Zakon Światła Ostoja Fantazji

Przez drzwi weszła otulona płaszczem postać. Pomimo, że większość osób zebranych w sali treningowej wydawała się być skoncentrowana na własnych sprawach, Bane poczuł na sobie kilka spojrzeń. Twarz zasłaniał mu wprawdzie kaptur, a dłonie trzymał w rękawach, ale już po samym znoszonym płaszczu można było poznać nieumarłego.
   Bane postanowił zlekceważyć ewentualne spojrzenia - zdążył ich już sporo doświadczyć podczas pobytu w obrębie twierdzy - i zbliżył się do walczących. Uważnie obserwował styl walki każdego z zawodników i starał się przewidzieć jej dalszy przebieg. Zaplótł ręce i wyprostował się nieco dla wygody, jednocześnie dokładniej zakrywając się szatą, po czym całą uwagę poświęcił rozgrywającej się walce.

- Taki spokojny nibyś, a nożem machałeś, jabyś chciał pogańskie pomidory kroić. Swojądrogą straszne marnotrastwo tak ludzi zabijać, żeby im pokazać, ze się nie nadają. Straszne. Ja preferuję nieco inne metody, oszczędniejsze, a równie skuteczne, choć o innej profilaktyce. Co któżby drowa z człowiekiem, pod jakimkolwiek względem, porównywał? - powiedział na tyle głośno, aby usłyszeli wszyscy wokół. Najwidocznej lubił przemawiać do kilku osób, jak dowódca do swoich żołnierzy.
Oddalił sięo kilka kroków, umożliwiając młodym walkę. Z wielkiej skrzyni wyjął kilka czystych, białych szmat, bykłak z wodą, alkohol i bandaże. Potem pociągnął za sznur...
Na obojga walczących, ruchem wahadłowym, spadła wielka kłoda, umocowana na dwuch potężnych łańcuchach. Poturbowany drow i Ekena legli na ziemi.
- Taka mała lekcja powściągliwości - mruknął i rzucił w ich stronę pakunki z medykamentami. - Jeśli chcecie treningu musiecie się najpierw nauczyć manier. Panie drowie, z kobietą rozmawia się nieco inaczej, ale może waszych 10% utratych procent tego nie uczyli. Jeśli ktoś chce trenować, to będe u siebie. - skinął i udał siedo drewnianej zabudówki, na uboczu koszar.

- Trening jest bardzo prosty... Choć wam, młodym, może się wydawać długi. Jest odpowiedni. Kiedy go ukończysz będziesz o wiele silniejsza i szybsza, a także mądrzejsza.

(Tak więc zaczynami. Pamiętaj - min. 6 zdań post, to sie będzie wliczało do statystyk.)

- Zaczniemy od treningu fizycznego. Chodź za mną. - powiedział i ruszył prszed siebie. Po długiej chwili kluczenia między niewielkimi budynkami w obrębie koszar dotarli do klapy w ziemi. Trener otworzył ją i zszedł w dół schodami, po drodze zabierając jedną z pochodni i zapalając ją. Stopnie ciągnęły się jakiś czas. W końcu dotarli do dość sporej sali. Orithy, bo tak nazywał sie trener, zaczął zapalać kolejno pochodnie, aby Ekena ujrzała pomieszczenie pełne wielkich urządzeń i mechanizmów.
- Zaczniemy od tego - wskazał wysoki na 5 stóp, kamienny mechanizm. - Wejdź tam.
Ekena wspięła się po lichej, sznurkowej drabince.
- Teraz złap za uchwyt i kręć nim w lewo prawą ręką. To jest bardzo dobre ćwiczenie na mięśnie ramion - uśmiechnął się przebiegle i nadstawił worek u wylotu... młynka! - No już, kręć. - powiedział oczekując na efekty pracy uczennicy.

Bane zmierzył wzrokiem poturbowanego drowa, kiedy ten się do niego zbliżał. Gdyby to był człowiek, to pewnie by zignorował jego gest. Uznał jednak, że może w tej chwili uczynić wyjątek... Zdobycie potrzebnych informacji było warte odstępstwa od zwyczajów. Skinął mrocznemu elfowi zakapturzoną głową i ruszył na zewnątrz. Dłonie wciąż trzymał schowane pod płaszczem.

Trener zabrał wypełniony czymś worek spod młynka.
- Właśnie skończyłaś. Zaraz zaczniesz drugą rękę. - uśmiechnął się przynosząc inny, równierz pełny worek. Wsypał go do otworu na szczycie młynka, zszedł i udał się po pusty. Ekena rozpoznała w otworze... Ziarna kawy!
- Zaczynaj lewą ręką. Ale siedź prosto! I kręć! No już, już. - poganiał jąpotrząsając pustym workiem. - Trzymaj tępo, równo oddychaj. To ma być trening, a nie wakacje u babci!

W tym czasie powrócił do środka drow zostawiając nieumarłego na zewnątrz w osamotnieniu. Stanął pod ścianą opierając się ostrożnie, by nie podrażnić obitego barku i  przygnębiony czekał na rozwój wypadków. Z roztargnieniem gładził rękojeść sejmitara, a jego zacieniona twarz wyjawiała jakąś dziwną radość.