Zakon Światła Ostoja Fantazji

Odejdź, odejdź, odejdź! To jedno słowo wciąż przewijało się jej przez głowę, gdy tak cofała się w kierunku drzew. Nie spuszczała z oczu owego pierzasto-futrzastego przybysza, może i się go nie bała, jednak fakt, że było to dziecko Ekeny robił swoje. Ona i Ekena były teraz niczym ogień i woda lub coś jeszcze bardziej się zwalczającego. A Ireth wiedziała jak działała druga polimorfka, zbyt długą ją znała. Tak samo jak świadoma była tego, że jeśli półgryf nadto się zbliży to pozostanie na nim jej zapach... Nie, to bardzo niedobrze, źle! Bo wtedy wszytsko się posypie. Ekena 'przypomni' sobie (choć pewnie dalej bardzo dobrze pamiętała) o jej istnieniu, o zemście. I zacznie jej intensywniej szukać, a Ireth nie miała najmniejszej nawet ochoty na konfrontacje. To by chyba zabiło Sulama...
Wydarzenia sprzed kilku godzin wyparowały z jej głowy jak za dotknięciem magicznej różdżki. Teraz musiała działać, by jakoś pozbyć się towarzystwa, bez zbytniego zbliżania się do niego...
W końcu oparła się plecami o szorstki pień rozłożystego dębu, który dopiero co zdążył delikatnie się zazielenić. Koniec odwrotu.
Ireth wyciągnęła dłoń przed siebie, modląd się w duchu, by ta 'groźba' zadziałała. Może dzieci Ekeny tak jak ona sama nie przepadały za magią?
- Stój! - Nie zamierzała oczywiście w żaden sposób skrzywdzić Lunatiego (tak, poznała już półgryfa, że też wcześniej się tego nie domyśliła), jedynie go przestraszyć, spłoszyć i zniechęcić do swojej osoby. Skupiła się w sobie, siegąjąc wgłąb swojego umysłu. To była ostateczność i nie chciała tego robić, czy jednak miała wybór?
- Nie podchodź! - Krzyknęła siląc się, by jej głos przekazał groźbę lepiej niż wcześniejszy gest.

Zamknęła oczy. Wzięła kilka głębokich wdechów. Czuła sie teraz potwornie. Jak jakiś mały, wstrętny potworek żywiący się czyimś cierpieniem. I co z tego, że cierpiało po części tylko i aż zwierze. Lunatki zawsze darzył ją bezwarunkową i bardzo czułą przyjaźnią, a ona teraz okrutnie go skrzywidziła.
Do czego była teraz zdolna? Kim sie stała?
Opuściła dłoń, mimo iż wciąż w myślach utrzymywała jedno krótkie słowo. Tylko tyle i aż tyle. Ale tak było lepiej. I dla niej i dla niego. Bo cóż mogła uczynić Ekena w swoim szale? Ireth wątpiła, by była zdolna skrzywdzić własne dziecko, jednak Lunati na pewno poniósł by karę za spotkanie się z dawną przyjaciółką polimorfki... I nie przyniesienie jej głowy, jako trofeum do Jaskini Półgryfów. Mimowolnie się wzdrygnęła. Ta cała sytuacja z Królową Polimorfów ją przytłaczała.
A przecież to była Ekeny cholerna wina! Więc dlaczego ona była teraz gnębiona przez wyrzuty sumienia?
Bardzo powoli, wciąż plecami opierając się o pień dębu zaczęła się wycofywać, czy raczej okrążać drzewo. Nie mogła wrócić tą samą drogą, bo na niej aktualnie leżał półgryf, musiała więc udać się w kierunku przeciwnym.

