Zakon Światła Ostoja Fantazji

A jej twarz była jakby z kamienia, aczkolwiek znać było po niej zirytowanie. Ktoś będzie ją szarpał?! Nawet jeśli miałby to być Shiro. Wściekła się na takie traktowanie, lecz uspokajała nerwy - jakby głaszcząc je i uciszając.
Zaciśnięte miała zęby i usta w wąską kreskę. Patrzyła mu w oczy prosto, bez obawy, pewnie. Było to trudne, kiedy uderzyła plecami o szorstką, drewnianą ścianę chaty. Nie miała ochoty na bóle. Ani kłótnie. Ani pojedynki.
Przeciwnie - chciała spać. Cholernie była zmęczona - choć sama nie wiedziała czym. Na szczęście na jej jasnej twarzy wykwitły blade rumieńce, a oczy nie zdradzały senności. Mięśnie zaś były napięte i twarde. Gotowe do podjęcia wysiłku.
Daray górował nad nią. Wciąż pod wpływem. Ale jakiś nieswój. Roztargniony i niespokojny. Nie ironiczny i nieopanowany.
- Dlaczego? - powtórzyła niczym echo. - Czy każde działanie musi mieć powód? Czemu aż tak poniosły cię nerwy? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
Nie znała pobudek swego uczynku. Ot...chwila, impuls i skutek.

Czuła , jak coraz mocniej przypiera ją do ściany. Jakby chciał ją zmiażdżyć. Dodatkowo wywierał na nią ogromną presję - choćby spojrzeniem, które usilnie próbowało przeniknąć istotę samej amazonki na wskroś. Zupełnie jakby Shiro chciał poznać wszystkie jej tajemnice. O ile w ogóle Nikoletta jakiekolwiek posiadała. Znano ją na Zakonie. Jedyne co mogła ukrywać, to przeszłość. Zwyczajnie się nią nie chwaliła, bo i nie ma czym.
Zadziwiło ją wielce zachowanie wiecznie chłodne i zdystansowanego bankiera. Czy to alkohol, czy emocje? Czy jutro zapamięta całą tę scenę? Wątpiła. Jednak motać i kłamać nie zamierzała, bo nigdy nie wiadomo. Potem wyjdzie jej to na złe i znowu będzie na językach. Aż tak na sławie jej nie zależało.
- Jakie to ma znaczenie, Daray? - zapytała łagodniejszym głosem. - Zdolna jestem do czucia? Przecież wybrałeś mnie właśnie dla tej przypadłości.
Odwróciła i wzrok, i twarz.
- Nie chcę nikomu komplikować życia, a wszystko, co robię, posiada swój sens. A gdyby tak nie było...już bys nie żył.
Shiro miał teraz niezłą łamigłówkę, co miały oznaczać ostatnie słowa amazonki.

Z kolei ona się roześmiała, a odsłaniając zęby - Daray mógłby przysiąc, że gdyby jej kły były nieco dłuższe i bardziej spiczaste, można by twierdzić, że amazonka jest wampirzycą.
- Jak ty nic nie rozumiesz - uspokoiła się.
Oczy Nikol nie były zwierciadłami jej duszy. Dusza dawno z niej uleciała, a złote tęczówki nie wyrażały nic, póki sama dziewczyna nie nadała im wymowności.
- Pewnie, możesz wynająć mnóstwo zabijaków i największych łotrów, ale ja po części mogę się domyślać, dlaczego akurat ja. Przez wygórowane ambicje, Shiro? Przez to, że skoro nie potrafię zawierzać czymś, co nazywacie uczuciami, nic nieprzewidzianego nie może się przydarzyć?
Przekrzywiła głowę, a ironiczny uśmiech nie schodził z jej ust.
- Słabością byłoby zabicie ciebie już tam, na tarasie widokowym. Wiesz, że nie gram czysto. Jakiej mocy potrzebuję, żeby zabić? Przecież to nic trudnego, pozbawić kogoś życia. Siłą jest powstrzymywanie się, żeby tego nie robić. A ja nie jestem głupia, Daray, choć momentami chcesz mi to wmówić.

Odepchnęła go od siebie wściekle.
- Czy ty w ogóle słuchałeś, co mówiłam? - warknęła. - Nie mam ochoty tłumaczyć tego raz jeszcze. Pocałowałam cię, bo miałam ochotę. Usatysfakcjonowany odpowiedzią? Nie? To bardzo mi przykro. Zrób z tym, co chcesz.
Po tych słowach odwróciła się ku drzwiom chaty energicznie i pchnęła drzwi. Powitał ją nikły odór stęchlizny i butwiejącego drewna.
- Nie mam nastroju do rzezi - dodała wchodząc do środka, gdzie pozostawiła swoją broń i ubranie. Na stole stał gliniany dzban z wodą i cynowy kubek. Nalała doń wody i wypiła kilkoma szybkimi haustami. Odstawiwszy naczynie ściągnęła z siebie łachy Ekeny, będzie musiała je oddać, i niemalże rzuciła na drewnianą pryczę obłożoną jedynie wilczymi skórami.

Jakiś przedmiot przeleciał obok Daray'a i padł między trawy. Może był to but, a może jakiś garnuszek. Ciężko było orzec, gdyż mrok nocy i okrycie roślin przeszkadzały w stwierdzeniu, cóż to było. Na pewno pochodziło z wnętrza chaty i zostało ciśnięte z siłą przez lokatorkę.
- Zamknij się! Ja próbuję zasnąć! - krzyknęła, po czym obróciła się na brzuch i zaczęła bić piąstkami w łóżko, twarz chowając w jasnych, niemal srebrzystych w blasku księżyca włosach. - Za co?! za co?! no, za co?!
Ziemia pachniała słońcem i wieczorną rosą. Noc była ciepła i rześka, a niebo rozgwieżdżone.
A świerszcze cykały, cykały.