Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Boję się tylko, że żyjąc w śmierci mogłabym skrzywdzić moje dzieci. Że nie umiałabym panować nad sobą. - Powiedziała cicho, odwracając wzrok gdzieś w bok. Zaraz jednak zacisnęła na moment powieki, po czym spojrzała prosto na Angelusa. - Teraz cofałam się głównie ze względu na Twoje oczy. I jak ktoś stoi tak blisko, może łatwo zaatakować, to odruch. Nie boję się ani wampirów, ani wilkołaków. Nie boję się Ciebie. Boję się tylko, że mogłabym przeżyć. Jesteś w stanie zagwarantować mi, że nie wstanę z martwych jak bezrozumny trup, którego zabije promień słońca, drzwi świątyni na zawsze są zamknięte a myśli zajmuje tylko krew? Jeśli tak, to smacznego.
Albinoska zacisnęła szczęki, patrząc dumnie w oczy krwiopijcy i odchylając lekko głowę. Prawdopodobnie było to skrajnie głupie, jednak najgorszą obelgą dla osoby jej pokroju było zarzucanie jej lęku. A obelg tego typu nie przyjmowała łatwo.

Ekena zamknęła oczy, starając się oddychać spokojnie przez usta, gdy tylko poczuła dłoń na talii. Po tym, jak palce wampira przesunęły sie po jej szyi, zmarszczyła lekko brwi i zacisnęła zęby, spodziewając się bólu. Gdy ukłucie nie następowało i usłyszała słowa Angelusa, otworzyła powoli oczy i spojrzała na niego, starając się nie przejmować niewielką odległością.
- Gdybyś był potworem, właśnie charczałabym krwią. - Odpowiedziała szeptem, czując nagłą ulgę pomieszaną z całkowitym niezrozumieniem. Sama nigdy nie miała oporów gdy chodziło o zabijanie, nawet dobrych znajomych. Wyjątkiem były jej pociechy. Jednocześnie zorientowała się, że przez cały czas była jednak spięta, obawiając się, że nieumarły jednak pożywi się na niej i zmieni. Gdy nagle całe napięcie zeszło, zanim zdążyła się zastanowić, przytuliła się do wampira i oparła policzek na jego ramieniu, co w obecnej sytuacji nie wymagało zbyt dużego wysiłku.

Ekena obróciła się powoli, patrząc za Angelusem. Przekrzywiła lekko głowę na bok, przypominając w tym momencie zdziwionego kota, brakowało jedynie, by zastrzygła uszami. Zamiast tego przycuknęła tylko wolno, podpierając się czubkami palców o ziemię, przez co tym bardziej upodobniła się do czujnego zwierzęcia.
Dla niej cała sytuacja była conajmniej dziwna, poczynając od przytulenia. Pomijając fakt, jak dziwne było obejmowanie istoty nie wydzielającej ciepła, nawet gdy wtulała sie w pierze swoich maleńst, które mogły rozerwać ją na strzępy jednym nieuważnym ciosem podczas zabawy, to nie ona była osobą potrzebującą ochrony. A wampir potraktował ją jakby była małą, bezbronną dziewczynką. No... nie do końca. Nigdy nie szukała kontaktów z płcią przeciwną. Kogo nie odrzucał jej nietypowy wygląd, ten bał się skrytobójcy lub nie chciał mieć nic wspólnego z zimnym zabójcą. Nawet na Zakonie było podobnie.
Przez moment zastanawiała się, jak blisko była śmierci. Potrząsneła lekko głową i już podnosiła łapę, by potrzeć nią od ucha do pyska, jakby sie myła, gdy przypomniała sobie, że nie ma ani łap, ani pyska, a taki gest nie jest ludzki. Musi bardziej pilnować, w jakiej jest postaci i pamiętać, że przede wszystkim jest człowiekiem, bez względu na swoje instynkty. Wbila wzrok w ziemię przed sobą, zaciskając i rozluźniając powoli dłoń, by przypomnieć sobie o obecności palców.
- Co teraz? - Zapytała wreszcie, podnosząc wzrok. Omal się przy tym nie roześmiała, gdy zdała sobie jednocześnie sprawę, że właściwie w pewnym sensie wyszła na osobę zboczoną zamiłowaniem do trupów. Przez moment próbowała sobie nawet przypomnieć nazwę tego odchyłu, kojarząc tylko, ze miało to coś wspólnego z nekromantami. Wreszcie dała sobie spokój, świadoma, że jeszcze chwila i nie powstrzyma głupiego uśmieszku. - Jeśli miałam zacząć się Ciebie bać, to nie do końca Ci wyszło... - Dodała jeszcze niemal przepraszającym tonem, powstrzymując drżenie warg.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2011-03-01 06:55:39)

