Zakon Światła Ostoja Fantazji

Pole pszenicy było rozległe, więc wydarzenia, w których uczestniczyło już kilka osób, działy się w drugim końcu niwy.
Nadchodziło ocieplenie. Śnieg stopniowo znikał, mróz zelżał. To akurat nie wywarło na Solaithiel żadnego wrażenia. Była nieczuła na zmiany temperatur.
Pole pszenicy, to tu zaprowadził ją Maxy. A ona de facto prowadzić się dała, ciekawa, co też ciemnowłosy dla niej gotuje...

Wplotła palce w jego włosy, oddając mu się w każdym pocałunku. Nie, to przestała być niewinna zabawa podlotka i jej adoratora. Solaithiel wiedziała, czym takie zabawy mogą się skończyć. Sama zresztą nie protestowała.
Rozsmakowała się w pocałunkach, lecz odchyliła się od Maxy'ego. Wiatr porwał do tańca jej włosy i białą suknię. Nie był to widok zwykłej młodej krasej kobiety. Sol wyglądała raczej jak zjawisko nie z tej ziemi. Z lekko rozchylonymi ustami i różanym rumieńcem na licu posłała mu uwodzicielskie spojrzenie, by zniewolić jego umysł, i serce, i duszę.
Gdy znów do niego przylgnęła, jej dłonie oparły się o tors maga. Tajemniczy uśmiech odmalował się na jej obliczu, a wzrok nabrał drapieżności. Milczała, ale milczenie było to bardziej wymowne niż tysiąc słów...

Objął nimfę w pasie. Po chwili ta odchyliła się od niego. Jego źrenice stały się trochę bardziej skośne. Możliwe, że i one zmieniały kształt, czy też zmniejszały/zwiększały swoją objętość. Lecz tym razem nie pod wpływem uczuć, a pod wpływem jego zamiarów.
Maxy oglądając Sol znów poczuł, że jest nieziemska. Jej uroda, ruchy. Nigdy nie spotkał tak pięknej kobiety. Spojrzał jej w oczy, ta posłała mu uwodzicielskie spojrzenie. Co zamierza zrobić? Czy będzie coś więcej, czy skończy tylko na zabawach?
Znów zbliżyła się do niego, opierając śliczne dłonie na torsie maga. Tym razem tajemniczy uśmiech, drapieżny wzrok. Było w tym coś, co pociągało mężczyznę. Również milczał.
Zbliżył swoją twarz, ku jej twarzy. Pocałował ją namiętnie. Przyciągnął jeszcze troszkę do siebie. Musiał mieć pewność, że nie ucieknie. Nie myślał, że to zrobi, lecz upewniał sam siebie.

Maxy spojrzał na wirujące płatki śniegu, na dziewczynę, na jej oczy. Widać było gołym okiem, że jest zamyślona. Nagle padło pytanie - na czym skończyliśmy? Mag uśmiechnął się tajemniczo, przyciągnął nimfę lekko do siebie i znów pocałował ją namiętnie. Rękąma zjechał trochę w dół, zatrzymując się na udach kobiety. Jego włosy rozwiały się, tęczówki bardzo pojaśniały. Źrenice stały się znów trochę krzywe, jakby u kota. Radość ogarnęła jego serce. Mógł teraz sam na sam spędzić czas ze swoją ukochaną. Niezwykłe ciepło ogarnęło jego ciało, przez co ani trochę nie czuł zimna. Przyjemny dreszczyk. Nie wiedział co się teraz stanie ale w głowie myślał co mogłoby się stać. Czy posuną się dalej, czy zostaną same pieszczoty?

Na Sol te dźwięki nie zrobiły wrażenia. Nawet nie raczyła spojrzeć, co też tak głucho upadło. Miała lepszy widok przed sobą. Zarzuciła Maxy'emu ręce na szyję i znów oddała się pocałunkom z większym zaangażowaniem.
Jednak otwarta przestrzeń i porywisty wiatr zaczęły jej przeszkadzać i naruszać intymność. Należało poszukać innego miejsca. Poczęła intensywnie myśleć, patrząc w bok, lecz nic nie widząc. Miała zamyślony wyraz twarzy, jakby zupełnie oderwała się od tego świata. Nawet jej uścisk zelżał...

- Co?- wyrwał ją z zamyślenia. - Tak. To dobre wyjście, acz nie znam Zakonu na tyle dobrze, by  wiedzieć, dokąd się udać - wzruszyła bezradnie ramionami. - Chyba znowu wrócimy do Wieży, chyba że nudzi cię moje towarzystwo. Jestem taka niezdecydowana...
Pokręciła głową. W czarnych pasmach jaśniały płatki śniegu. W białej sukni i takim welonie wyglądała jak panna młoda. Albo jak Królowa Śniegu o sercu skutym lodem. Tak naprawdę Maxy nie mógł wiedzieć, czym kierowała się Solaithiel. Czy uczuciem? Czy może pożądaniem? Chęcią zabawy?
- Chodźmy - powiedziała stanowczo, chwytając go za dłoń.
Tej stanowczości jeszcze w niej nie widział...