Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł zmrużył oczy i uśmiechnął się lekko. Spojrzał na kota i boga po czym przemówił.
-Mam swoje pytania.- przełknął ślinę przypominając sobie ich treść.- Pierwsze. Jak zwalczyć blokadę. Pytam w imieniu Swoim i Świątyni. Nie Mistrza.- wzrok miał podłamany. Widocznie mocno go dotknął brak bogów na jego ziemiach.- Kolejne... Czego oczekujesz ode mnie jako waszego Namiestnika?- podrapał się po głowie.- Kim na bezdeń otchłani jest ten kot?
Zadał trzy pytania... Nie potrzebował odpowiedzi na więcej. Zresztą nie był pewien czy chodziło o łączną liczbę pytań dla obydwóch przybyszy czy o pięć pytań na głowę. Mniejsza o to. Swoje zapytał.
Zadał pytania jakie zadałby każdy Arcykapłan na jego miejscu... tak mu się zdawało.

Avarone opatrzył na nich i znów zmienił się w ptaka, widać też miał swoje kaprysy. Jako skrzydlaty znów okrążył parę, szybując wolno nad ich głowami, następnie znów zawisł nieruchomo i popatrzył na anioła.
- Nie wiem jak macie przełamać tą blokadę… Nawet nie wiedziałem o jej istnieniu, bo nie potrzebowałem kontaktu z wami. – powiedział dobitnie – Co do Ciebie, jako mojego namiestnika. Nie wiesz jak to się robi? Ja Ci zapewniam odpowiedni status społeczny, ty mi rząd dusz. Dopiero gdy naprawdę będziesz gotów się mi oddać, będę stawiał przed Toba jakieś większe wymagania… Na razie jesteś zbyt niepewny, czuje to.
Sokół zrobił jedno małe kółko nad kotem, oglądając go z każdej strony.
- To zwierze, to wyrwidziura, istota potrafiąca przemieszczać się duchowo między światami bez wysiłku i bez portali. Musiał wyczuć, ze któreś z was pragnie skontaktować się ze mną, bo przyciągnął was aż tu i nigdzie nie porzucił… to dobrze o was świadczy i temu zawdzięczacie swoje życia.
Ostatnie zdanie jakoś ich nie pocieszało…

Stała cicho i się nie udzielała. Nie czuła takiej potrzeby. Co prawda czuła, że to niesamowite przeżycie, sam fakt wyjścia z ciała był czymś tak nierealnym dla niej, że aż trudno jej było w to uwierzyć.
Co do Avarone... Arcykapłan o wiele bardziej potrzebował tej rozmowy.
Tak, najbardziej nurtowało ją to, po co kot ją tutaj przyprowadził. Sama nie potrafiła znaleźć dobrego wytłumaczenia. Tak więc stała ze zmarszczonym czołem i myślała o tym. Intensywnie.

Wstała z posadzki.
-Hmm... ja już pójdę... -powiedziała. Jakoś nie chciała rozmawiać z aniołem. Ani o tej dziwnej wędrówce, ani o wcześniejszych zdarzeniach.
Chciała jak najszybciej opuścić to miejsce.
-Powodzenia.. -dodała i ruszyła w stronę wyjścia. Po drodze pogłaskała kota i wyszła.

Nagle ktoś zapukał do drzwi. To Sergh - nowy kapłan. Niedawno oddał się na służbę Wernom'owi. Jako, że otrzymał wezwanie Arcykapłana, stawił się u niego.
Przekroczył nieznacznie próg, zamknął za sobą drzwi, po tym stuknął delikatnie kosturem o podłogę i ukłonił się Arcykapłanowi - nic nie powiedział, gdyż prawo mu zabrania przemawiać do arcykapłana, niepytany...

Nuda, ah jakaż ona okropna! Zawiodła kurtyzanę nawet do Dzielnicy Świątynnej. Gdy już się tu znalazła, zafascynował ją widok tego miejsca, przez co weszła głębiej i dalej. W końcu dotarła chyba do części mieszkalnej.
Zaczęła przechadzać się po pokojach tego miejsca, zastanawiając się, czy rzeczywiście ktoś tu mieszka. Nie kryła swojej obecności, a więc stukot jej obcasów na posadzce był słyszalny, podobnie jak szelest sukni.
W końcu dotarła do pomieszczenia, które najprawdopodobniej było salonem. Kanapa wyglądała... zachęcająco. Rozsiadła się na niej. Zawsze była bezczelna. Ale teraz bardziej niż arogancka, była zmęczona. Po chwili smacznie spała zwinięta w kłębek.

Ostatnio edytowany przez Gina (2010-04-05 22:03:45)

Anioł kiwał głową i podpisał jakiś dokument.
-Dobrze robisz. Wychodź i rozmawiaj z nimi. Dawaj szanse. Ale nie po to cię wezwałem.
Anioł upił łyk wina i podsunął dokument w stronę Sergha.
Spojrzał na niego gdy czytał pismo nominacyjne. Zaraz też wyjaśnił.
-Z dniem dzisiejszym zostajesz mianowany Ostensariuszem tutejszego rewiru. Nie dziękuj. Po prostu pasowałeś na to stanowisko.
Powiedział i podrapał się po głowie. Spojrzał na niego uważnie i zmierzył wspomnieniem jego kostur.
Nie potrzebował więc oznaki władzy. Relikwie zaś otrzyma może kiedy indziej.
To wszystko co miał do przekazania. Oczekiwał teraz aż kotołak opuści gabinet. Miał do porozmawiania z intruzem...

Tymczasem kapłan posiedział jeszcze chwilę i dopił wino.
Wstał i poszedł sprawdzić któż to go zaszczycił obecnością.
Szedł ostrożnie w stronę z której skończył dobiegać dźwięk obcasów. Czuł zapach perfum.
Nagle oprzytomniał. Jajo! Ono było w salonie. Szybciej nieco zaczął zmierzać do Salonu.
To co tam ujrzał, przyprawiło go o niemalże paraliż. Oto na jego sofie spała Nimfa w stroju... podkreślającym jasno zawód którym mogła się parać.
Ostrożnie podszedł do wolnego fotela stojącego na przeciw sofy i zasiadł tam. Wpatrywać się począł w Nimfę. Och jak on lubił nimfy...