Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nikol wzruszyła ramionami, jakby nie obchodziło ją własne życie.
- Pewnie krew rozlałaby się po podłodze, trysnęła na ściany, nie omijając też twojej twarzy. Nudne widowisko. Powinnam być ci wdzięczna?
Patrzyła mu w oczy. Te nieziemsko enigmatyczne oczy...
Jej również zrobiło się przyjemnie ciepło. W głowie zaświtał jej kolejny pomysł...wahała się jednak, czy wprowadzić go w życie...
- Ja również patrzyłam na krew swoich "sióstr". Niektóre z nich musiały ją przelać...niepotrzebnie zaszły mi drogę.
Mówiła to lekko, bez większego przejęcia. Śmierć, krew nie były jej obce.
- ...są częścią mojego istnienia - dodała, wymawiając na głos myśli. - Gorąco tutaj...
Raz Nikoli śmierć. Rozplotła zręcznie rzemienie kaftanika i zsunęła go z ramion, zostając w ściśle zawiązanej przepasce, ładnie eksponującej jej wdzięki... To, co jeszcze mógł ujrzeć Leed, prócz tych walorów, to siatka blizn przecinających jej plecy...

Uśmiechnęła się za jego plecami...już znała swój kolejny krok. Tylko czy tym razem się powiedzie? Skoro powiedziała "A"...
Również zmieniła pozycje usiadła na podkurczonych nogach, za Leed'em i z lekkością położyła mu dłonie na barkach.
- Powinnam być wdzięczna za ten "ratunek"? Wynagrodzić mojego wybawcę? - szeptała mu do ucha.
Czuł jej gorący oddech. Delikatny dotyk, gdy zaczęła go masować.
- Jesteś tak skryty, że nie wiem, jak mogłabym ci podziękować - jej ton głosu był miękki, zmysłowy.
Kolejne podejście...co teraz uczyni Leed? Powstrzyma ją siłą?

Mam cię - pomyślała - Ale pocierpisz sobie teraz ty - na jego słowa odjęła dłonie.
- Myślałam, że sprawię ci przyjemność i przynajmniej częściowo spłacę dług - udała obruszenie.
Podniosła się i podeszła do stołu, mając nadzieję, że w dzbanie znajdzie jeszcze trochę wody. Jednak zawiodła się. Być może był to celowy zabieg, aby jedynie samej odwrócić się do Leed'a plecami. Spływające na nie jasne włosy zakrywały częściowo blizny różnej wielkości, wąskie białe kreski i różowe szersze pasy. Miała ich naprawdę dużo.
Wiedziała, że asasyn nie zdoła szybko opanować swego organizmu. Ciało swoje, a rozum swoje. Ciekawe co u niego jest silniejsze?

Mimo, że Nikoletta ani razu nie spojrzała w jego stronę, wiedziała co, robi.
- Już wychodzisz? - odwróciła się gwałtownie i postąpiła o krok do przodu, niby dla złapania równowagi.
I dziwnym trafem jej dłonie oparły się o tors Leed'a.
- Nie odpowiada ci moje towarzystwo? - zapytała przygryzając wargę i spoglądając wymownie a zarazem niewinnie na jego usta.
O ile cokolwiek Nikoletta potrafiła robić "niewinnie".
W chacie dało się wyczuć atmosferę naelektryzowaną przez zmysłowość... Teraz albo nigdy...

Nie widząc sprzeciwu z jego strony, wspięła się na palce i złożyła pocałunek na jego ustach. Trwało to zaledwie chwilę, ale jakże długą. Po czym cofnęła się o pół kroku.
- Nie lubię mieć długów - spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się zalotnie...nie, raczej uwodzicielsko.
Nie miało to już nic wspólnego z nieśmiałymi umizgami. Dał złapać się w sidła, więc czemu miałaby stracić taką okazję? Zdążyła zauważyć, że Leed - podobnie jak ona - potrafił popaść ze skrajności w skrajność. Z płomienia zmienić się w sopel lodu.
Ująwszy jego dłonie, położyła je sobie w talii, sama zaś zarzuciła mu ramiona na kark, zbliżając swe oblicze do jego twarzy.
No nie stój, jak ten słup soli! - miała ochotę na niego krzyknąć, lecz zrobiła to jedynie w myślach. Zamiast tego kusiła dalej...uśmiechem, spojrzeniem, kołysaniem ciała...

Wreszcie, w mniemaniu amazonki, Leed zrobił coś mądrego. Kiedy nie tylko oddawał, ale i zaczął kraść pocałunki, coraz to gwałtowniej i więcej. Tego dziewczyna się nie spodziewała... Więc albo jest niesamowicie zimny, albo zaskakująco namiętny.
Wplotła palce w jego włosy, nie pozostając mu już nic dłużną. Ich usta łączyły się w długiej pełnej pasji grze. Przysunęła się blisko, lekko ocierając się swoim ciałem o jego. Delikatna skóra dziewczyny zetknęła się z chłodnym, szorstkim materiałem szat mężczyzny. Jednak póki co nie przeszkadzało jej to, by zmusić go do powolnego cofania się.
Teraz ciężko było się opamiętać któremukolwiek. Choć Nikoli wydawało się, że kontroluje sytuację, mogło być to jedynie złudzenie. A wszystko zależało od tego, jak dalej potoczy się ta niebezpieczna zabawa. Kto tu kogo będzie kontrolował. I kto tu kogo uwiódł?
W końcu Leed musiał mieć w sobie to coś, co amazonka chciała upolować. Może błysk w oku? Może uśmiech? A może ten chłód... Teraz już nie miało to znaczenia.
Odchyliła głowę w tył, odsłaniając szyję, czekając na pieszczoty...