umysłu polimorfki uparcie zauważała, że bezpieczniej byłoby spaść, niż prosić o pomoc wampira, jednak dziewczyna próbowała ignorowac te myśli.

- Żadnych zmartwień? Pomijając politykę, pełno obowiązków, odpowiedzialność za stado różnych istot, których w życiu na oczy nie zobaczę... a tak, zapomniałabym. Jeszcze cała kolejka zabójców ze zleceniem na mnie. - Ekena wyliczała, odginając palce, jakby musiała dogłębnie zastanawiać się przy każdej pozycji, choć już wcześniej przemyślała je wielokrotnie. - I jak myślisz, kto uznałby pólgryfy za dzieci królowej? To same problemy, nic więcej. Wolę siedzieć bez przerwy jako kot w jaskini, dziękuję bardzo. A swoją drogą, jak Ty byś postąpił? Zaryzykowałbyś?
Albinoska siedziała teraz dość wygodnie, z nogami zwieszającymi się po bokach konaru i patrząc z niezrozumieniem na wampira. Całe życie spędziła w dość marnych warunkach, nie rozumiała więc, jak mogło ciągnąć kogoś do luksusów aż tak bardzo.

- Wiesz, przy tak licznej rodzince jak moja, groty są idealne. Dużo miejsca, dużo jedzenia, które można łatwo zdobyć. Czego więcej chcieć? Moim maleństwo nie potrzeba łóżek. Tylko Anya mieszka sobie od czasu do czasu u pewnych ludzi po miastach, uczy się przydatnych sztuczek. Jest bardzo zręczna i wszystko wskazuje na to, że będzie miała dość długie palce. Będzie z niej doskonała złodziejka, a jak będzie dużo ćwiczyć, to może nawet pójdzie w moje ślady? - Ekena przez chwilę zamyśliła się z błogim uśmiechem, po czym kucnęła na gałęzi, by zaraz potem wstać powoli. - Ćwiczę, ćwiczę. Tylko zbyt wiele tu zrobić nie mogę, za wąsko.
Po tym stwierdzeniu zaczęła odchylać się w tył, aż zrobiła pełen mostek. Powoli powróciła do pierwotnej pozycji i przeszła kilka króków w stronę Angelusa, ustawiając się starannie. Nagle podskoczyła lekko, znów odchylając się od tyłu, aż dotknęła dłońmi gałęzi. Wtedy pęd pozwolił jej przerzucić nogi nad głową i ponownie stanąć w pionie, choć zakołysała sie przy tym wyraźnie.
- Wychodzę z wprawy. Ot co.

- No tak, akurat po Tobie nie spodziewałabym się odniesienia do szpitala. I nie spadnę! - Zakomunikowała, pokazując wampirowi język. - Wojna? Nie obchodzi mnie, nie jestem wojownikiem i raczej nie dotrze aż tu. Nie nadaję się do takiej walki. Nawet jako kot. A nie zamierzam ryzykować życia służąc komuś grzbietem.
Po tych słowach zaczęła cofać się dość niedbale, stawiając nogi jedna za drugą. Nagle stanęła krzywo na jednej z cieńszych gałązek, która nie wytrzymała jej ciężaru i wszystko wskazywało na wypadek przy pracy. Albinoska chwyciła się gałęzi, wbijając w twarde drewno ostre pazury, by po chwili puścić się. Gdy tylko wylądowała na ziemi, przekoziołkowała kilkakrotnie, by wytracić pęd, zanim po prostu wstała i przeciągnęła się lekko. Najwyraźniej wszystko, włącznie z nadepnięciem na słabszą gałązkę, było zaplanowane.

- Jeśli wojna zabierze nam Puszczę, są góry. Jęsli nie góry, są równiny, są inne lasy. Ja i tak żyję w stanie ciagłej gotowości, bo nie wiadomo, co może zakraść się nocą. - Ekena nagle spoważniała, stając wyprostowana i patrząc w górę, na wampira. - Dla odmieńców i tak nigdzie nie jest bezpiecznie. A gdybym nawet chciała coś zrobić... to co? Nie jestem wojownikiem, nie władam mieczem. Najlżejsza zbroja to dla mnie katorga i ograniczenie ruchów do minimum. I kto zajmie się moimi dziećmi, jeśli umrę a moja śmierć nic nie przyniesie? Jeśli umrę, a wojna i tak dotrze tutaj? Dasz mi zapewnienie, że ktoś wtedy przekaże im wiadomość i znajdzie dla nich nowe schronienie? Dasz mi zapewnienie, że ktoś zajrzy do nich i rozdzieli podczas zbyt brutalnej zabawy? A może zapewnisz mnie, że jakiś nekromanta znów ożywi mojego trupa? Zbyt wiele ryzykowałabym walcząc. Mogę tylko czekać i być gotowa na ucieczkę, albo walkę tutaj, na terenie, który znam. Polimorfy nie pójdą za moim głosem, nawet nie chciałabym być odpowiedzialna za ich życie. Podczas bitew jestem bezużyteczna, nie oszukujmy się.
Albinoska spojrzała na ziemię, kończąc wypowiedź i kopiąc jakiś patyczek. Zaraz potem uznała najwyraźniej, że ma ochotę jeszcze poćwiczyć i zaczęła rozciągać się powoli, jakby nigdy nic.