Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tak naprawdę nie zależało jej na tym, aby spotkać się z Bogami. Wystarczyło jej, że byli.
Jakoś nie wyobrazała sobie tego spotkania. Może jeszcze wpadnie na herabtę?
Entuzjazm ArcyKapłana wcale do niej nie docierał. Nie podobało się jej to, że ta podróż jest właśnie z nim. Gdyby wiedziała, ze tak się stanie, czym prędzej wróciłaby do siebie i miałaby święty spokój. A teraz raczej nie było odwrotu.
Spojrzała na kota. Jak to się działo, że bez trudu pokonywał barierę między Bogami a jej światem? Coś się za tym kryło.. coś ważnego.
I po co się do niej uśmiechnął? Tylko prychnęła. Nie była w dobrym humorze. Pomimo, że nie miała ze sobą balastu w postaci ciała miała wrazenie, że coś ją ciągnie na dół. Nie potrafiła tego określić, jednak czuła, że z tej wizyty nie wyniknie dla niej nic dobrego...
Wolała twardo stąpać po ziemi niż wznosić się w niebiosa. To zdecydowanie nie jej świat.
"Może ich spotkamy" ..pfff jaki radosny... jak skowronek.. a niech go... Była na niego zła. Sama nie wiedziała dokładnie dlaczego, jednak jej irytacja rosła z każdą minutą...

Anioł zmrużył oczy i spojrzał na sokoła. Krew na dziobie i szponach... Sokół...
Anioł rozszerzył oczy i skłonił lekko głowę.
-Przybywamy Panie z mej wieży... Nie wiem zaś co rozumiesz przez pojęcie "posiadłość Mego Syna"
Anioł spojrzał na ptaka pytająco. jednak z pokorą. Przypuszczał z kim ma do czynienia... Ale jak to możliwe. jak to się stało że... pokonano bariery?
Kapłan przeniósł wzrok na kota i zmrużył oczy. Nie było przypadkiem że przebywał w wieży Arcykapłana. Ale... Dlaczego?
Różne pytania plątały się w głowie Anioła. Na żadne niemal nie odkrył odpowiedzi. Miałnadzieję że istota go oświeci... Tak jak zawsze zresztą.

Sokół zawisł już kompletnie nieruchomo  powietrzu. Był tak piękny, majestatyczny, jak najidealniejsza rzeźba, jedno było pewne, czegoś tak idealnego nie byłą w stanie stworzyć nawet natura.
- Czy przybywacie z Terry? Czy ten wyrwidziura – najwyraźniej ptak mówił o kocie, bowiem nagle zwierze przestało się oblizywać, ale miauknęło, jakby w odpowiedzi na pieszczotę – sprowadził was z świata Mangela, Arianny, Zagubionego i Farlisa? Mówcie natychmiast! Oboje!
To był rozkaz jaki można usłyszeć tylko od szaleńca z bronią lub generała, którego żołnierze właśnie Cie otaczają. Jakoś żadne z nich nie wątpiło w to, ze kłamstwo zostanie ukarane bardzo boleśnie i bezlitośnie zarazem.

Anioł spojrzał na elfkę i kiwnął głową na potwierdzenie słów kobiety.
Spojrzał na kota i zmrużył oczy. Kim był ten stwór...
W końcu uspokoił myśli. Spojrzał spokojnym i swym zwyczajowym wzrokiem na sokoła.
Przypuszczał z kim mięli do czynienia. Odezwał by się, jednak elfka powiedziała już co trzeba.
Może nie ubrała tego w odpowiednią szatę emocjonalną i słowną... Jednak przekazała odpowiedź.
Odetchnął gdy spojrzał po chmurach i gwiazdach. Wojna. Wojna po raz kolejny go okalała. Znów napłynęły krwawe wspomnienia.
Potrząsnął głową. Pomogło. Na moment.

-Gdybyś określił, który syn jest który, a także kim oni są... łatwiej byłoby mi odpowiedzieć.
To ona lubiła mówić niezrozumiale. Lubiła wprawiać w zakłopotanie.
Ale, zeby działało to w drugą stronę? No nie moze być....
Hmm.. widocznie ptak brał z niej przykład, ona ignorowała anioła od jakiegoś czasu.
Tak więc byli tam w trójkę.. dwoje ignorantów i jeden pominięty. Plus kot oczywiscie....

Sokół natychmiast zwrócił swe spojrzenie na anioła, lustrując go niczym panna młoda męża w noc poślubną. Było w tym coś epickiego, oto on, drobny kapłan, stał przed obliczem boga, co do tego nie miał wątpliwości, i był przez niego taksowany wzrokiem. Choć zapewne ta istota przenikała właśnie przez jego myśli, to liczył się tylko ten wzrok.
Sokół w ciągu chwili zmienił się w kompletnie nagiego mężczyznę o czarnych, przyprószonych siwizną włosach, przystojnej twarzy i znamieniu w kształcie ptaka na piersi. Jego ciało nie było może idealne, ale wraz z siłą i charyzmą bijącymi od niego, wydawał się uosobieniem wszystkiego co ważne.
- Przybywacie od… Mangela? Od zielonoskrzydłego?  - zapytał, choć znał już odpowiedź – W takim razie, skoro przychodzicie z tak daleka… to musi być ważne. Czego chce mój syn i czemu wysłał was? I, to mnie interesuje najbardziej, czemu dał wam takiego przewodnika? Czy z bardzo się wzbogacił i stać go już na rozdawanie wyrwidziur byle heroldom?

Anioł przymrużył oczy czując na sobie spojrzenie boga. Zaraz też popatrzył na postać i powiedział stanowczo.
-Panie... Coś nas blokuje. Coś nie pozwala nam nawiązać z Wami kontaktu. Nie ukrywam że jestem tu też po to by otrzymać oświecenie z waszej strony. Od ciebie Protektorze Zakonu.
Po tych słowach poczuł się lżej. Wydał z siebie problem który go tak przejmował. I może otrzymać odpowiedź. Ważną dla niego.
-A co do kota... Nie wiem kto mu kazał nas tu przyprowadzić. Po prostu w pewnym momencie wyciągnął nas z Ciał w mojej wieży i przyprowadził tutaj.- spojrzał na czarnego kocura badawczo.- Jednak wracając do sprawy blokady. odpowiem na wszelkie pytania które mi zadasz... Na pytania na które znam odpowiedź.
Ukłonił się lekko wypowiedziawszy te słowa. Przed letargiem często obcował z umysłem bogów... Ale widocznie dawno nie widział cielesnej formy bóstwa... Oj od dawna.