Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena niemal warknęła pod nosem, prostując się znów i patrząc w górę.
- Nie potrzebuję azylu. A wręcz przeciwnie. Tutaj jestem zdana na Puszczę, gdy wojna dosięgnie i tego miejsca, moje usługi staną się potrzebne. Zawsze gdy upada jakiś porządek rzeczy więcej ludzi chce pomocy skrytobójcy. I nie jestem jakąś cholerną delikatną panienką z dobrego domu, żebym potrzebowała azylu! - Usta albinoski wykrzywiły się we wściekłym grymasie, gdy dostrzegła minę Angelusa. Ostatnim, czego dumna zabójczyni potrzebowała, było czyjeś współczucie. - A Ciebie ta wojna nie dotyczy? Ciebie ominie? Mówisz o mnie, Nikoletcie, Arghezie... ale siebie do tej grupki nie wliczasz. W czym jesteś aż tak lepszy od nas, marnych śmiertelników? A może ta wojna Ci na rękę? Może masz układ z tymi po drugiej stronie linii frontu? Wiesz, jakie w tym momencie mam obowiązki jako zakonniczka, prawda?
Najwyraźniej polimorfka wściekła się do tego stopnia, że zaczęła napędzać już samą siebie, wyciągając nawet dwa sztylety z wysokich cholew. Wydawałoby się, że umieszczenie broni na wysokości łydki będzie utrudnieniem, albo przynajmniej zmusi ją do nieeleganckiego pochylenia się niemal do ziemi, ale Ekena przez tyle lat nosiła tak ostrza, że potrafiła wydobyć je z pewną gracją polującego kota. Wszystko to wskazywało na to, że jeśli Angelus odpowie niewłaściwie, rzuci w niego sztyletem, albo zacznie wspinać się na drzewo, by go dorwać.

Ekena, chcąc nie chcąc, musiała opuścić broń. Wiedziała, że gdyby spróbowała siłą utrzymać dłonie na pierwotnej wysokości, na samym starcie przegrałaby z wampirem. Trzebaby być kompletnym szaleńcem, aby siłować się na ręce z krwiopijcą.
- Wiesz, obawiam się, że martwa byłabym całkowicie nieużyteczna. Nie masz nic do stracenia... a jednak interesujesz się tą wojną. Dlaczego? Nie mów mi tylko, że z dobroci serca, bo obawiam się, że nie uwierzę. - Albinoska cofnęła się o krok, woląc zachować bardziej swobodną odległość między sobą a Angelusem. Jej uwaga nie miała nawet sugerować, że mu nie ufała. Po prostu jako skrytobójca miała kontakt z wieloma przedstawicielami różnych ras i raczej żadnego nie posądzałaby o wrodzony altruizm. Nawet kapłani bogów z gruntu dobrych kombinowali, jak uszczknąć coś dla siebie, jak wynieść jakieś dodatkowe korzyści z zajmowania się świątynią. Podejrzewała, że prawdziwie dobre i pełne poświecenia osoby możnaby policzyć na palcach jednej ręki, jeśli brać pod uwagę również wszelkie poprzednie wieki.

Ekena warknęła cicho wraz z utratą sztyletów. Gdy tylko Angelus zbliżał sie o krok, ona się odsuwała. Celowo dbała, aby nie wyglądać przy tym na przestraszoną, lub niepewną. Stopy stawiała powoli, zaczynając od palców i ustawiając je jedna za drugą, w idealnie prostej linii.
- Jako żywa mogę się przynajmniej zmienić w kota i zostać wyjątkowo piękną ozdobą przed kominkiem. Albo eleganckimi butami z końskiej skóry. Chyba. Nie sądzę, żeby po wygarbowaniu moja skóra miała zmienić się w ludzką. - Wydawało się, że albinoska rzeczywiście zastanawiała się przez chwilę nad użytecznością pewnych części swojego ciała po śmierci. - I owszem, chcę wiedzieć, czemu interesujesz się wojną.
Dwa szybkie kroki w tył, gwałtowne odchylenie, oparcie rąk i zasadniczo mogłaby kopnąć wampira w podbródek. Problemem pozostawało, czy taka istota może stracić przytomność. Chwilowo wolała jednak nie sprawdzać, czy zdążyłabym kopnąć Angelusa, zanim ten zareagowałby. Jeszcze nie miała wyraźnych powodów do obaw i prób samoobrony.

