Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shiro wyciągnął lewą rękę przed siebie i zacisnął prawicę na jej przedramieniu.
-Spójrz na to...- Kciukiem nacisnął punkt blisko nadgarstka, a palec wskazujący lewej dłoni drgnął. Nacisnął obok i poruszył się drugi palec.
-Istoty rozumne są jak ta ręka, która zrobi to co chcesz, jeśli przyciśniesz w odpowiednim miejscu. Ludzie... i ta cała reszta rasowych popaprańców, działają schematami. Jeśli się je zna, można manipulować nimi w większym, bądź mniejszym stopniu. Można też przewidzieć ich ruchy i wykorzystać je przeciw nim samym.- Chłopak opuścił ręce i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu.
-Mówi się jednak, że to nie działa. Że na przykład porzucamy owe schematy w chwilach wielkiego strachu bądź euforii. Ale to nie prawda. Ludzie którzy się boją, również działają w sposób, który można przewidzieć. Ty też taka jesteś.- Wojownik zatrzymał się na środku pokoju i odwrócił frontem.
-Spytałaś czy to mnie boli... Wręcz przeciwnie. Jesteś anomalią. Działasz schematami, ale wymieniasz je co kilka dni, tak że właściwie nie ma jednoznacznego klucza do Twojego umysłu. To skrzywienie sprawia, że nie mogę znudzić się droczeniem z Tobą, w przeciwieństwie do tych idiotów nazywających siebie ludźmi tylko dla tego że oddychają, srają i pieprzą się naokoło.

Chłopak uśmiechnął się, gdy Nikol odkryła jego sztuczkę słowną. Mimo wszystko wykazywała większą inteligencję niż ta, do której się przyznawała. Amazonka nie była głupia, a jeśli ktoś tak zakładał, przegrywał z nią już na starcie. Po prostu nigdy nie rozwijała się w kierunku logicznym, przez co miała problemy z delikwentami pokroju Shiro. Jednak najbardziej zadziwiające było to, że Asasynka adaptowała umiejętności swoich "przeciwników" i nawet wykorzystywała je potem jako kontrę. Zapewne gdyby chciała, mogła by ugłaskać Wojownika. W końcu już wiele razy próbowała to zrobić... Młodzieniec tak bardzo zainteresował się tą Niesforną Wilczycą, iż postanowił w końcu uchylić nieco informacji na temat samego siebie. Tylko dla niej...
-Ból fizyczny mówi nam, że coś jest nie tak z naszym ciałem. Niektórzy poddają się mu, inni wykorzystują do napędzania własnego ciała. Kilka osób potrafi go ignorować. Zaakceptować ból jako część siebie samego i umieć z nim żyć. Ja tak właśnie staram się robić... Jednak Rany psychiczne nie działają w taki sam sposób... Nie przechodzą stan otępienia, więc nie można się do nich przyzwyczaić.- Motykarz roześmiał się nagle, próbując jednocześnie uchwycić kosmyk własnych włosów.
-Próbuję Ci wyjaśnić, że jeśli przebywanie z Tobą sprawiało by mi ból, to po pierwszym spotkaniu nie zobaczyła byś mnie więcej. Ty... Bawisz mnie i ciekawisz na swój sposób.

Chłopak najpierw zachichotał, a po chwili patrząc gdzieś w kąt zaczął pogwizdywać, udając niewinnego. Udając, że zupełnie nie ma pojęcia, o co mogło chodzić Amazonce.
-Brakuje Ci cierpliwości Pa-nien-ko.- Wojownik rzadko kiedy pozwalał sobie na sylabizowanie, ale kiedy już to robił, to znaczyło że pije do żywego...
-A jak już jesteśmy w tym temacie. Odkąd wygrałem, trzeba Ci sprawić jakąś zwiewną sukienkę. Nie zdzierżę więcej widoku tak ładnej dziewczyny w portkach...- Mimo wszystko Shiro był tradycjonalistą i wszystko co się z nią wiązało, wydawało mu się piękne. Czasami faktycznie mogła to być miła alternatywa, ale mimo wszystko tęsknota za ciemnymi wiekami mogła być niebezpieczna. Zwłaszcza dla kobiet i ich niezależności. Tak czy siak Zakon i tak był najbardziej zacofanym kontynentem na Terrze...
-Jak na ironię wszystko to przez magię...- Te słowa padły nieświadomie z ust Shiro... Były obrazem jego myśli... Tego jak bardzo cenił konwenanse, a nienawidził magii... Dlatego też zainteresował się technologią... Tylko ona mogła zastąpić mistykę.