- Wybacz mi... - Szepnęła, zatrzymując się i spoglądając na półgryfa. Był wystarczająco daleko i nie wyglądał juz na chętnego do powrotu. Teraz nawet ochota na ucieczkę jej przeszła. Osunęła się plecami po korze drzewa na ziemię nie przejmując się zupełnie faktem, że będzie wyglądała teraz już zupełnie jak osoba bezdomna, żebraczka czy ktoś podobnego pokroju. Już chyba nic nie mogło jej zaszkodzić. Płaszcz lata swojej świetności dawno miał za sobą, teraz dorobił sobie kilka nowych zaciągnięć i przetrać, ubłocony był chyba do pasa, do tego pozostawał w niesamowitym nieładzie. Tak samo jak włosy polimorfki, zupełnie poplątane i potargane. Już dawno przestała się przejmować faktem, że gdzieś tam w tej czarnej masie znajduje się rzemyk, którym zwykła je wiązać.
Przypominała teraz osobę dziką, niezwiązaną w żadnym stopniu ze społeczeństwem, krążącą gdzieś z dala od niego. Jak zwierze, które jednak żywi się odpadkami. Nie mogła odejść, ani też podejść zbyt blisko.
Najgorszy w tym wszytskim był fakt, że polimorfka powoli zaczynała w to wierzyć. W to, że nie mogła być juz normalną członkinią grupy jaką jest Zakon, że ciążyło nad nią jakieś cholerne fatum, które uniemożliwiało jej życie jak każdy normalny człowiek. A powrót ze świata śmierci tylką ją w tym utwierdzał.
Ukryła twarz w dłoniach. Musiała znaleźć tego człowieka.
Odlecieć To słowo było chyba teraz tym, które w jej myślach pojawiało się najczęściej. Może ono zawierało w sobie odpowiedź?

Polimorfka nie musiała podnieść wzroku, by wiedzieć co się stało, nie musiała drgnąć nawet o cal. Siedziała w bezruchu, trzymajć twarz ukrytą od świata za zasłoną złożoną z rąk.
- Głupiś. - Powiedziała, a głos jej był bardzo niewyraźny. Czy to przez pozycję w jakieś się znajdowała, czy też przez grające w sercu emocje? Półgryf nie mógł tego wiedzieć, w końcu przecież nie wszystko też rozumiał.
- Głupiś i nieposłuszny. Mówiłam, żebyś nie podchodził, teraz Twoja matka bardziej się postara, bym stała się jej przywieszką. - Ireth westchnęła i podniosła wzrok, w którym błyszczały łzy. Nie wiedziała dlaczego właściwie płacze. Coś niedobrego działo się w jej wnętrzu, coś czego nie rozumiała. Uśmiechnęła się krzywo jednocześnie wyciągając dłoń i klepiąc wielki dziób półgryfa. Pokręciła delikatnie głową. - Jesteś niegrzeczny. Nie wiesz, że nie powinieneś wyłazić teraz z Puszczy? Wszędzie aż roi się od różnego ścierwa, które tylko czyha, by cię ubić. - Powiedziała drobna kobieta, do wielkiej bestii, która samym zamachem swoich skrzydeł byłaby zdolna ja przewrócić. Oczywiście nie przeszkadzał jej fakt, że półgryf jej nie odpowie... To nie o to w tym wszystkim chodziło.
Podniosła wzrok na niebo. Słońce już niemal zniknęło za horyzontem. Nieboskłon rozświetlała już tylko wściekle czerwona łuna, ginąca jednak za liną drzew. A o wschodzie miała go zacząć szukać...
Żeby się nauczyć? Czego? To wiedział chyba ów tajemniczy człowiek. Dlaczego właściwie zamierzała iść za nim skoro groził jej nożem? Skoro zostawił na jej ciele ten swój 'znak'? Czy naprawdę była aż tak głupia? Nie wiedziała co nią tak naprawdę kierowało w tym momencie, coś nieokreślonego, co nie pozwalało jej się jednak wycofać.
- Pomożesz mi nad ranem? - Zapytała.

Lunati pozwolił polimorfce poklepać sie po łbie, po czym cofnął sie kilka kroków, wypinając pierś i napinając potężne mięśnie. Wielki dziób oraz zadbane pióra praktycznie lśniły w ostatnich pormieniach słońca. Młody półgryf chciał pokazać przyjaciółce, że jest zdrowy, silny i nie da jej skrzywdzić nawet matce. Chwilę potem leżał już przy Ireth, tuląc się do niej wielkim łbem i pomrukując cicho. Tym razem postanowił mieć ją na oku gdy tylko mógł. Nagle półgryf zaczął węszyć i wstał gwałtownie, obracajac sie w stronę zblizajacej się istoty, strosząc pióra oraz jeżąc sierść. Z dzioba wyrwał się ostrzegajacy syk, ostre pazury zaczęły oraz ziemię. Lunati patrzył kątem oka na Ireth, jakby czekajac na instrukcje. Instynkt kazał mu odstraszyć intruza, zaatakować, jednak doświadczenie podpowiadało zaczekać na rekację polimorfki.