Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chłopak spojżał nań rozbawiony. Głównie oceniał długość nóg jego prawiesiostry. Test wypadł niekorzystnie -były sporo dłuższe od jego własnych. Honor jednakowoż nie pozwalał mu odmówić. Pozostało mu jeno uczynić wszystko, by przechylić szalę starcie na swoją stronę.
-Mały bieg z przeszkodami? Do tamtego manekina? -wskazał na stojącą w przeciwległym rogu placu wypchaną słomą kukłę. Aby doń dotzreć trza było minąć las inszych kukieł, przyrządów gimnastycznych, porzuconej w pośpiechu broni...
-No! Na co czekamy? Do startu...Gotowi...

Lukas szlifował swą szybkość całe życie. Od zawsze umykał: pokojami pałacu przed goniącymi go pachołkami; zatłoczonymi ulicami przed strażnikami miejskimi; krętymi tunelami kanałów przed jakowymś nieznanym mu monstrum... Nieraz powierzał swe życie tylko i wyłącznie własnym nogom i podejmowanym na chybił trafił decyzjom co do kierunku biegu...
Przesadził stertę ćwiczebnych mieczy, po czym odbiłsię od jakowegoś manekina, zyskując na prętkości. Migające mu przed oczyma stopy elfki były coraz bliżej...

Lukas nie wziął po uwagę, że nie tylko on biega przez całe życie. Kiedy on przemykał między Doplomskim straganami i nogami grubych mieszczan, ona pokonywała stojące jej na przeszkodzie drzewa, zarośla, głazy... Kiedy on uciekał przez zbrojnymi w tęgi pały pachołkami, ona ganiała za międzyrzeckimi jeleniami.
No i, oczywiście, miała dłuższe nogi.
Gdyby ścigali się w terenie, na ten przykład -kto pierwszy dotrze na drugą stronę miasta -Władca Szczurów niechybnie by wygrał. Jednakowoż w tej sytuacji...
Spróbował przyśpieszyć jeszcze bardziej. Lodowate powietrze wtargnęło do rozgrzanych płuc, rozrywając je szponami mrozu.
Zrozumiał. Uczciwie to on tego wyścigu nie wygra...

Wyrżnął na bruk dziedzińca, obdzierając sobie łokcie i kolana. Odruchowo osłonił przedramieniem głowę, chroniąc zęby. Były mu potrzebne.
Zaklął siarczyście, dając upust całej swej wściekłości. Zerwał się błyskawicznie, spowrotem, do biegu... niestety, w tej chwili elfka właśnie go wyprzedzała...
Wyrwał zza pasa sztylet i cisnął w jej stronę. Nie miał zamiaru zrobić jej krzywdy -straszak nie był nawet ostry. Wyprofilowano go za to w dość szczególny sposób... dzięki temu, lecąc, wydawał przenikliwy świst.

Stanęła obok nowego, przypatrując się wyścigowi. Nie miała zamiaru ingerować, ani w żaden inny sposób wtrącać się do ich zawodów. - Krzywdy sobie nie zrobią. - mruknęła odwracają się i podchodząc do jednej z przewróconych kukieł treningowych. - Jeżli szukasz kogoś do walki to wydaje mi się, że będziesz musiał tę osobę tu przyprowadzić. Wygląda na to, że tu od dłuższego czasu nic się nie działo. - powiedziała jakby do siebie, ale w rzeczywistości slowa wypowiedziła do drowa.

Bez żadnego ostrzeżenia wyciągnął sejmitary i podszedł do człowieka. Tradycyjnie pokłonił się przed przeciwnikiem i czekał na pierwszy ruch ...

Dziewczyna chwilę podejrzliwie patrzyła na trenera. Jednak kiedy zobaczyła co potrafi zdziałać w tak krótim czasie uśmiechnęła się tylko. Właściwie to nie spodziewała się tu nikogo spotkać, więc gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja cofnęła się w cień. Chwilę jeszcze zerkała na leżącego na ziemi drowa po czym oddaliła się.

Drow zerwał się jak szybko tylko się dało i i wyprowadził próbne pchnięcie. Zdecydowany był pokazać człowiekowi co to znaczy szermiercza szkoła prosto z Miasta Pająków... Przede wszystkim chciał pokazać te tak zwane ćwiczenia psychiczne. Nikt nie jest spokojniejszy i bardziej opanowany od drowa szermierza na wygnaniu, w końcu obsypywanie gryzącymi stonogami daje efekty...
Zdecydowany był pokazać najwyższą klasę szermierki ...