Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Nic mi nie jest....- wycharczał Zelda... -Siti... przeklną...  -Jak mam ginąć, to nie w ramionach faceta, zwłaszcza tak brzydkiego...- warkną przyjaźnie po czym ,,zszedł" z Łowcy, był to błąd. Gdy butami dotkną ziemi, zachwiał się i ponownie powitał ziemie z perspektywy lezącej... usiadł... sprawdził broń... wszystko było na miejscu...
-Siti... -zaklną... zagwizdał melodycznie... Rosira zatoczyła nad nim koło po czym wylądowała z gracja przed nim...~Dobrze że żyjesz...~ powiedział do niej w mowie zwierząt....

Świat zawirował mu przed oczami... dłonią dotkną potylicy, jego palce namacały guza wielkości gołębiego jaja...
Zamkną oczy... próbował uporządkować myśli...
Wbił sie w sam środek żywej tarczy... chciał ją rozproszyć aby inni mogli atakować... otworzył normalne oko.. rozejrzał się, zwłoki mutantów obficie ścieliły teren wokół niego... uśmiechną sie pod nosem... udało mu sie...
ale w gruncie rzeczy to było istna głupotą pchać się pod siedemnaście ostrzy....  jednak coś mu nie pasowało...
-Gdzie rycerz Chaosu?- Zapytał, po czym złapał Lejs'a za pas u spodni i lewą ręką wciągną się po nim do pionu... próbował ustać... stał... w głowie miał pędzący tabun koni...  -znowu udało sie przeżyć- powiedział sobie w myślach.
Zamkną oczy... gdy je znowu otworzył witał ziemie z pozycji poziomej... znowu usiadł...
dopiero teraz zauważył że prawa ręka od ciosu halabardy zwisa bezwładnie...
zobaczył ze kilka ran ma zasklepionych... mrugnął zawadiacko do Silver...

Po czym lewą dłonią podsuną sobie mackę jednego z martwych mutantów i oparł o nią głowę tworząc sobie poduszkę...
-Potem wpadnę do karczmy... mrukną do Silver... duma mu nie pozwalała mu przyznać że nie jest w stanie iść... blokował siedemnastu wrogów... powinien zginać... krew sączyła się ciągle z rany na udzie i z dwóch ran na lewym ramieniu... prawa...częściowo zagojona... bezwładna...
Dzień zapowiadał się pięknie... teraz w głowie zadawał sobie pytania...
~Czemu ciągle żyje..., czy było warto sie dla nich poświęcać ?, co z jego wrogiem, rycerzem ?,  ile potrwa zanim wstanie...~

Bębny z oddali otrzeźwiły go....
-Wracajcie za mury dzieci... powiedział po czym przyklęk na kolanach i w tej pozycji niemo wsłuchiwał sie w dźwięk bębnów...

Ostatnio edytowany przez Dark Zelda (2008-08-01 22:39:44)

Zelde wkurzyło postępowanie Anioła... mimo że był ranny to jeszcze nie był kaleką... jeszcze... ramie było wybite ale mimo wszystko całe postanowił je nastawić starym sposobem. Sposób był typowy w stylu Łowcy Sił Zła... nie chciał zdrowej ręki.... chciał tylko aby funkcjonowała... rozpędził się i barkiem przywalił w scianę baszty... trzask wskakującej na miejsce kości obrzydził stojącego obok strażnika...
Zelda bez słowa odwrócił sie do niego... Ten trzymał łuk... Spojrzenie Demonicznego oka na człowieka i szybki ruch jakim ta istota znalazł sie blisko niego sparaliżowały go...
- Dawaj... szybkim ruchem wyrwał łuk z ręki obrońcy po czym niczym cień odpiął kołczan...  dopasował go do swojej sylwetki... postać która przed chwilą zabiła Rycerza Chaosu warkneło do iego...
-CO TAK STOISZ !!! ZJEŻDŻAJ DO ZBROJOWNI PO NOWĄ BRON wrzasną Zelda  do ciągle oniemiałego strażnika.... krew spływała mu ciągle z kilku ran... Zajął pozycje na murach.... prawą ręka naciągną łuk... lewą nałożył strzałę... napiął... mógł walczyć... opuścił broń i zawadiacko oparł nogę o blankę wołając do zakonników na dole...

- Ruszcie sie... chcecie żyć wiecznie !!? wrzasną aby włazili za mury, był to znowu ten sam Zelda, mimo ran gotowy do walki... tym razem jednak wbicie sie w ponad dwa tysiące mutantów nie.wchodziło w grę..... spojrzał na swój łuk... planujący i zimny rozglądał sie po polu przyszłej bitwy....

