Zakon Światła Ostoja Fantazji

Biegłem co sił w nogach, ale nie miałem już sił. musiałem zrobić sobie przerwę.Krzyknąłem do innych
-Poczekajcie ... albo nie ! Za chwile dołączę!!!
Czekałem z 5 minut, a tu nagle hordy umarlaków na horyzoncie! Zebrałem się i uciekałem co sił w nogach.
Po chwili dogoniłem Jaroo i Fenrira o szarży.

Pierwszy nalot powiódł się. Drugi także. Jednak zabijał mniej, niż przybywało umarłych na cmentarz. Przy trzecim podejściu chwyciła się go czwórka ghouli, dwa na jego torsie, dwa na skrzydłach. Uziemiły go swym ciężarem. Gryzły i drapały niemiłosiernie, szarpały jego pióra i ciało. Wokół nie było nikogo, kto mógłby pomóc, jedynie kolejni wrogowie. Sytuacja wyglądała dla Jungulara bardzo nieciekawie.

Stary Tom Grabarz wielokroć powtarzał Lukasowi przy kuflu cienkiego piwa: "Okradanie żywych jest jak igranie z ogniem, jak żonglerka pochodnią -trudne i ryzykowne! Rabowanie zmarłych jest za to jak podrzucanie zgaszonej świecy -bezpieczne i przyjemne!"
Lukas, z braku innego zajęcia, postanowił tedy sprawdzić ów teorię i dostosować się do rady.
Przybył na cmentarz, wesoły, z łopatą na ramieniu. Po przekroczeniu granic nekropoli zaprzestał gwizdania, wydobył też z zanadrza amulet chroniący przed urokiem -był mimo wszystko nieco przesądny.
Wybrął sobie jeden, świeży grób, po czym zaczął kopać. Ciało leżało płytko. Śmierdziało nie bardziej, niż ścieki w kanałach, w ktrórych chcąc nie chcąc złodziej musiał się czasem taplać.
Wreszcie, spracowany okrutnie, rozpoczął oględziny zdobyczy. Męszczyzna o zielonkawej twarzy ubrany był w strój podróżny, zginął pewnikiem w drodze, daleko od domu... Na jego palcu połyskiwał jednak, co prawda ubłocony, ale wciąż cenny, złoty pierścień! Władca Szczurów sięgnął doń śmiało. Nieboszczykowi nie był już potrzebny...
Jakież było jego zdziwienie, gdy nadgniła ręka poderwała się w górę, po czym szponiastymi palcami wczepiła się w jego przedramię...
Zaskoczenie szybko ustapiło miejsca przerażeniu. Chłopak szarpnął się, jednak uścisk stężałych zwłok był zbyt silny... Rąbnął budzacego się zombie w klatkę piersiową, po czym dźgnął go weń wydobytym z rękawa sztyletem. Bez skutku...

Sytuacja wyglądała przerażająco. Ireth nigdy jeszcze nie widziała takiego zbiorowiska truposzów. Do tego zdawali się stawać coraz inteligentniejsi! Szkielety ustawiały się w szyku i tworzyły małe oddziały po piętnaście. Ghoule łączyły się w małe grupki, by skuteczniej polować na żywych. Bitne zombie ustawiały się na obrzeżach armii, by blokować napastników przed dostaniem się dalej wgłąb pola cmentarnego. Zakonnicy nie mieli żadnych szans, by pokonać tych wszystkich niemartwych.

W końcu oczom polimorfki ukazał się dowódca. Był to szkielet, na głowie miał koronę z czarnego metalu i takież buty, okrywała go wymyślnie zdobiona szata nekromancka. Nie miała wątpliwości - to był lisz. W prawym ręku dzierżył Laskę Baala, lewą ręką rzucał co i rusz zaklęcia, obdarowując swych podwładnych nowym orężem bądź wskrzeszając kolejne sługi.

W pewnym momencie lisz zwrócił oczy wprost na Ireth. Jak on mógł dostrzec ją z takiej odległości? Uniósł Laskę Baala, która zalśniła magiczną mocą, po czym polimorfka usłyszała w głosie przerażający, zwielokrotniony, upiorny głos władcy umarłych:

- Precz, przepadnij!

Wbrew swej woli zawróciła. Odzyskała kontrolę nad sobą już grubo z dala od pola cmentarnego. Można stąd było dostrzec odcięty klasztor w Puszczy Pahwatów, coś się tam wyraźnie działo, widać było jasne błyski potężnej magii.

Wrócił z dwoma wiadrami wody. Leciał nad nieumarłymi na dość znaczniej wysokości. Nagle zauważył uciekającą   Ireth. Starał się okreśłic skąd ucieka. I wtedy zauważył Go. Wygladającego an dowódcę, szkieleta z koroną na głwoie i dziwną laską w ręku. Nie wiele myslać pikował w strone tego szkieleta. Pierwszy nalot poświęcił na zrzucenie wody. W wiadro wił rapier by naelektryzować wodę, i tą naelektryzowaną wodę zrzucał na dowódcę. Gdy skończyła się woda znów zapikował by tymrazem zaatakować rapierem i khutarem.

Nekromanta kryjąc się w ciemnościach przez całą tą bitwe uznał, że to najlepszy moment na interwncję. Sięgnął do plecaka i wyjął z niego niewielki flakonik z jakimś dziwnie świecącym srebrnym płynem, była to Jaskółka, eliksir życia sporządzony specjalnie dla niego przez pewnego wiedźmina. Wypił pół czarki po czym schował. Chwilowo na twarzy można było dostrzec jak żyły powiększają się, lecz trwało to tylko chwile.

Wyjął miecz z pochwy i zmierzał ku liczowi, tnąc wszystko co mu stanie na drodze, jęki pół anioła dodawały Mu sił. Dystans między nim a nieumarłym czarodziejem zmniejszał się. Walka nie sprawiała aż takiego problemu z pomocą eliksiru, lecz i tak była trudna. Nie zwracając uwagi na kilka ghuli i szkieletów biegł ile sił miał w nogach do Jungulara. Chwycił Go i próbował wydostać z tego przeklętego miejsca.