- Nie szkodzi, że Twoje intencje są rzekomo dla mnie niegroźne. Wiesz... jestem ciekawska. - Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust, postanawiając podjąć grę wampira. Zerknęła lekko przez ramię, sprawdzając, czy nic nie będzie przeszkadzać jej w utrzymywaniu właściwej odległości. Ale, jak to w lesie, musiała wreszcie zacząć iść prosto na drzewo. Przy kolejnym kroku skręciła lekko, akurat tyle, by wyminąć pień, który zmusiłby ją do zatrzymania się. Na wyszczerzenie zębów odpowiedziała tym samym. Zanim to jednak zrobiła, zaczęła przemianę, która skupiła się właśnie na jej uzębieniu. - Wygrałam, mam większe kły.
Zauważyła bezczelnie, sepleniąc lekko i cofając skutki zmiany. Choć wciaż patrzyła na Angelusa lekko niepewnie, miała nadzieję, że jej zachowanie zbije go z tropu i przestanie zmuszać ją do cofania się.

- Piekło już mam za sobą. - Ekena wciąż stawiała ostrożne kroki, utrzymując ciagle kontakt wzrokowy z wampirem. Obawiała się choćby mrugnąć, wiedząc, jak szybko potrafił sie poruszać Angelus. To jednak sprawiało, że przed postawieniem stopy na ziemi musiała dokładnie sprawdzać, na czym zamierza się oprzeć. W pewnej chwili otarła się ramieniem o pień, którego nie zauważyła wcześniej i wystraszyła nieco. Szybko wbiła piętę w cienką warstewkę śniegu, aby odsunąć się. To był błąd. Okazało się, że albinoska oparła nogę na śliskim korzeniu i już po chwili leżała na ziemi. Jak najszybciej uniosła sie na łokciach i zaczęła wycofywać w tej pozycji, zapominając całkowicie, że mogła przecież wstać. Wydawało się, że przez ciemne oczy wampira zapomniała nawet, że mogła się przecież zmienić, lub chociaż bronić sztyletami.

- Wiesz, myślę, że bardziej wystraszyło mnie to drzewo, które się na mnie rzuciło. - Ekena mruknęła z lekkim uśmieszkiem, gdy już odzyskała zdolność mowy. Starała się by drżenie w jej głosie przypominało śmiech. W rzeczywistości dopiero zaczęło docierać do niej, że właściwie sama nie do końca wiedziała, co robiła, cofając się. Gdyby nie pień, o który się otarła, wciąż pewnie szłaby, zapatrzona w ciemne oczy wampira. Właściwie nawet nie bała się go wtedy. Po prostu gdzieś w głębi czuła potrzebę utrzymania pewnej odległości. To musiał być instynkt samozachowawczy. A przynajmniej to, co z niego zostało. I to właśnie szczególnie przeraziło albinoskę. Gdyby po prostu wpadła plecami na ten pień, zapewne stałaby zwyczajnie i nawet nie próbowała się bronić.
- No nie wiem, czy wybaczę. Pewna część mojego ciała dość mocno odczuła ten upadek. - Stwierdziła z przekorą, odbijając lekko dłoń Angelusa z miną sugerującą, że niezależna kobieta umie wstać bez pomocy. W rzeczywistości obawiała się, że czarnowłosy wpadnie na kolejny dowcip, który mógłby się jej nie spodobać.

- Akurat przewróciłam się przez przypadek. Może na to nie wyglądam, ale nie lubię kłaść się w taki sposób. A cofałam się, bo... - Dzieczyna zacięła sie nagle, chowając akurat jeden ze sztyletów. Nie mogła wymyślić żadnego wiarygodnego kłamstwa, objęła się tylko ramionami i oparła bokiem o niefortunne drzewo. Wzrok wbiła w ziemię, skubiąc bezwiednie rękaw. - Nie wiem, czemu się cofałam. Instynkt. Za łatwo zaatakować, gdy stoi się tak blisko. Za łatwo wbić nóż w plecy. Za łatwo unieruchomić. Właściwie to nie byłam nawet w pełni świadoma, że się cofam. Znaczy, wiedziałam, że to robię, ale równie dobrze mogłam stać. Po prostu robiłam to i już. Pierwszy raz widziałam, żeby ktoś miał całkowicie czarne oczy... ja... zagapiłam się.
W miarę mówienia głos albinoski stawał się coraz cichszy. Zazwyczaj nie mówiła zbyt głośno, a ostatnie słowa ledwie wymruczała we włosy. Zapowiadało się na to, że w miejscu odstającej lekko niteczki na rękawie pojawi się niewielka dziura, jeśli dalej będzie tak zapamiętale szarpać materiał.