Zakon Światła Ostoja Fantazji

Słysząc okrzyki dochodzące z wieży, porwał Kirę w ramiona i zerwał się do lotu. Nie mógł tego przegapić. Być może mógł coś zyskać ze zbiorowiska, jakie dostrzegł pod... latającym balkonem? Nigdy tego nie widział, ale najwyraźniej nie znał terenów zakonu tak dobrze, jak mu się wydawało. Znacznie lepiej radził sobie w puszczy, ale to nie miało teraz znaczenia. Najważniejsze było wysłuchanie tego, co miał do powiedzenia ten ktoś, kto stał na balkonie.
Wylądował między garstką zebranych i natychmiast narzucił na plecy stary płaszcz. Przesłonił nim głowę, skrzydła i tors, po czym wpuścił psa z rąk. Suczka położyła się u nóg swego pana, czekając na jego reakcję.
Sam anioł zachowywał spokój, słysząc okrzyk Hetrasiego. Nie miał pojęcia, o czym mówił, choć ta informacja wydawała mu się niezwykle cenna. Czuł, że może ją wykorzystać, ale nie wiedział jeszcze jak.

I po co wampirzyca tu przyszła?Nie miała zbytniego powodu, oprócz tego ,że należała do jakiejś tam rady co chyba było żartem, który należał do klasy średniej.Bezsensowne ceremonie ,długie stanie oraz przemowy.Save od dawna nie było na ziemiach zakonu i nie chciała tego zmieniać do czasu.Do czasu, odkąd odszedł Mangel.Nic jej w zasadzie nie zostało oprócz pary dobrych butów oraz irytującego uśmieszku.Ile, to wszystko było warte?Teraz jedynie mogła spojrzeć na kalendarz.Niedługo miała urodziny, których pewnie, by nie obchodziła ,bo nienawidziła procesu starzenia się, tak jak i również tego miejsca.Bo cokolwiek, by nie zrobiła zawsze przydarzało jej się tu wiele złego.Potrafiła rozpoznać kilka osób ,kilku nawet nie chciała poznać.Czasy się zmieniają.Swoje bezsensowne dumanie zakończyła odpalając ogień, by móc zapalić szluga.
Spojrzała z niedowierzaniem na to, co się działo.''Jakiś poharatany Heterasi wybiegł krzycząc ,że nas wszystkich pozabijają i nadejdzie koniec świata i w ogóle ciemność, a oni pieprzą o dupie Maryni ? Po co ja tu znowusz wróciłam?To miejsce jest pokręcone''

-To jakiś absurd! - Tymi słowami skomentował wszystkie wystąpienia jakie miały miejsce do tej pory.
Nie podobało mu się to w jakim tonie zostały przekazane wieści na temat śmierci. Nikt nie potrafił przygotować mowy ku pokrzepieniu serc, jedyne co udało im się osiągnąć to zniechęcić do siebie zakonników. Oni już wcześniej odczuwali strach nasilany przez różnorakie plotki. Nikt nie mógł czuć się bezpiecznie, a możliwość naprawy tego stanu rzeczy została właśnie zaprzepaszczona.
Jedyne co człowiek mógł teraz zrobić, to złapać się za głowę i nie dowierzać, że tą idiotką jest Nikoletta. Co jak co, ale nazywanie kogokolwiek "suką" w przemówieniu nie świadczy dobrze o mówcy. Nie dziwota, że większość się jej boi skoro jest agresywna wobec nich. Do tego dochodzi jej zachowanie wobec osób nowo poznanych i starych znajomych. Można było przyrównać to do modliszki która pożera swojego partnera po tym jak go owinęła w okół swego "palca".
Te przemyślenia tylko wierciły dziury w głowie, pozwalały zapomnieć o rzeczywistym świecie, Araton to doskonale wiedział, chciał mieć nad tym kontrolę, ale nie potrafił. Mógł czekać tylko na bodziec z zewnątrz który uratuje jego dusze przed rozdarciem i strawieniem. Ten na całe szczęście przyszedł w porę.
Był on w postaci istoty, przedstawiciela upierzonej rasy Hetrasi. Musiało dojść do naprawdę strasznych rzeczy, czyżby w końcu ktoś zaatakował? Tak! Wreszcie do tego doszło, aż dziw, że nie stało się to wcześniej, gdy Gwiezdna Wieża była osłabiona przez pewnego śmiałka, który odważył się podnieść na nią swą rękę. Polityka nie powinna odpuścić sobie tej okazji, ale najwyraźniej potrzebowała potwierdzenia, że najazd się uda.

Sadoma Będąc lekko przy nudzony po swoim wielkiej drzemce,zaszedł w miejsce ogłoszeń gdzie były niesamowite tłumy.
Z oddali usłyszał znajomy głos był to Arghez, wyraźnie dowiedział sie o archipelagu jak i innych wie- ściach.
Uśmiech  powrócił znów na twarzy Sadomy Rad jestem z nowinpomyślał sobie.
Nieznane mu istoty z przerażeniem rozkrzyczeli w panice niedobre wieści smok stanął jak w ryty jednak nic nie okazywał po sobie.

Zacisnął lekko, niewidocznie zęby. Nie spodobało mu się zachowanie Lejsa, zwłaszcza jego wypowiedzi. Już otworzył usta w celu odpowiedzi, gdy Nikol się odezwała. W sumie, nawet Leed nie śmiał protestować. Lepiej, by Lejsu nie znał jego odpowiedzi. Mogłaby z tego wywiązać się teraz niepotrzebna bójka, czy inne sytuacje.
Nie puszczając więc asasynki dał się popchnąć w środek tłumu. Dopiero tam, gdy byli już otoczeni przez nieznane mu istoty puścił rękę Nikol. Przerwał jej zaraz po słowach: "Co ty sobie wyobrażasz?!" namiętnym, aczkolwiek krótkim pocałunkiem.
-Nie lubię, gdy coś, czy też ktoś krzyczy obok mnie. - powiedział cicho.
Spojrzał w jej oczy jakby groźnie, w celu ukazania jej, że nie ma zamiaru wysłuchiwać jakiś narzekań.
-Myślisz, że tak łatwo możesz mnie się pozbyć? - dodał, szepcąc jej do ucha.
Wracając do wyprostowania musnął ustami jej policzek. Nie miał zamiaru dać jej teraz wolnej ręki. Jeśli byłby zbyt natrętny mogłoby to się źle dla niego skończyć. Jeśli natomiast za mało, źle wpłynęłoby to na jego możliwość utrzymania przy sobie Nikol. Prawie zapomniał gdzie są. Ważna uroczystość, ważna sprawa, a asasynka zaczyna prawie że na niego krzyczeć. Jej to najwyraźniej nie przeszkadzało, jednak Leed, jako że jest tu nowy nie chciał rzucać się w oczy.