Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Nie możesz jeszcze zostać? Wiem, że już zabrałem dość Twojego cennego czasu, ale to były wspaniałe chwile...
Zrobił parę kroków bliżej niej.
-Jeśli to przez to, to już nigdy więcej Cie nie pocałuje, ani nie dotknę...
Wbił wzrok w ziemię. Zrobiło mu się trochę głupio.

-Spokojnie, na następne lekcje wystarczy...
Podszedł jeszcze bliżej niej.
-A przecież było tak miło... nie sądzisz?
Pogładził ją lekko po włosach
-Nie dałoby rady przedłużyć tego spotkania?
Lekko przychylił głowę i uśmiechnął się.

-Z wielką przyjemnością odprowadziłbym Cię domu.
Jeszcze bardziej się uśmiechnął. W całym jego życiu nie udało mu się zdobyć żadnej kobiety, nie licząc drobnych wyskoków z pijanymi kobietami albo tanimi prostytutkami. Jednak chciał znaleźć tą jedyną Kobietę, która by była z nim na zawsze i której mógłby sam bronic i opiekować się nią. Niestety, wszystkie szkoliły się na wojowników lub innych magów. Elfka taka nie była, wręcz przeciwnie. I to najbardziej spodobało mu się w niej.

Heedil kroczyła powoli drogą. Stanęła przed drzwiami. Przyjrzała mu się i okolicy. Weszła do środka rozglądając się. Uderzyło ją ciepło i charakterystyczny zapach. Powoli krocząc obejrzała ptaki myśliwskie. Uśmiechnęła się delikatnie i weszła wyżej. Co jest na górze? To pytanie zadudniło w niej. Była sama, nikt jej nie przeszkadzał i nie widziała niebezpieczeństwa. Nieco rozpięła płaszcz. Na piętrze były gniazda. Spojrzała na ptaki z ciekawością. Wpatrywała się w kotłowaninę patyków, pierza i traw czy tam wśród nich nie skryte jest jajo. Przystanęła na chwilę. Nasłuchiwała wśród świergotów ptaków. Ruszyła w górę, na drugie piętro. Co tam się kryje? Smocza ciekawość zwyciężała wszelki jej opór. Stanęła patrząc na ptaki różnych gatunków i ras. Jeszcze jedno piętro było. Spojrzała w dół. Nikogo nie dostrzegła więc mogła dalej zwiedzać ptaszarnię. Może na polowaniu będzie wiedziała czego nie zjadać. Ruszyła schodami. Ciemność ogarnęła ją wraz w wstąpieniem na ostatnie piętro. Rozwarła szeroko powieki, a źrenice zaraz zwiększyły się. Widziała zarysy nietoperzy i jakiegoś dużego ptaka. Przyglądała im się długi czas.

Dziewczyna wzdrygnęła się na trzaśnięcie drzwi. Czyjeś kroki, a potem ledwo słyszalny głos. Klapa prowadząca na trzecie piętro była otwarta. Stanęła w cieniu i wyjrzała w dół. Widok jaki ujrzała nieco ją zaskoczył. Dorosły elf siedzący na sianie i patrzący w dal. Cofnęła się o krok by jeszcze bardziej schować swój zarys. Zaczęła przyglądać się jego uzbrojeniu. Pierwsze co go widziała. Zapięła czarny płaszcz i zrzuciła kaptur z głowy. Raz się żyje. Krocząc bezgłośnie zeszła na drugie piętro podczas gdy ten siedział na pierwszym.
- Kim jesteś? - spytała. Wbiła oczy w niego z ciekawością. W każdej chwili gotowa jednak była do ucieczki w razie ataku. Bronić się nie umiała, a zamiana nie byłaby dobrym pomysłem. Smoczyca byłaby zmęczona, a poza tym w najlepszym przypadku zrujnowałaby swoimi rozmiarami ptaszarnię. Stanęła w miejscu. Utkwiła wzrok w nieznajomym.

Uśmiechnęła się szyderczo.
- Wybacz jeśli Cię obudziłam. Przed chwilą spacerowałeś, więc nie sądziłam abyś mógł zasnąć w tak szybkim tempie. Widocznie się myliłam.
Zacisnęła jedną pięść czując przeszywające spojrzenie. Wyraz twarzy złagodniał. Wolała jednak być ostrożna. Z obcymi nic nigdy nie wiadomo.
- Miło mi poznać. Ja jestem Heedil. Wybacz moje maniery. Nie wiem kogo spotkam. - powiedziała i delikatnie dygnęła. Wpatruje się non stop w elfa. Lustruje jego ruchy, oddech, wzrok. Wszystko chcąc jak najwięcej wyczytać.

- Jeszcze nikogo nie ma, ale wątpię aby ktoś wpadł. - powiedziała. Powiodła spojrzeniem na chwilę na zewnątrz.
- Od deszczu można się przeziębić a to niezbyt dobry pomysł. - powiedziała. Wpatrywała się tempo w dal myśląc.
- Skąd jesteś? - spytała i znów utkwiła wzrok w elfie. W tych niebieskich tęczówkach. Obserwowała go znów. Nie wiedziała co zrobić. Nie zamierzała wychodzić na zewnątrz w deszcze. Musi czekać w towarzystwie elfa. Mówi się trudno, jakoś wytrzyma. Krzywda się nie stanie jak kogoś pozna.

- Może. - powiedziała. Zeszła na parter. Zaczęła nasłuchiwać czy pada. Zrezygnowana siadła w cieniu i skuliła się. Wpatruje w ciszy w elfa co robi. Przymknęła jedno oko, a drugim patrzy na elfa. Położyła głowę na kolanie. Stukot deszczu usypiał ją. Mgiełka zapłynęła przed oczyma. Zachciało się snu. Nadal jednak uparcie wpatrywała się w elfa. Rozchyliła usta. Zwolniła oddech. Patrzy dalej i czeka na piorun, czeka aż wszędzie nastanie mrok. Burza to jej ulubiona pogoda. Patrzeć na krople wody rozpryskujące się na łuskach. Jak pioruny odbijają się niczym lustro. Tylko patrzeć złotymi ślepiami w dal i czekać na zagubionego nieszczęśnika.