Zakon Światła Ostoja Fantazji

Osobistość siedząca na drzewie, chwilę później była już na ziemi. Zeskok był o tyle dziwny, że w ogóle nie było słychać, dźwięku lądowania. Była to doskonała koordynacja ciała, czy może kryło się za tym coś więcej ? Oczy osobnika zdawały się iskrzyć, w półmrocznym środowisku. Nań twarzy nie malował się żaden uśmiech, żadna mina wskazująca jego samopoczucie, czy stan ducha.      - Nie lubię takich jak ty. Za młodu nie chciało się uczyć, to by później zarobić, świecisz dupą. -       Rzekł, do każdego słowa dodając jeden krok, tak by ostatecznie znaleźć się na wyciągnięcie ręki, od Kurtyzanki. W rozmówcy Ketry, było coś niezwykle dziwnego. Im dłużej spoglądała w jego oczy tym większy strach nią władał, niemal paraliżował. Czarne wzory, na czerwonej źrenicy oka zdawały się poruszać, a może było to jedynie złudzenie ? Hipnotyczne działanie, udzieliło się kurtyzance, której już po chwili drgały dłonie. Choć miała swojego przeciwnika na wyciągnięcie ręki, wciąż wahała się by zaatakować.

Polimorfka nie miała tak trudnej przeprawy jakiej się spodziewała. Być może było to szczęście, lub faktyczny brak zagrożenia, ale nie natrafiła ona na żadną pułapkę i nie zdradziła swojej obecności dwóm wojownikom. Drafrinix jako iż smok posiadał o wiele lepszą koordynację ruchową, prześlizgiwał się między drzewami krok w krok za albinoską.
Dotarłszy na miejsce, oczom albinoski ukazała się postać siedząca na drzewie, i Ketra. Kurtyzanka stojąc w miejscu wpatrywała się w osobnika stojąc nieruchomo. Ten spojrzeniem nie pozostawał jej dłużny, wpatrując się wprost w jej oczy. Postać na drzewie wydawała się albinosce dziwnie znajoma, gdy nagle doznała wstrząsu. Ekenę przeszedł zimny dreszcz, po czym ta zalała się potem, na widok osobnika. Gość na drzewie był niemal identyczny jak aktualny mistrz. Różnicę stanowiły ich oczy... Jego oczy były jak lampiony, bijące czerwienią w półmroku. Albinsokę napadły miliony pytań, zaś głównym z nich było - 'Co tu się dzieje do cholery?'.

Gdy albinoska skojarzyła wreszcie, kogo przypominał jej dziwny osobnik, zaczęła przemieszczać się jeszcze ostrożniej, usiłując dostać za jego plecy. Jednocześnie delikatnie zabrała się za przesyłanie informacji mentalnej do elfki, mając nadzieję, że usłyszy ją tylko ona. W końcu telepatia wciąż sprawiała polimorfce problemy.
~ Spokojnie... tu Ekena, ten albinos, którego wysłali z Tobą na misję. Jestem pod postacią pantery, zaatakuję tego gnoja, ale musisz mi pomóc. Jest cholernie niebezpieczny, celuj w serce, bo z nas obu zrobi siekankę. Tylko bez zbednych hałasów. ~ Kocica naprężyła wszystkie mięśnie, gdy już osiągnęła właściwą pozycję i poprawiła lekko ułożenie łap. Plan był prosty: wystartować biegiem i skoczyć na plecy dziwnego jegomościa, nie wydając przy tym dźwięków. Co prawda nie byly tuż przy polanie, ale zabójcy z pewnością usłyszeliby koci ryk. Polimorfka zamierzała spróbować wbić się w kark mężczyzny zębami i rozerwać kręgi, rozszarpując jednocześnie gardło i prawą część piersi pazurami.

Ketra patrzyła na panterę która była zwinięta pod łapami tego mężczyzny. Jej umysł skoczył do przodu i domyśliła się że natura wyciąga do niej pomocną łapę. A teraz ta łapka, tego ładnego zwierzęcia zapłaci za to. Krew zawrzała w Ketrze, obudziła się w niej gniew. Ciało przestało się jej słuchać, umysł nie mógł zatrzymać ciała. Ciało zmieniło się w broń. Ręka ze sztyletami Sai których nie można było wyśledzić, pojawiły się, czerwona klinga ruszyła w kierunku osoby na Panterze, z zabójczą prędkością.

Ostatnio edytowany przez Ketra (2011-04-20 17:39:21)

Ekena w bliskim kontakcie z przeciwnikiem zauważyła kilka dziwnych zjawisk. Ten osobnik był ciepły, bowiem emanowała z niego temperatura, co od razu wykluczało go jako wampira. Do tego, nie miał kłów, a więc zdecydowanie nie pasował do podejrzeń albinoski. Choć wyglądem zewnętrznym przypominał jej znajomego, z wampirem nie miał nic wspólnego.
Ból okazał się jedynie chwilowy. Upadki z wysokości zazwyczaj tak się kończą. Ekenie zaparło dech w piersiach, przy jednoczesnym skurczu żołądka. Mimo to udało jej się unieruchomić jej przeciwnika... na chwilę.
Ketra, będąc w szoku, po ostatnich wydarzeniach, z rykiem rzuciła się na mężczyznę.
Wnet obie Panie, zauważyły rzecz niesłychaną. Czerwone oczy jegomościa, zabłysły, czemu świadczył dziwny dźwięk, którego nie potrafiły zdefiniować. Chwilę później ich przeciwnik, chwycił za nadgarstek Ketry, z jednoczesnym ruchem nogą, w jej kierunku, przez co ta, krótko mówiąc nadziała się miednicą na stopę jej przeciwnika. Ekena unieszkodliwiając przeciwnika nie zwróciła uwagi na drugą dłoń mężczyzny, ten swymi oczyma przewidując zamiar dorwania się do jego karku, odchylił łokieć w tył, nabijając go na żebra kota. Choć ich nie połamał, to poważnie je obił. Tym samym uwolniwszy się ze zmasowanego ataku obu Pań. Choć na jego twarzy zawitał uśmiech, z całą pewnością Ketra i Ekena mogły stwierdzić iż jest on sztuczny.

Ekena spróbowała przekręcić się na brzuch, by móc wreszcie stanąć na nogach. Nie dość, że wciąż czuła sie zamroczona, to jeszcze dostała w żebra. A nadal czekała je przeprawa z mordercami.
~ Kim jesteś? ~ Posłała mentalną wiadomość do mężczyzny. Być może istniała jakaś szansa na polubowne załatwienie sprawy. Albo odwrócenie jego uwagi. Zaraz też wysłała krótkie "Zamknij się, tu sa mordercy" do Ketry. Jakoś niewiele obchodziło ją, że elfka może się rozproszyć. Kocica chwilowo zaniechała ataku, zbierając siły i napinając mięśnie, by w razie potrzeby odskoczyć w bok albo przewrócić przeciwnika.