Przywołał będącą w dole Silver.... Jego cień machał cieniem marchewki gotowy do walki...

Ilidan usłyszawszy bębny podbiegł do murów obleganych przez rycerzy chaosu. Wybiegł przed mur, po czym spojrzał na wzgórze mutanty biegły po nim jak lawina bębny rozbrzmiewały coraz bardziej i bardziej. Ilidan spojrzał w niebo i pomyślał a zapowiadał się tak przyjemny dzień. Nagle dopadł go przeszywający ból głowy, Ilidan pochylił głowę, w której rozbrzmiewało zdanie Wypuść mnie nie było to żadne wspomnienie, był to głos demona. Ilidan próbując ze wszystkich sił stłumić sobie demona, podniósł głowę. I spojrzał na mury fortu trzeba będzie dużo strzał i kilka łuków podszedł do jednego ze strażników i powiedział - Zorganizuj tu nam szybko kilka łuków i kołczanów ze strzałami. Poczekał aż strażnik przyniesie łuki i strzały, po czym wziął  jeden łuk i kołczan pełen strzał. Wszedł na mury i zdał sobie sprawę z tego ze strzelanie z łuku nie jest jego mocną stroną. Założył cięciwę zapiął kołczan i ustawił się przy innym pół demonie. Wpatrywał się na wojska chaosu, a w oczach tańczyły mu płomienie z radości przed  następną walką.

Armia chaosu zbliżała się coraz szybciej do fortu. Ilidan naciągną łuk i wystrzelił jedną strzałę, aby zobaczyć czy wróg jest już w zasięgu.  Strzała wbiła się w ziemie jakieś 10 stup od mutantów za chwilę już będę mógł zacząć ich zabijać pomyślał sobie w duchu. Sięgną po drugą strzałę i trzymał luk w gotowości. Rozejrzał się dookoła i spostrzegł jakąś kobietę biegnącą ku fortowi. Ilidan wsłuchał się w bębny wojenne.

Ilidana zaczęło męczyć czekanie i wystrzelił drugą strzałę. Jednak i ta niedosięgła wroga. Ilidan uznał że jak łukiem ich nie zabije to mieczem ich ugodzi. Jednak nawet tak myśląc nie odszedł ze stanowiska. Czekał aż wszystko się zacznie, aż poleje się krew.

Ilidan chwycił następną strzałę. Naciągną łuk i zadawał się być nieobecny. Przed oczami miał wspomnienia z przeszłości, mrocznej przeszłości. Bicie bębnów wyrwało go z niego. Spojrzał po towarzyszach zdjął strzałę z łuku i przeszedł się do pół demona. przechodząc za obrońcami fortu wyczuwał ich lęk i niepokój, choć z niektórych wręcz wylewała się odwaga. Możliwe iż to przemowa Elfa. Ustawił się przy łowcy i powiedział - Nie znam jeszcze twego imienia. A jeśli mamy tu zginać to przynajmniej chce poznać imię towarzysza - Uśmiechną się i dodał - Mogli by już ruszyć na co oni właściwie czekają.

Gdy tylko Grom postawił go na murze runął jak długi. Leżał, a przed oczami ciągle przewijały mu się wspomnienia dnia kiedy zginęła jego rodzina, teraz były wyraźniejsze.
...biegł...nie był sobą...patrzył, ale nie swoimi oczami...był wilkiem...tak wilkiem...wbiegł do jego domu...obok stały jeszcze trzy inne wilki...w domu leżały dwa ciała...nad trzecią osobą pochylała się, co chwila uderzając, ohydna postać...cała pokryta śluzem...długie pazury...macki zamiast rąk...postać uciekła wilki też...
...już był sobą...wracał do domu słysząc krzyki...z domu wybiegły wilki...w domu ciała jego najbliższych...wilki zabiły mu rodzinę...
Ale już wiedział, że to nie wilki zabiły. Zrobił to Chaos.
-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! - z jego ust wydobył się przerażający krzyk
Odzyskał świadomość.
Wstał. Podszedł do towarzyszy. Przygotował łuk.
-Musimy zarżnąć to ścierwo!!
Był wściekły.

Ostatnio edytowany przez Lejs (2008-08-03 20:09:55)

(Grom jestem, nie Brom)
- Fakt - odrzekł i zleciał pod bramę. Wyciągnął miecz. Czekał.