Zakon Światła Ostoja Fantazji

W sali nie było nikogo kto mógłby odczuć jego niemiłą aurę. Półelf wszedł szybkim krokiem. Omiótł sale nijakim spojrzeniem i podszedł do tablicy. Miał cel. W domu nie miał narzędzi które były mu potrzebne do badań zaś tu spodziewał się je znaleść. Jednym z nich była właśnie tablica. Miał nadzieję że nikt się nie zdenerwuje jeśli ją nieco pobrudzi. Wyjął z jednej z licznych kieszeni swego płaszcza notatnik rozrysował na tablicy równomierną siatkę i począł na podstawie znanych jeno mu trajektorii rysować nań linie, kropki i runy

- Chętnie, chętnie... - mruknął na wzmiankę wykładzie - Co do tych obliczeń... na podstawie dany jakie zebrałem na temat najbliższych międzyświatów wyliczam gdzie znajduje sie następny do którego powinienem zawitać z pozdrowieniami - uśmiechnął się ponuro i począł zmazywał tablicę...

- Witaj, Silver. - skłonił się w stronę drowki. - Przybyłaś w samą porę...

Po chwili do sali wkroczyło więcej studentów. Dziekan nie sprawdzał, czy byli wszyscy, to ich strata, jeśli się nie stawili.

- Dobrze więc, uczniowie...

Stanął na mównicy i machnął ręką. Ujawniła się prawdziwa natura dziwnie białych ścian sali wykładowej - zmieniły teraz swój kolor i przedstawiały gwieździste niebo, gwiazdy zdawały się rzucać prawdziwe światło. W sali panował półmrok, jednak po chwili małe ogniki zaświeciły się przy ławkach, by ułatwić studentom spisywanie notatek.

- Do szkoły przybyło w tym roku i tych bardziej, i tych mniej zaznajomionych z magią, myślę więc, że warto zacząć od początku. Dziś postaram się omówić podstawy magii i wyjaśnić wam pokrótce, jak to działa.

Przede wszystkim, rozwiejmy kilka mitów na temat magii. Z tym nie trzeba się urodzić. Każdy może korzystać z magii. Nie będę ukrywał, że urodzenie i wiek, szczególnie wiek, mają z tym wiele wspólnego, ale jakiekolwiek warunki początkowe można przezwyciężyć lub zniweczyć ciężką pracą lub jej brakiem. Co to oznacza? Oznacza to, że dziecko dwóch wielkich magów, w którego żyłach od urodzenia wręcz płynie magia, może ostatecznie być słabszym od dziecka chłopów, jeśli to pierwsze trening zaniedba, a to drugie wcześnie i z pasją zacznie swój trening. Owszem, starszemu i mniej korzystnie urodzonemu trudniej będzie osiągnąć wyniki w magii, lecz najważniejsza jest praktyka, a poza tym, ponieważ na nasze urodzenie raczej wpływu nie mamy, ważne jest, by zacząć wcześnie, gdyż nieużywana mana zastyga, kurczy się i przestaje reagować na bodźce umysłu.

No właśnie, dochodzimy do tego, jak magia w ogóle działa. Nietrudno zauważyć, że sposobów na uprawianie magii jest wiele i często dwa skrajnie odmienne rytuały przyniosą ten sam efekt. Dlaczego? Bo ostatecznie jest to tylko dostarczanie odpowiednich bodźców umysłowi, a poprzez umysł rozkazujemy manie. Mana jest w magii siłą sprawczą i będzie rosnąć i stawać się bardziej reaktywną tak długo, jak długo będziecie sumiennie ćwiczyć! Zapiszcie to sobie, to bardzo ważne stwierdzenie. Nie ma jedynej, słusznej metody uprawiania magii, musicie pamiętać, że to kwestia indywidualna. Ci o bujnej wyobraźni wolą na przykład wizualizować energię, wyobrażać sobie jej ruch i pożądany efekt zaklęcia. Inni krzyczą inkantacje dniem i nocą, aż osiągną pożądany efekt, a potem składają pomniejsze inkantacje w większe zaklęcia. Jeszcze inni czują magię i, nie potrafiąc tego opisać, manipulują ją, "po prostu to robią". Każda metoda ma swoje plusy i minusy i każdy z was musi znaleźć najlepszą dla siebie. Podsumowując!

Zefir podszedł do tablicy i zapisał na niej nie kredą, lecz za pomocą dziwnego, białego promienia wystrzeliwującego z jego palca:

Różne metody - jedna mana.
Różni magowie - jedna magia.

- To by było na tyle, jeśli chodzi o wasz pierwszy wykład. A teraz ćwiczcie! Nikt stąd nie wyjdzie, dopóki nie przećwiczy przynajmniej pół godziny. Wszelkie pytania proszę kierować do mnie.

Nekromanta podekscytowany wykładem profesora zabrał się do roboty, wstał z ławki i po kilkanaście razy próbował wypowiedzieć inkantacje poprawnie, lecz nie udawało Mu się to. Po wielu męczących próbach pewien pocisk wystrzelił z jego rąk i wydawało się, że uderzył w ławkę. Nic się jednak nie stało, nawet się nie zatrzęsła, być może była to iluzja. Zainteresowany próbował wyzwolić swą mane, czasem się to udawało a czasem kończyło upadkiem na ziemie.

Dziekan zaczął coś mruczeć pod nosem.

- Nie stawili się Ymir i Nergoraxon. - zanotował sobie w pamięci, po czym przyjrzał się obecnym studentom.

Nadin zdawał się lubić tresowanie umysłu do reagowania na inkantacje. To dobra metoda, choć uniemożliwia improwizowanie, jest całkiem niezawodna. Jednak jeśli przeciwnik go uciszy, może być nieciekawie.

Aravial... Jego magia zawsze dziekana interesowała. Widocznie także używa inkantacji, składając z nich