Motykarz zachichotał tym razem o wiele żywiej i bardziej szczerze.
-Jak tylko wykurujesz się na tyle, żeby wyjść z tej Hatki, to hymm... Pójdziemy do krawcowej by sprawić Ci coś odpowiedniego.- Cóż... To było aż nazbyt oczywiste, iż Shiro doczepi się szczególnie do tego, czego Nikol nie chciała. W końcu uwielbiał być złośliwy i trafiać w czułe punkty...
-Z początku myślałem o sukni, ale faktycznie mogła by ona sprawiać Ci problemy w podejmowaniu wielu czynności, w których na nieszczęście uczestniczyć będziemy. Dlatego też pomyślałem o krótkiej sukience dla Ciebie, ale to już ustalimy jak przymierzysz... Nie lubię brać kota w worku.-Młodzieniec odwrócił się i oburącz oparł o stolik. Nadal nie miał zbyt wielu sił, a ciepło które wcześniej zabsorbował z wyczynu kulinarnego Nikol, teraz już go opuściło. Zaczął więc rozglądać się za swoim płaszczem... Już sekundę później stwierdził że to bezsensowne, bowiem zarówno płaszcz jak i jego koszula były upaprane w błocie i krwi... Daray poczuł jak dreszcz zimna przebiegł mu po ciele, a na plecach pojawia się "gęsia skórka".

-Dziękuję...- Ten gest Wojownika, mimo że pozbawiony żywego tonu, był szczery i spontaniczny. Nieczęsto mu się to zdarzało... Gdy Amazonka już wyszła, Młodzieniec nadal stał ciesząc się nowym źródłem ciepła. Uśmiechnął się, przypominając sobie moment, kiedy Nikol go podeszła. Prawie wtedy podskoczył. Na szczęście nie dał jej tej bezpośredniej satysfakcji. Powinno wystarczyć jej to, że dał się podejść. Shiro w końcu jednak postanowił się ruszyć... Najpierw podszedł do garnka z deszczówką i podniósł go z jękiem wywołanym przez ból barku...
-Dobrze że Nikol tego nie słyszała...- Następnie podszedł do tego swoistego paleniska i rozłożył przed nim skóre otrzymaną od Asasynki. Na niej zaś przyklęknął plecami do ognia i powoli zaczął się myć, czerpiąc wodę rękoma z naczynia ustawionego przed nim... Nie korzystał z niczego więcej, więc mogło to potrwać jeszcze sporo czasu...

W międzyczasie gdy nie było Nikol, Wojownik zdążył się już dawno umyć i to łącznie z włosami. Ogarnął też nieco w pomieszczeniu i ponownie zajął pozycję na skórze. Ni to siedząc, ni to klęcząc, Shiro rozmyślał przez chwilę, ale w końcu postanowił pomedytować. Zaplótł więc palce obu dłoni na kolanach i zaczął zagłębiać się w umysł. Przyjemne ciepło ognia ogrzewało mu plecy, a miękkość derki zapewniała niewielki komfort... Mógł więc w spokoju oddać się medytacji...
Niestety niewiele z tego wyszło, bowiem Daray już po paru minutach zapadł w pół sen, w którym królowała przeszłość Motykarza. Przykre wspomnienia, o których lepiej było by zapomnieć...Po twarzy nieświadomego Młodzieńca, raz za razem wydobywała się pojedyncza łza, tworząc ślad na policzku... I w takim to właśnie stanie zastała go Asasynka...

W pierwszej chwili ręce Shiro uniosły się w niekontrolowanej rekcji obronnej, zapewne z zamiarem zaciśnięcia się na gardle Amazonki. W połowie drogi jednak zatrzymały się, a następnie z wolna opadły na swoje miejsce. Wojownik nie odwzajemnił pocałunku, jednak nie próbował również protestować, czy też osunąć się. Chłopak powoli otworzy oczy i z pewną konsternacją spojrzał na Nikol szarymi oczyma. Jednak oczy ten a powrót bardzo szybko przybierały intensywny odcień czerni. Taka zmiana była co najmniej dziwna, jednak dla Asasynki nie było coś aż tak nadzwyczajnego... W przeciwieństwie jednak do Nikoletty, taka zmiana koloru tęczówek nie wiązała się z żadną umiejętnością Motkarza, a jedynie ukazywała jego prawdzie uczucia. Zdradzała to, co  Daray zwykle chciał ukryć...
-Za takie rzeczy zwykle trzeba płacić... Dlatego też...- Tym razem to on pocałował dziewczynę. Przelotnie i bardzo delikatnie, wręcz badawczo. Już po tym można było poznać, że Wojownik nie ma w tej sferze dużego doświadczenia i wolał zachować ostrożność...
-A teraz jesteśmy kwita...