Gdy tylko usłyszała niespodziewane rykniecie, odskoczyła w bok, sycząc i zmieniając się jednocześnie częściowo w wielkiego kota. W tym momencie przypominała dość mocno rozjuszonego kotołaka, z postawioną sierścią i wyszczerzonymi zębami, wciąż jednak zachowywała częściowo ludzki kształt. Oddychała gwałtownie, próbując uspokoić wariujące z nerwów serce. Musiała przyznać, że jeśli Angelus chciał ją nastraszyć, tym razem udało mu się znakomicie.
- A co... - Sróbowała powiedzieć, jednak z jej gardła dobył sie bliżej nieokreślony charkot. Na szczęście była już dostatecznie przemieniona, by móc komunikować sie za pomocą myśli. ~ Co ma być? Widziałeś tu kogoś? Ja też nie.
Ekena zaczekała, aż jej oczy dostosujac się do marnego światła, po czym zmieniła sie całkowicie w kota i obróciła w kierunku Puszczy.
~ Lepiej coś zjedz, wyglądasz, jakbyś miał zagryźć pierwszą istotę, jaką dogonisz. ~ Rzuciła, zerkając przez ramię na wampira. Zaraz potem wybrała sobie spore drzewo, miedzy korzeniami którego ułożyła się w śniegu, strosząc odruchowo futro, choć w ten sposób dopuszczała do siebie wiecej zimna. Ale instynkt kazał jej udawać większą i groźniejszą, chroniąc jednocześnie zad i boki, dzięki znalezieniu odpowiedniego legowiska. Wciąż jeszcze krążyła  w jej ciele adrenalina po nagłej zmianie zachowania Angelusa.

~ Nie będziesz mi groził! ~ Albinoska wręcz wrzasnęła w myślach, otwierając jednocześnie pysk i rycząc. ~ Nie będziesz groził mi w moim domu.
Po tych słowach kocica zmieniła formę, co wymusiło drobną zmianę pozy, gdyż ludzki szkielet nie był w stanie zmieść takiego wygięcia grzbietu, jakie Ekena prezentowała przez moment.
- Mam do wyboru płakać, albo się śmiać, płakać nie mam o co. Źle Ci z tym, że sie uśmiechnęłam? I ja i moje dzieci znamy już Twój zapach. A chyba jestem gotowa sie poświecić i zacząć nosić srebrny sztylet. Jak Cię znajdę w Puszczy, nie zawaham sie. - Polimorfka świetnie zdawała sobie sprawę, jak głupie było wygrażanie wampirowi, szczególnie zapowiadając dobrowolną rezygnację z jedynej przewagi płynącej ze zmiany postaci. Była jednak zbyt dumna, aby pozwolić komukolwiek grozić sobie w miejscu, które uważała za swój teren. Ekena wykazała się jednak jeszcze większą głupotą, choć wydawało sie to już trudne. Wstała powoli i wyprostowała się, po czym... obróciła sie plecami do Angelusa i zaczęła iść przez śnieg, kierując sie najpierw do porzuconych sztyletów, by zabrać je ze sobą.

- Na oklaski. - Albinoska warknęła przez zaciśnięte zęby, chowając podniesione sztylety i układając rękojeści tak, by mogła z łatwością dobyć broni. - Ewentualnie liczę, że znajdę tu coś srebrnego, albo chociaż jakiś topór. A najlepiej srebrny topór. Moje ostrza słabo nadają się do pozbawiania głów.
Ekenę coraz bardziej drażniło zachowanie Angelusa. Chyba cały Zakon wiedział, że mieszkała wraz z półgryfami w Puszczy i uważała ją za swój teren, z resztą nie bez powodu. Znała tu każdy kamyk i każdą gałąź, żadne stworzenie nie mogło przemknąć między drzewami bez jej wiedzy. A ta cholerna pijawka miała czelność ją przeganiać! Co wiecej, wampir zachowywał się jakby znajdowali się na jego terenie. Tego dla polimorfki było zbyt wiele. Gwałtowny temperament i duma sprawiały, że pakowała się w kłopoty w mgnieniu oka, a wszystko wskazywało na to, że i tym razem uda jej sie to wręcz wzorowo. Dziewczyna obróciła się powoli do Angelusa, uśmiechając się nieco drapieżnie. Płynnym ruchem wyciągnęła sztylet zza paska i cisnęła nim w wampira, celując w oko. Podczas pobytu na ziemiach zakonnych nauczyła się jednego: nie ma istoty, której nie dałoby się zranić trafiając właśnie tam.

- Moja broń, chłopcze. - Ekena warknęła, wyciągając rękę, dajac tym samym do zrozumienia, że nie ruszy się z miejsca, zanim nie odzyska swojej własności. - I nie będziesz mnie przepędzał.
Starała się nie patrzeć bezpośrednio na dłoń Wampira. Była skrytobójcą i widok cudzego cierpienia nie był dla niej niczym szokującym. Sama poznała ból tak dogłębnie, jak tylko było to możliwe. Jednak widok całkowitego zignorowania ostrza wbitego w ciało na wylot sprawiał, że albinoska zmrużyła oczy, powstrzymując się od odwrócenia wzroku. Bezwiednie potarła szmatkę zawiązaną na dłoni, pod którą kryła się gojąca się rana, którą sama sobie zadała, dobijając targu z Angelusem.

Ekena odskoczyła, gdy ostrze poleciało mniej-wiecej w jej kierunku. Podniosła je powoli i pokręciła głową, widząc, jak ciemne było od krwi.
- Tak, coś jeszcze. Przez jakiś czas wierzyłam, że niektóre pijawki nie są tylko żądnymi krwi bestiami. - Podniosła powoli wzrok na wampira, uśmiechając się jednym kacikiem ust, sztucznie. Uniosła dłoń do ust i posłała mu całusa, zanim obróciła się i zaczęła iść spokojnym krokiem w swoją stronę. Po drodze ostrożnie zlizywała ciemną ciecz ze sztyletu i spluwała nią w bok. Nie miała pewności, czy krew wampirów nie była w jakiś dziwny sposób trująca, wolała więc nie ryzykować połykania jej, a nie miała przy sobie żadnego materiału, który chciałaby poświęcić aby oczyścić klingę.