Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena niemal warknęła pod nosem, prostując się znów i patrząc w górę.
- Nie potrzebuję azylu. A wręcz przeciwnie. Tutaj jestem zdana na Puszczę, gdy wojna dosięgnie i tego miejsca, moje usługi staną się potrzebne. Zawsze gdy upada jakiś porządek rzeczy więcej ludzi chce pomocy skrytobójcy. I nie jestem jakąś cholerną delikatną panienką z dobrego domu, żebym potrzebowała azylu! - Usta albinoski wykrzywiły się we wściekłym grymasie, gdy dostrzegła minę Angelusa. Ostatnim, czego dumna zabójczyni potrzebowała, było czyjeś współczucie. - A Ciebie ta wojna nie dotyczy? Ciebie ominie? Mówisz o mnie, Nikoletcie, Arghezie... ale siebie do tej grupki nie wliczasz. W czym jesteś aż tak lepszy od nas, marnych śmiertelników? A może ta wojna Ci na rękę? Może masz układ z tymi po drugiej stronie linii frontu? Wiesz, jakie w tym momencie mam obowiązki jako zakonniczka, prawda?
Najwyraźniej polimorfka wściekła się do tego stopnia, że zaczęła napędzać już samą siebie, wyciągając nawet dwa sztylety z wysokich cholew. Wydawałoby się, że umieszczenie broni na wysokości łydki będzie utrudnieniem, albo przynajmniej zmusi ją do nieeleganckiego pochylenia się niemal do ziemi, ale Ekena przez tyle lat nosiła tak ostrza, że potrafiła wydobyć je z pewną gracją polującego kota. Wszystko to wskazywało na to, że jeśli Angelus odpowie niewłaściwie, rzuci w niego sztyletem, albo zacznie wspinać się na drzewo, by go dorwać.

Ekena, chcąc nie chcąc, musiała opuścić broń. Wiedziała, że gdyby spróbowała siłą utrzymać dłonie na pierwotnej wysokości, na samym starcie przegrałaby z wampirem. Trzebaby być kompletnym szaleńcem, aby siłować się na ręce z krwiopijcą.
- Wiesz, obawiam się, że martwa byłabym całkowicie nieużyteczna. Nie masz nic do stracenia... a jednak interesujesz się tą wojną. Dlaczego? Nie mów mi tylko, że z dobroci serca, bo obawiam się, że nie uwierzę. - Albinoska cofnęła się o krok, woląc zachować bardziej swobodną odległość między sobą a Angelusem. Jej uwaga nie miała nawet sugerować, że mu nie ufała. Po prostu jako skrytobójca miała kontakt z wieloma przedstawicielami różnych ras i raczej żadnego nie posądzałaby o wrodzony altruizm. Nawet kapłani bogów z gruntu dobrych kombinowali, jak uszczknąć coś dla siebie, jak wynieść jakieś dodatkowe korzyści z zajmowania się świątynią. Podejrzewała, że prawdziwie dobre i pełne poświecenia osoby możnaby policzyć na palcach jednej ręki, jeśli brać pod uwagę również wszelkie poprzednie wieki.

Ekena warknęła cicho wraz z utratą sztyletów. Gdy tylko Angelus zbliżał sie o krok, ona się odsuwała. Celowo dbała, aby nie wyglądać przy tym na przestraszoną, lub niepewną. Stopy stawiała powoli, zaczynając od palców i ustawiając je jedna za drugą, w idealnie prostej linii.
- Jako żywa mogę się przynajmniej zmienić w kota i zostać wyjątkowo piękną ozdobą przed kominkiem. Albo eleganckimi butami z końskiej skóry. Chyba. Nie sądzę, żeby po wygarbowaniu moja skóra miała zmienić się w ludzką. - Wydawało się, że albinoska rzeczywiście zastanawiała się przez chwilę nad użytecznością pewnych części swojego ciała po śmierci. - I owszem, chcę wiedzieć, czemu interesujesz się wojną.
Dwa szybkie kroki w tył, gwałtowne odchylenie, oparcie rąk i zasadniczo mogłaby kopnąć wampira w podbródek. Problemem pozostawało, czy taka istota może stracić przytomność. Chwilowo wolała jednak nie sprawdzać, czy zdążyłabym kopnąć Angelusa, zanim ten zareagowałby. Jeszcze nie miała wyraźnych powodów do obaw i prób samoobrony.

- Nie szkodzi, że Twoje intencje są rzekomo dla mnie niegroźne. Wiesz... jestem ciekawska. - Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust, postanawiając podjąć grę wampira. Zerknęła lekko przez ramię, sprawdzając, czy nic nie będzie przeszkadzać jej w utrzymywaniu właściwej odległości. Ale, jak to w lesie, musiała wreszcie zacząć iść prosto na drzewo. Przy kolejnym kroku skręciła lekko, akurat tyle, by wyminąć pień, który zmusiłby ją do zatrzymania się. Na wyszczerzenie zębów odpowiedziała tym samym. Zanim to jednak zrobiła, zaczęła przemianę, która skupiła się właśnie na jej uzębieniu. - Wygrałam, mam większe kły.
Zauważyła bezczelnie, sepleniąc lekko i cofając skutki zmiany. Choć wciaż patrzyła na Angelusa lekko niepewnie, miała nadzieję, że jej zachowanie zbije go z tropu i przestanie zmuszać ją do cofania się.

- Piekło już mam za sobą. - Ekena wciąż stawiała ostrożne kroki, utrzymując ciagle kontakt wzrokowy z wampirem. Obawiała się choćby mrugnąć, wiedząc, jak szybko potrafił sie poruszać Angelus. To jednak sprawiało, że przed postawieniem stopy na ziemi musiała dokładnie sprawdzać, na czym zamierza się oprzeć. W pewnej chwili otarła się ramieniem o pień, którego nie zauważyła wcześniej i wystraszyła nieco. Szybko wbiła piętę w cienką warstewkę śniegu, aby odsunąć się. To był błąd. Okazało się, że albinoska oparła nogę na śliskim korzeniu i już po chwili leżała na ziemi. Jak najszybciej uniosła sie na łokciach i zaczęła wycofywać w tej pozycji, zapominając całkowicie, że mogła przecież wstać. Wydawało się, że przez ciemne oczy wampira zapomniała nawet, że mogła się przecież zmienić, lub chociaż bronić sztyletami.