Zakon Światła Ostoja Fantazji

Widma, gdy przestały byś atakowane, stanęły wyprostowane, patrząc na swych wrogów. W ich oczach nie było agresji czy chęci walki, co najwyżej nadzieja. Wszystkie były mocno poobijane, choć to nie zakonnicy zadali im te ciosy, których piętna odbijały się na pyskach i ciałach małpiszonów.
- Jesteśmy od Silver. – wychrypiał Marcos – Wszyscy, jesteśmy od Srebrnej Matki, a Ci których pokonaliście to nasi kuzyni. Ten który nas tu umieścił na straży, nie wiedział o tym i dlatego jesteśmy tu wbrew swojej woli. Chcemy stąd tylko uciec…
Gdy skończył mówić zakonnicy… nagle pojawili się w swoich ciałach! Jakby tego było mało, przed nimi stała mumia, która najwyraźniej nie do końca zdawała sobie sprawę, że już nie żyje.
- Tu jesteśmy. – powiedział umarły sześcioma głosami na raz. Najwyraźniej dzieci Silver Hawk skupiły się w ciele zajmowanym do tej pory przez Marcosa.
Tuż za mumią coś pobłyskiwało wesoło, zsypane w stosy przedmioty to odbijały światło, to kładły się jeszcze gęstszym cieniem niż reszta… Odkryli miejsce w którym najeźdźca złożył część skradzionych łupów! Meble, ubrania, złoto i kosztowności, wszystko leżało bezpiecznie za murem i wystarczyło tylko oddać to właścicielom! Co prawda, nie była to nawet dziesiąta cześć tego co skradziono, ale kto wie, może inne skrytki też tylko czekały na odnalezienie?
- Panie? Czy jesteś zły na Marcosa? – zapytała mumia podchodząc do Shiro ze złożonymi w błagalnym geście dłońmi.

- Ciekawe, zaginione przedmioty na MOIM terenie... Ciekawe...
Z jednej strony cieszył się obecnością strażników z drugiej zaś... No cóż, nie udowodnią mu że dukaty nie są jego. Tak czy inaczej, w zależności ile ich tam jest będzie musiał je rozdysponować. To samo z rzeczami... Byle by znaleźć swój dawny strój, kamień gwiezdny i... I całą resztę! Może znajdzie się nawet TO... Wielka Krew.... Krew Wieczna... Jakby tego nie nazywać - Krew Cholernie Potrzebna!
A może też znajdzie się taka Zguba Lolio... Lalioli... Ach, jakaś tam. Znajdzie pretekst by odwiedzić farmę, i może nawet znów zarobić...

Anioł przyjrzał się stosom przedmiotów. Podszedł bliżej mijając mumię i odwrócił się do Dowódcy Srebrzystych.
-Wydaje mi się że znaleźliście część zaginionych kosztowności... W dodatku w mojej dzielnicy.- zaraz przeniósł też wzrok na Argheza- Myślę że nie będzie problemem jeśli wygarniemy stąd wszystko i przekażemy w dobre ręce?- pytanie skierował do Maga Sił Witalnych. Nie bez powodu. On poniósł wielkie straty.
Sam anioł zaczął rozglądać się za swoim złotem. Swoimi dwunastoma grudkami złota.
Gdy dostrzegł szaty nekromantów uczynił w powietrzu symbol Taraksimusa i wypoiwiedział krótką modlitwę. Niech spoczywają w pokoju.

Do krypty zajrzał niebieskoskrzydły anioł, Ildefons. Jak zawsze, służący Mangela był schludnie ubrany i… upudrowany. Czuć też było od niego alkohol i drogie perfumy. Wyglądał jak jakaś parodia damy ze złamanym sercem i nadwyżką gotówki.
- Witajcie… - powiedział odrobinę bełkotliwie – Miszcz… Misztrz… Mistrzu… Mangel wie o waszym zwycięstwie, prosi… o coś prosił… a, wiem. Prosi, żebyście poczekali z podziałem tego co znaleźliście na… yep – czknął lekko, zasłaniając usta teatralnym gestem – Żebyście poczekali na jakiegoś tam Bosha. On pomoże wam porozdzielać…
To powiedziawszy wyszedł, zahaczając ramieniem o framugę drzwi i upadając przed wyjściem na tyłek. Po chwili doprowadził się do stanu pozwalającego na lot i wzbił się w powietrze.

- Czy do mrocznej cholery on o czymś nie wie!? - Wrzasnął Arghez po słowach Ildefonsa "Mangel WIE o waszym zwycięstwie". Upadły zastanawiał się czy to jakieś psioniczne śledzenie czy raczej każdy ma w tyłku wszechwidzącego ognika Mistrza.
- No to poczekajmy... Jak nie przyjdzie za chwilę to chyba jednak się podzielimy...
Anioł stał z założonymi rękami tuż przy wejściu do krypty. Tak czy tak ciał Nekromantów nie odpuści!

- Koragianina? Ciekawe... Nie, nie zrobię tego w świątyn, gdyż wiem że na pewno Qiwlki Arcykapłan na to nie pozwoli... Ale osobiście nie wiem dlaczego, toż to błogosławieństwo samego Avarone'a... A za wszelkie korzyści trzeba płacić. Odwieczna zasada alchemii stosowana w praktyce życia niecodziennego...
Arghez uśmiechnął się. Sam jeszcze nie wiedział czy tego dokona czy znajdzie inne wyjście... No w każdym bądź razie musi się zastanowić.

Sadoma zauważył coś czego nie widział nikt inny, pod jego butem był srebrny wisior z krwawnikiem i złotym łańcuszkiem. Widział go nawet przez brud którym był pokryty.
Skarb kusił i wabił, był pięknie wykonany, zapewne krasno ludzką ręką. Za taki cud mógłby spokojnie dostać trzysta dukatów, jak nie więcej, jeśli krwawnik był żywy i świadomy! Ach! Co by to było za szczęście mieć go tylko dla siebie…
Po chwili do pomieszczenia wszedł Bosh, jak łatwo było się domyślić po imieniu, był kotołakiem po panterze. Ubrany w schludny, zdobny w złotą nić i gustowne wzory, szatę wydawał się zaprzeczeniem dzikiej natury swojej rasy. Co za nowego dziwoląga przysłał im Mistrz?!
- Panienka Ekena! – zawołał na widok polimorfki, podbiegł do niej i natychmiast padł na kolana, opuszczając głowę – To dla mnie honor i największa radość, ze będę mógł służyć radą tobie i twoim… przyjaciołom? – w ostatnim pytaniu kryła się groźba dla każdego kogo Ekena nie wylegitymowałaby swoim sprzymierzeńcem. Groźba tak jawna, ze aż namacalna, jak ostrza których rękojeści można było zobaczyć w jego rękawach.

Sadoma widząc skarb odrazu się ucieszył chciał go tylko dla siebie coś czego inni nie widza,a pozwoli się wzbogacić.
Smok to jednak istota która kocha skarby i lubi się nimi otaczać,tak więc myślał pieczołowicie by go pochwycić tak by nikt go nie przyłapał.
Nie długo musiał czekać gdy do pomieszczenia wszedł kotołak,to dało idealną szansę na pochwycenie skarby ukrytego pod butem.
Sadoma widząc nieznajomego ukłonił się tak mocno machając powitalnie ręką że drugą przykucnięty pochwycił wisior i powoli wstał wymawiając :
-Witam serdecznie.
Pełen zdenerwowania jak i obaw trzymał w ściśniętej dłoni swój skarb.